Search
Close this search box.

Waarom ik een assertiviteitstraining volg

I Heart Makeup Unicorn Heart Highlighter

Wellicht heerst hier heel veel taboe op, maar ik wil het gewoon eerlijk en open bespreken. Ik volg een assertiviteitstraining en ben daar heel erg blij mee. In dit artikel zal ik jullie daar wat meer over vertellen, want ik merkte in de comments en privé berichten dat er wel behoefte aan was. Wat zijn mijn redenen om deze training te volgen, wat doe je er en welke lessen haal je er uit? Ik vertel je alles in dit artikel.

Wat is het?

Assertiviteit is het uiten van je gedachten, gevoelens en meningen op een directe, eerlijke en gepaste wijze. Je komt op voor je eigen belangen op een manier die bij de situatie past en die zowel respectvol is naar jezelf als naar de ander.

Waarom ben ik het gaan volgen?

Vanaf kinds af aan heb ik er al moeite mee, negatieve gevoelens overbrengen, nee durven te zeggen, en mijn eigen mening te geven. Ik hoor alsmaar stemmetjes in mijn hoofd die mij er aan helpen herinneren dat iemand me helemaal niet meer aardig vind als ik iets negatiefs zeg. Of dat er ruzie komt, of dat diegene dan heel erg boos op jou gaat worden. Dat stemmetjes beperken mij mijn hele leven al en eigenlijk had ik daar wel last van, maar het was niet dramatisch. Toch vonden ze in de eerste klas op het middelbare onderwijs wel dat daar iets aan moest veranderen, ik moest meer van mij laten horen.

Ik heb toen een sova-training gevolgd (sociale vaardigheden) en werd gekoppeld aan iemand die het tegenovergestelde van mij was. Iemand die heel druk was, zeker geen blad voor de mond nam en vaker in het straf lokaal zat dan in de les. Eerlijk, ik vond het echt verschrikkelijk. Ik sneeuwde letterlijk onder naast dit persoon en moest wel tegengas geven, maar hoe dan? En het ergste, we moesten rollenspellen spelen en alles werd gefilmd. Ik vond het echt verschrikkelijk, maar het heeft me zeker geholpen. Want ik moest wel op een gegeven moment. Voor mijn loopbaan op het middelbare onderwijs heeft het mij geholpen, ik durfde weer vragen in de klas te stellen – dat durfde ik ook niet want stel dat het een domme vraag was – en liet meer van me horen.

Alleen in het volwassen leