Search
Close this search box.

Wanneer ben je toe aan een kind?

Dit waren onze kerstdagen!

Een huis kopen is ontzettend leuk, vooral als je een ruim huis koopt met 5 slaapkamers. De vraag die ons dan al ik weet niet hoevaak gesteld is zijn die stomme cliché vragen zoals: ‘Jullie mogen wel snel aan het werk gaan met 5 slaapkamers’. Of ‘Dat is een mooi huis voor een gezin, wanneer komt de eerste’? Eh… en dan is het even stil, want wat moet je nou op die vraag beantwoorden?

Natuurlijk hebben wij een huis gekocht waarbij we rekening houden met de toekomst. Ik ga niet een huis kopen wat in de nabije toekomst weer te klein is. Dat kan natuurlijk wel, maar wij zijn hier wel van plan een hele tijd te blijven wonen. Dus voor ons was het logisch naar een huis te kijken met voldoende mogelijkheden voor de toekomst. Alleen wanneer die desbetreffende toekomst aanbreekt weet ik niet.

Ik vind het dus best wel ongemakkelijk, blijkbaar leggen mensen bij het kopen van een eengezinswoning meteen de link dat je aan kinderen wil beginnen. Natuurlijk wil ik ooit kinderen, maar wanneer dat weet ik nog helemaal niet. Ik maak me er zelf ook schuldig aan bij vrienden door domweg te zeggen ‘oh dit kan perfect als kinderkamer’ in hun nieuwe huis. Maar misschien is dat helemaal niet zo leuk om te zeggen.

Maar die stomme zinnetjes dwalen wel de hele tijd in mijn hoofd. Moeten we dan aan kinderen beginnen nu? En wanneer weet je eigenlijk of je er klaar voor bent. De ene zegt dat je er nooit klaar voor bent en de andere zegt dat je echt tot dat gevoel moet komen. Maar hoe voelt dat dan en hoe weet je het dan 100 % zeker, als je het überhaupt 100 % zeker kan weten. Hoe weet je of je klaar bent voor een kind?

Qua materiële zaken zit het nu goed. We hebben de financiële mogelijkheden voor een kind en de middelen. Alleen dat gevoel, dat ontbreekt of juist niet. Ik vind het maar lastig en snap in dat geval niets van mijzelf. En ga ik dat überhaupt ooit snappen, want ik snap het gewoon niet. Het is vaag en een gooi in het diepe.

Als ik de kleine kinderen van mijn schoonzus zie smelt ik weg. Als ik Fos van Elise zie en hoeveel vreugd hun dat brengt zit ik ook even op een wolk. En als ik Danny met kleine kinderen zie merk ik aan alles dat ik dat heel erg leuk vind. Maar een uur later sta ik weer met beide benen op de grond als ze huilen, ruzie maken of niet luisteren. Dan ben ik ineens heel erg van dat leuke en lieve idee genezen.

Of in de supermarkt waar ik werk, ik heb daar al ik weet niet hoe vaak gedacht, ik neem nooit kinderen! Gillend en tierend door de winkel, bijna een moord plegen voor een kinderwagentje en papa en mama lekker manipuleren voor een snoepje aan de kassa. Als ik dat zie denk ik echt meteen, ik schaam me dood en zou dat echt niet willen.

En laten we even voorop stellen dat ik alles behalve handig met kinderen ben. Ik verander in één of andere passieve pop als ik een kind zie. Hoe natuurlijk sommige mensen met kinderen kunnen omgaan sla ik dicht. Ik vind het maar niets schattig lachen en doen naar een kind. Kinderen rennen dan ook vaak met een grote boog om mij heen en gaan meteen naar mijn vriend, die heeft er blijkbaar wel kaas van gegeten. Als ik iedereen moet geloven die hetzelfde heeft met kinderen moet dat totaal anders zijn met je eigen kinderen, maar ik voel het nog niet zo. Maar misschien zit er ook wel een kern van waarheid in. Ik heb namelijk een hekel aan katten en ben doodsbang voor andere katten, behalve onze eigen kat Mila. En Mila is ook echt niet de makkelijkste kat die je je kan bedenken.

Ik snap er gewoon helemaal niets van, wanneer ben je nou klaar voor een kind. Wanneer krijg je dat gevoel of krijg je dat niet en gooi je jezelf in het diepe en komt het allemaal in die negen maand op zijn pootjes terecht. Ik vind het maar lastig. Je bent zo gebonden ineens en je vrijheid lever je voor een groot gedeelte in. Een gegeven waar ik denk ik best veel moeite mee zou hebben. Maar je krijgt er als ik weer alle cliché’s mag geloven echt iets heel moois voor terug.

Voor nu weet ik het niet, of weet ik het misschien al wel. Ik vind het maar een lastig iets en ben wel eens benieuwd hoe jullie achter het gevoel kwamen er klaar voor te zijn. Of heb je dat gevoel nooit gehad en om het maar even heel lomp gezegd ‘verstand op 0 gezet’ en eraan begonnen – natuurlijk wel wetende dat het welkom is en je het kindje liefde, een toekomst en veiligheid kan bieden -. Ben benieuwd naar jullie verhaal, ideeën of ervaringen.

Ik denk dat we nog wel een tijdje met z’n drieeën blijven in een groot huis met 5 slaapkamers. Want tsja, ik heb ook een kantoor en walk-in closet nodig. En die andere twee vrije kamers, we zullen zien wat de toekomst ons brengt.

Volg mij: Twitter – Instagram – Facebook – Youtube – Bloglovin’

Hi ik ben Aranka!

Mijn grootste passie is schrijven, reizen en fotograferen. Op deze blog komt die allemaal samen en schrijf ik graag over mijn reizen, recepten, reviews over verschillende producten en allerlei andere dingen. Sinds 2010 ben ik hier actief waardoor je een hele verzameling aan artikelen vindt! Ik zou zeggen, kijk lekker rond en laat je inspireren.

49 reacties

    1. Echt waar,dat gevoel komt vanzelf. Ik wilde ook geen kinderen maar opeens begon t langzaam te kriebelen. Dan ga je nadenken,wikken en wegen…. en als de kriebel een verlangen word weet je dat je er voor gaat. Bij ons duurde t daarna nog 7 jaar waarvan 5 jaar ziekenhuis,onderzoeken en uiteindelijk 3x ivf. Maar echt het gevoel van kinderen willen,het verlangen er naar komt vanzelf…..en als je dat niet krijgt maar wel hartstikke gelukkig samen bent is het toch ook oké?! Veel geluk in jullie nieuwe huis en hele fijne dagen toegewenst !

  1. Lieve Aranka, ik reageer eigenlijk nooit maar nu moet het gewoon ;-). Naar mijn idee ben je nooit ‘klaar’ voor kinderen. Ik had dezelfde gevoelens als jij een jaar geleden en ik zag mezelf gewoon niet als moeder (heel herkenbaar dat dichtslaan in de buurt van andermans kroost). Mijn man wilde echter al jaren kinderen. We woonden toen ook al een jaar in onze nieuwe woning, financieel alles op orde en mijn diepe anti gevoelens namen gewoon wat af. Zo af en toe kwam er een vlaag van ‘misschien is het inderdaad leuk!’ langs. We hebben de stap genomen en nu tijgert onze dochter van 7 mnd door het huis, en ik ben verliefd. Op haar en op mijn gevoelens voor haar, de diepere gevoelens voor mijn man. Het is iets onbeschrijfelijks maar enorm mooi. Die gevoelens zitten in ieder mens daar ben ik van overtuigd! Je vrijheid mis je inderdaad wel eens, maar ik ga nu gewoon samen met m’n dochter op pad shoppen of lunchen. Dat is in deze fase nog geen probleem. En als ze lacht naar me, ben ik mijn ‘verminderde’ vrijheid ook zo weer vergeten… echt waar!

    1. Ja, kreeg je wel diepere gevoelens voor je man? Ik hoor vaak dat een kind de liefde juist wat afzwakt of verandert, en dat is naast wat Aranka al noemde voor mij wel een reden om een kind (nog) niks te vinden, maar dit komt ook omdat ik hartstikke hard single ben en het einde nog niet in zicht is… :’) Dus voor mij is het hebben van een vent nog even belangrijker en ja dan raak je wel wat allergisch voor het “ertussenin duwen” dat een kind zou doen.
      Nu heb ik ook geen lekker voorbeeld: mijn jongste tante is 10 jaar ouder dan ik en wat laat begonnen aan kinderen, overigens ook getrouwd met een niet zo leuke kerel, en ik zie haar alleen maar chagrijniger en hekseriger worden sinds ze een gezin heeft.

  2. Iedereen moet lekker zelf weten wanneer en of ze aan kinderen toe zijn! En dan nog maar kijken of het allemaal lukt. Ik kan echt niet tegen die opmerkingen. Voor het zelfde zijn jullie al jaren bezig (bewijze van) zoiets als ‘jullie moeten maar snel aan de slag’, wanneer komt er een kind etc.. dit kan erg kwetsend zijn voor sommige mensen.

  3. Heel herkenbaar! Wij hebben ook voor dit huis gekozen met het oog op de toekomst, maar wanneer er een kindje komt? Geen idee. We wegen van alles af en de gedachte eraan is leuk, maar dat je dan je hele leven moet aanpassen zie ik nu nog niet zitten. Ik denk dat ik echt wacht tot ‘het gevoel’.

  4. Ik wist het al vrij snel dat ik moeder wilde worden, maar was nooit een kindermagneet. Ja, om ze te laten huilen. Door verschillende omstandigheden op werkgebied moesten we het uitstellen, maar zodra het kon, probeerden we zwanger te raken. Bij mij was het dus heel erg aanwezig, dat gevoel.

    Bekijk het gewoon elke paar maanden, je lijkt me best nuchter en geen ultieme zwijmelaar, dus best kans dat het op een gegeven moment een rationele beslissing gaat zijn.

    Het komt goed, wat je ook besluit!

  5. Ik reageer bijna nooit, maar nu moet het even! ?
    Ik heb nooit dat gevoel gekregen, en dat is ook prima. Ik zou het zo een verspilling van mijn leven vinden.
    Maar ik vind dat iedereen moet doen waar hij of zij zich goed bij voelt. En dat is een heel persoonlijke keuze.
    Ik kan oprecht blij zijn voor mijn vriendinnen die een baby krijgen.
    Maar bedenk me dan ook echt dat ik blij ben dat ik er geen heb.
    En mensen moeten zich vooral met zichzelf bemoeien!!!

  6. Mijn beste vriendin was zwanger en kreeg een kind en ik dacht ja dit wil ik ook. Dat zwanger zijn alleen al en dan zon lief kindje in je armen die echt van jezelf is. Tuurlijk weet je dat er ook mindere dingen zijn aan kinderen krijgen. Maar ik was daar gewoon klaar voor. Ik was 6 jaar samen met mijn vriend en we hadden beide vast werk en huis gekocht 3 jaar ervoor. Een paar keer op vakantie geweest. Ik miste gewoon wat toen. En nu zijn ze alweer 7 en 5 en ik ben blij dat ik vrij jong aan kinderen ben begonnen. Ik was 25 bijna 26 toen de oudste werd geboren.

    En daarbij het moet ook nog maar lukken allemaal. Dat was bij mij ook niet gelijk zo. Toen kwam ik bij de huisarts en die wimpelde het weg zo van je hebt de tijd nog wel maar toen hebben we doorgepakt en zijn we in het ziekenhuis terechtgekomen en is het gelukkig zeer snel gelukt;-)

    Je moet echt voor jezelf denken ja ik mis wat. Ik heb alles en wil mijn leven anders zeg maar. En je merkt aan jezelf dat je erg op babys en zwangere vrouwen let. Dat had ik toen heel erg.

    Succes!

    PS leuk zon eerlijk open verhaal van je

  7. Ik was nooit klaar voor kinderen. Kinderen? Vond ik leuk zolang ze van anderen waren. Dat gevoel kwam pas toen ik onverwachts zwanger bleek te zijn. Ik stopte acuut met roken en ik ging er helemaal voor. Twee kinderen (en 16 jaar) verder kan ik zeggen: kinderen? Leuk, zolang ze maar van mezelf zijn, haha. Kortom: het gevoel kan dus ook pas komen als je eenmaal zwanger bent en niets gepland hebt. Denk dat dit de natuur is; in iedereen zit een moederinstinct. Uitzonderingen daargelaten maar ik geloof niet dat jij daarop een uitzondering bent. :)

  8. Lekker zelf weten en kijken wanneer het goed voelt. Ik moet nog zeker 1.5 jaar studeren dus bij mij komt er ook zeker nog geen kind. Daarnaast moet ik eerst nog een leuke man vinden, haha.

  9. Hoi Aranka, ik reageer nooit (ik ben echt een stille lezer) maar nu wil ik je graag een ‘hart onder de riem steken’. Je bent een mooi mens, je hebt hard aan jezelf gewerkt dit jaar en ik hoop dan ook zo dat dit je niet uit balans zal brengen. Mogelijk heb je wat aan mijn verhaal.

    Ik heb echt nooit dat diepere oergevoel gekend en alle baby’s gingen ook altijd binnen 1 minuut huilen als ik ze vast hield. En toen werd ik 30 (terwijl ik mij 25 voelde en nog jaren wilde doorgaan met leven zoals ik nu deed). Voor mij was het echter wel het punt waarop ik vond, dat ik erover na moest denken. En ik kwam tot de conclusie dat ik ze ooit wel wilde. Maar ja, wat is ooit als je ‘al’ 30 bent. Na je 35ste neemt de kans op complicaties bij jezelf en een kindje toe, dus toch liever voor die tijd. Al zal niet iedereen het hier mee eens zijn, maar zo stond ik erin. En toen zijn wij ervoor gegaan en was ik gezegend met het feit dat ik snel zwanger mocht worden. Ook bij de tweede had ik weer dat gevoel niet, maar wist ik wel dat ik een tweede wilde en dan liever ook voor mijn 35ste. Ook toen gezegend met een snelle zwangerschap.

    Bij beide zwangerschappen was de ratio dus sterker dan het gevoel en dat is wat mij betreft prima.
    Ik ben nu 36 en heb een jongetje van 4 en een meisje van 2. Twee boeven waar ik ontzettend trots op ben! Maar het is ook soms een heel zwaar en niet altijd leuk. Hier geen roze, maar realistische wolk. Maar het idee, dat ik nu alleen voor ‘mezelf’ zou leven, dat past mij niet meer. Lijkt mij zo ‘leeg’. Zo’n gezellig warm mensje in bed wat lekker aan het kletsen is, top! Verhaaltjes voorlezen, geoorloofd mogen meedoen bij de kinderdisco op de camping?, koekjes bakken, dikke kussen met snottebellen etc.
    Maar daarnaast het gebrek aan tijd voor jezelf, de terreur in de supermarkt?, altijd koud eten voor jezelf, chronisch vermoeid zijn hoort er ook bij en dat is nog maar het topje van de ijsberg hoort er ook bij.

    Wat ik hiermee wil zeggen, is dat als dat oergevoel niet komt je ook een prima moeder kan en zal zijn!

    En als je besluit dat kinderen niet bij jou past (eigenlijk bij jullie, want je hebt er toch echt een ander voor nodig?) dan is dat ook goed.
    Laat je niet leiden door anderen, zeker niet bij zo’n belangrijke keuze.
    En vergeet nooit ‘kinderen krijg je, die neem je niet’

    1. Precies zo als ik het zou willen zeggen. Soms moet je iets ook gewoon “doen” of “laten gebeuren”, niet iedereen krijgt altijd dat hele sterke oer moeder gevoel maar als het eenmaal zo ver is, wil je niet meer zonder kind(eren).

  10. Herken wel weer veel in je verhaal! Hier is het hetzelfde, ben nu bijna 6 jaar samen met mn vriend en krijg echt heel regelmatig de vragen “wanneer gaan jullie trouwen?” En “wanneer komen er kinderen?”
    Uhmm.. weetniet? Hebben nu allebei in ieder geval nog veel teveel plannen met zijn tweetjes! Of er ooit kinderen komen weet ik niet, op dit moment hoeft het van mij nog niet, maar vroeger zei ik altijd Nooit en dat is wel veranderd naar Misschien.
    Who knows!

  11. Hahahaha wat een zalig en orgineel onderwerp!
    Ik heb zo genoten van je stukje.
    Met jouw komt het sowieso helemaal goed, met of zonder kinderen.
    Maar één ding weet ik zeker (ook al ken ik je natuurlijk niet echt en persoonlijk) jij zou een super mammie zijn.
    Je bent z’on schat, heb pieken en dalen (bedoel levens ervaring hihi) genoeg om je kindjes een goede badis mee te geven.
    En uiteindelijk hoeven ze alleen veel liefde en zo af en toe iets te eten en drinken te krijgen….nou dat zit wel goed toch.

  12. Het is alsof ik dit zelf geschreven had kunnen hebben. Ik heb precies hetzelfde. Mijn mening wisselt soms per uur over dit onderwerp en ik kan mij ook niet voorstellen er ooit klaar voor te zijn. Het is z’n enorme stap! Zo groot dat ik hem nooit zou willen nemen en toch lijkt het soms wel weer heel mooi bij een ander. Maar ik vind het ook prima zoals het nu is. Zo verwarrend!
    En werken in een supermarkt maakt dit inderdaad niet makkelijker, daar kwam ik ook achter. :p

  13. Ik heb nooit die drang voor kinderen gevoeld. En als ik eerlijk ben vind ik kinderen ook helemaal niets. Ik heb ze niet, ik wil ze niet en ik vind ze ook helemaal niet leuk. Zal ook nooit veranderen. Maar het ergste vond ik de opmerkingen van anderen, vreemden zelfs. “Maar als ze van je eigen zijn, is het anders”. Nee, niet voor mij. Ik moet er niet aan denken. En wie ben jij om te denken dat je mij beter kent dan ikzelf? Dus ik moet maar aan kinderen beginnen omdat anderen dat zeggen? Dus ik moet een hekel krijgen aan mijn kinderen omdat ze mij zijn opgedrongen? Meid, heb schijt aan wat anderen denken en zeggen. Jullie twee zijn tenslotte degene die ze op moeten voeden, die er van moeten houden, die er voor betalen, etc etc. Een ander zal dat niet even voor jullie doen, dus waarom zouden die dan voor jullie moeten beslissen. Ik vind ook oprecht dat mensen eigenlijk verplicht iets van een test zouden moet om te kijken of dat je eigenlijk wel geschikt bent om aan kinderen te beginnen. Hoeveel kinderen worden er wel niet uit huis geplaatst omdat de ouders het niet aankunnen? Of die elk jaar in verwachting zijn omdat ze dat gevoel zo leuk vinden, maar ondertussen niet in staat zijn om de rest van de kinderen een behoorlijke maaltijd te geven? Daar zouden mensen ook eens aan moeten denken.

    1. Spelfouten alert zeg…Excuses, heb een aantal woorden veranderd maar niet naar de rest van de zin gekeken blijkbaar. Maar enfin, je snapt hopelijk wat ik bedoel.

    2. Juist ja, mensen kunnen opdringend zijn richting vrouwen, zeker als ze de 30 gepasseerd zijn, dat ze nu toch echt eens aan kinderen moeten beginnen…nou 30 kwam en ging hier en inmiddels is 50 ook gepasseerd…nope, nooit enkele behoefte gehad om kinderen te krijgen…leuk voor anderen maar ik sla over. Ook nooit die dromen gehad die sommigen blijkbaar hebben over trouwens in een witte jurk, een gezinnetje krijgen….inmiddels wel nachtmerries over straks in het bejaardentehuis (als die dan nog bestaan) met al die vrouwen met meters foto’s van de kleinkinderen en hoe goed ze het wel doen in het leven…maar zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen dan hahaha.

  14. tja wanneer krijg je kids…..wanneer men eraan toe is?? ik heb altijd gegilt dat ik voor mijn 30e 2 kids wilde nou die had ik op mijn 28e. maar ik had geen drukke baan of wat dan ook want ook daar ga je naar kijken natuurlijk ;) je gaat aan kids denken als jij denkt dat je er klaar voor bent en misschien ook niet je weet het toch nooit

  15. Laat je niet opheuen. Je maakt zelf wel uit of en wanneer je eraan begint. En ‘natuurlijk wil ik kinderen’. Nou, zo ‘natuurlijk’ vind ik dat niet. Ik wist op mijn vijftiende dat ik geen kinderen wilde. Is ook nooit veranderd. Het is ook helemaal niets voor mij. Als ik de kleine kinderen van mijn schoonzussen zag wilde ik wel gillend wegrennen. Vreselijk vond ik ze. Gek genoeg vonden ze mij wel leuk. Waarom is me een raadsel. Ze zijn gelukkig leuk opgedroogd, die neefjes en nichtjes. Maar van kleine kinderen moet ik nog steeds helemaal niets hebben. Schattig vind ik ze niet.Vaak wel wreed, egoistisch en irritant. Ben nu uit de leeftijd dat ik ze krijgen kan, maar wordt nog vaak bevestigd in mijn keuze.

  16. Ach ja, in de supermarkt veranderen ze vaak in monstertjes, een beproeving was dat altijd, maar slechts van voorbijgaande aard. Maar wat je er voor terugkrijgt is het allermooiste in je leven. En ik zie het zeker niet als ‘verspilling’ van je leven, zoals ik in een reactie las. Nu heb ik inmiddels 2 geweldige jongvolwassen kinderen die volop genieten van hun leven, en heel wat vrolijkheid en leven in de brouwerij brengen.
    Volg gewoon je gevoel, komt altijd goed!

  17. Mijn vriend en ik zijn er zo ondertussen wel aan toe. Dat gevoel heb ik vroeger nooit zo gehad eigenlijk, dat is vanzelf gekomen. Toen ik 23 was had ik dat gevoel écht nog niet en dacht ik ook dat dit nooit zou veranderen.

    De krijsende kinderen in de supermarkt die je als voorbeeld aanhaalt, dat zijn natuurlijk ook maar momentopnames. Kinderen krijsen niet elk moment van de dag en ook niet alle keren dat ze in de supermarkt zijn.

    Laat je in ieder geval niet beinvloeden door wat anderen van je willen. Volgens mij verandert je gevoel vanzelf en anders kun je er rond je dertigste nog eens goed over nadenken of dat gevoel langzaamaan veranderd is. ;-)

  18. Bij ons was het ook een rationeel besluit. Hoe zien wij ons gezin over 30 jaar? En dat was met kinderen. Dus we hebben besloten om er al relatief vroeg voor te gaan en dat was voor ons een goede keuze.
    Neemt niet weg dat het af en toe hel is: slapeloze nachten, smerigheid maar dat gaat allemaal weer over. De eeuwige zorgen vind ik wel zwaar.
    Ooit las ik ergens dat je leven weer normaal wordt vanaf dat de jongste 3 jaar is en bij ons klopt dat wel.

  19. Alsof het een logische stap is om kinderen überhaupt te krijgen…..genoeg mensen die die stap overslaan omdat ze nooit de behoefte hebben gehad om kinderen te krijgen…ikzelf bjivoorbeeld hahaha…en nee nooit spijt gehad, elke keer als ik ergens kom met veel jengelende kinderen prijs ik mezelf voor die beslissing…heerlijk, ik niet, nergens last van.

  20. Helemaal waar wat je zegt meid. Mensen zeggen maar wat en houden geen rekening met je gevoelens. Als jullie er klaar voor zijn, zijn jullie er klaar voor. Ik kan je helaas niet helpen met de vragen ‘wanneer ben je er klaar voor’. Ik hoor zelf ook vaak en volgende stap, kinderen? Want wij zijn 5 jaar samen. Maar ik heb te horen gekregen helemaal geen kinderen te kunnen krijgen.. ook zo brutaal als je wat dikker bent(ik heb echt een onderbuikje) en dat mensen dan gaan vragen ‘ja want je bent euh zwanger?’ Mensen die ik niet eens ken. Bizar!
    Mensen laat iedereen in z’n waarde en ieder zijn tempo. Je hoort het wel als het zover is dus stop met vissen en vragen.. heel vervelend! Mooi huis hebben jullie trouwens, geniet ervan! X

    1. Ja dat is heel erg, maar dat is jet leven.
      Ik moet er niet aan denken om mijn leven te verspillen aan het krijgen van kinderen. Maar hoop heel erg dat de mensen die ze willen ze kunnen krijgen.
      Maar ik ga me geen seconde schuldig voelen omdat er mensen zijn bij wie het niet kan.
      Dat is het leven, iedereen krijgt wel eens een keer niet wat hij of zij wil.

      En Aranka heeft gewoon haar mening,
      Politieke correctheid is echt niet nodig!

      1. Politiek correct!!!!!! Hoe durf je! Ik ben echt heel boos over dit domme antwoord.Dat jij ze niet wil, wil niet zeggen dat er heel veel stellen niet heel erg verdrietig zijn. En ja, zo is het leven. Maar je hebt het niet over een voorwerp dat je niet kan krijgen! Weet wat je zegt. Dit is MIJN mening!! Je stoot een heleboel mensen tegen het zere been met dit domme, nonchalante antwoord!

        1. Ja maak jij je maar boos, ik blijf bij mijn mening. Ik zei dat ik hoop dat mensen die ze willen ze kunnen hebben.
          De rest is politiek correct gezeik,,

          1. Ik hoop echt dat als je ooit een kinderwens krijgt dat je wens in vervulling gaat.

        2. Sonja, ik denk dat je je eigen pijn en onzekerheid projecteert op anderen. Misschien kan je ze zelf niet krijgen of ken je mensen die hun wens niet in vervulling zien gaan? Als dat zo is, spijt me dat. Wil nog niet zeggen dat anderen dan maar hun mening moeten herzien, omdat jij die mening tegen het zere been vindt. Er is geen goed of fout wanneer het gaat om eigen levenskeuzes. De keuze van een ander – bijvoorbeeld om geen kinderen te willen – is geen veroordeling van andermans keuze om ze wel te willen. En als je ze wil, moet je inderdaad nog maar zien of het lukt. Maar is dat niet met alles wat je wil in het leven? Soms heb je geluk en soms pech. Jouw geluk of pech heeft echter geen gevolgen voor de opvattingen van anderen. Dat zul je toch echt zelf moeten verwerken en oplossen.

    1. Ik ga nooit een kinderwens hebben, geloof me. Mijn leven is te geweldig zonder om mezelf die ellende aan te doen. Ik ben 38 en heb mezelf laten steriliseren op m’n 30ste.
      Ik hoef het niet! Maar nog eens, hopelijk kan iedereen die ze wil er wel hebben.

  21. ik heb toevallig een tijdje terug een zelfde soort artikel geschreven! ik krijg de vraag ook zo vaak wanneer we aan kinderen beginnen, juist omdat we een huis gekocht hebben en we alweer bijna 12 jaar samen zijn. maar ik ben net 26 en heb nog niet het gevoel er klaar voor te zijn. gelukkig heb ik nog 4 broers die eerst aan de beurt zijn haha XD

  22. Jeetje ik vind dit altijd zo onbeschoft vragen wanneer er kinderen komen….Komt vanzelf of niet, je hoeft hier niks over te zeggen. Geniet van wat nu is en jullie gelukkig maakt!

    Xxx Astrid

  23. Eerst verhuizen. Dan ben je verhuisd en dan bedenk je dat je eerst nog die mooie reis wilt maken. Dan kom je terug van de reis en dan lijkt het je toch handiger om een bepaald spaardoel te bereiken. Even later heb je dat bereikt en dan komt de bruiloft van je beste vriendin al zo dichtbij dat je net zo goed nog even kan wachten zodat je lekker kunt drinken en strak in je jurk past…. etc etc

    Wachten op het juiste moment. En dat moment: komt niet. Omdat je altijd weer iets nieuws kunt verzinnen. Het moet je trouwens überhaupt maar gegeven zijn om snel zwanger te raken.

    Als je er eenmaal voor gaat, zal alles op z’n plekje vallen. Alles.

    Bovenstaand mijn verhaal, inmiddels moeder van 2 en hopende op een 3e in de nabije toekomst. De relatie met mijn man is op een veel intenser en dieper niveau. Ik ben zo dankbaar.

  24. Ik wilde altijd kinderen. Heb ook veel gewerkt met jonge kindjes. Maar toen ineens bedacht ik mij nee ik wil het toch niet. Precies wat jij zegt “wat je een uur later allemaal ziet” en de “supermarkt tafarelen”. Ik ging dit bespreken met mijn vriend en we kwamen eruit het nu of nooit te willen. En toen werd ik 3 maanden daarna ongepland zwanger. Huppakee dwars door de spiraal…

    Mijn leven is idd veranderd. En andermans kinderen vind ik nog steeds uiteindelijk niks. Maar mijn eigen dochtertje… ik kan niet meer zonder!! Tuurlijk heb ik ook in het begin momenten gehad dat ik dacht “nu mag ze weer weg” (tijdens een lekkere huilnacht) of “is dit nou zo leuk”.

    Maar mijn eigen kind vind ik de mooiste en de liefste en vooral ik vind het leuk! Ik wil er nog wel 2! Nooit gedacht…

    Op jou pad komen de dingen die er moeten komen. Gevoel of geen gevoel. Ach. Het leven loopt zoals het gaat ;)

  25. Het komt zoals het komt. Ik wilde jong kinderen, ook omdat vriendlief een stuk ouder is. Maar het moet je gegund zijn; na reizen, een studie, miskramen, de ziekte van Lyme en depressie was ik er van overtuigd dat het niet zou gebeuren. En ik had mij er ook bij neergelegd. Onze puppy zou ons kind zijn. Raak ik alsnog in verwachting en is op mijn 34e verjaardag onze dochter geboren. En absoluut een verrijking, maar gezien de geschiedenis, complicaties en onze leeftijd blijft ze een enig kind. Het is goed zo.

  26. Ik ben nu 8 jaar samen met mijn man. Na 5 jaar getrouwd en gaan samenwonen. Ik was er niet zo mee bezig maar mijn man was er opeens aan toe. Ik ben 25 hij 27. Op een dag kwam hij naar mij toe en gaf hij aan dat hij graag ons gezin wilde gaan uitbreiden. Ik heb hier lang over nagedacht. En natuurlijk over onze toekomst over hoe het uit zou gaan zien. Ook omdat ik chronisch ziek ben, heb ik me hier wat meer in verdiept. Naar onderzoeken blijkt dat ik gewoon zwanger kan worden ‘gelukkig’ en heb ik besloten om toch de stap te gaan zetten. En ik vind het maar spannend allemaal. Het oer gevoel kwam dus eerder bij mijn man dan bij mij ^^ We zijn heel gelukkig samen. Veel succes en ga op je eigen gevoel af XXX

  27. Goh, het is allemaal heel persoonlijk en ligt volledig aan je karakter.
    Bij ons was het aan de ene kant de factor leeftijd (beiden 29 dus nog 1 jaartje verwijderd van die 30), en aan de andere kant de factor “why not” :D
    We zijn beiden nuchtere levensgenieters dus beseften op een bepaald moment dat we een rationele beslissing gingen moeten maken. Als we hadden moeten wachten op “het juiste moemnt”, of “wanneer we er 100% klaar voor waren”, dan zijn er over 10 jaar nog steeds geen kids. Wie is er ooit klaar voor om z’n leven zo om te gooien of slapeloze nachten tegemoet te gaan? Niemand toch? En het juiste moment, tja je hebt altijd wel financiële ups & dows, je wil altijd nog wel wat reizen maken etc…
    Ik vond het vooral belangrijk dat mijn vriend er uit zichzelf over begon.
    We hebben 2 jaar een koopwoning met dus ook 5 slaapkamers, een goede baan, vast contract, al meer dan 10 jaar een goede relatie en wisten beiden dat we “ooit” kinderen wilden. Dus dan moet je gewoon die babbel aangaan wanneer die “ooit” dan best kan zijn :) Over 5 weken verwachten we ons eerste kindje, zwaaaar benieuwd hoe het allemaal zal gaan zijn!!

  28. Lijkt me lastig, als je geen duidelijk ja- of neegevoel hebt bij kinderen krijgen. Zelf weet ik al mijn hele leven dat ik het niet wil. Dat heeft te maken met mijn eigen opvoeding, mijn karakter en met het feit dat ik denk dat ik het niet aankan als ik een kindje krijg met een stoornis of ziekte; daar ben ik een te grote control freak voor. Ik zie om me heen zo veel mensen die kindjes krijgen waar iets aan mankeert en daar heb ik groot respect voor, maar ik vind het een te grote gok. Ben ook te erg verknocht aan mijn stabiele leventje.

  29. Hahaha, ik kan je absoluut geen advies geven over wanneer ik denk dat je klaar bent voor kinderen, want ik deel echt precies dezelfde gevoelens. Ook wij hebben net een huis gekocht met 5 slaapkamers, en ik droom eerder van een walk-in closet en kantoor dan van kinderen. En ook ik verander in een passieve pop als er kinderen in de buurt zijn :’). Veel succes met klussen in ieder geval! Ben benieuwd naar het resultaat. :)

  30. Ik herken dat passieve, dat je niet goed weet wat je moet doen als je een kind ziet. Een beetje stom lachen en met een hoog stemmetje ertegen kletsen. Doe normaal. En toch, 8 maanden geleden beviel ik – na een ongeplande zwangerschap – van mij zoontje en man, man, man… Ik ben de hele dag gekke bekken aan het trekken, ik praat met een irritant hoge toon en ik ben trots als er weer een volle poepluier tevoorschijn komt. Ik denk dat je pas klaar bent voor kinderen op het moment dat je ze zelf daadwerkelijk krijgt.

  31. Ik herken me hier volkomen in. Op m’n 16e begonnen met een nee en nu ik 23 ben, is het een misschien. Wij wonen bijna een jaar nu in een koopwoning en de vorige bewoners hadden 5 kinderen dus ruimte genoeg. Ik ben wel een echte huismus en geniet van het thuis zijn met onze beestjes. Maar kinderen.. ik weet het nog niet. Ik weet niet of ik het aankan, en er is een kans dat ik een kind met autisme op de wereld zet. Als ik zie hoe het mijn schoonouders vergaat met hun dochter die het heeft, dan zakt mij de moed al in de schoenen. Plus dat ik de wereld geen leuke plek meer vind. Het is lastig maar we zien wel hoe het loopt denk ik dan. Kan het dan denk ik er eens goed over na over een paar jaar.

  32. Vier walk-in-closets! Maar goed, ik moet vooralsnog echt niet aan kinderen denken en herken je ergernissen heel goed. Zelf zou ik denk ik geen “goede” moeder zijn, maar belangrijker vind ik dat het mij heel lastig lijkt om iemand op te voeden in de huidige samenleving. Mijn vader is leraar en vertelt vaak zat over hoe kinderen zijn veranderd ten opzichte van vroeger. En dat je nog zo’n best kunt doen op de opvoeding van je kind, maar hij/zij ziet ook dat klasgenootjes wel een grote bek opzetten tegen een leraar. Dat soort verhalen weerhouden mij er nog eens extra van ;).

  33. Ik ben zelf nog steeds single en dat bevalt prima. Zelf wil ik nog niet aan kinderen denken. Hetzelfde heb ik een beetje als Aranka.

Laat een antwoord achter aan Marieke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *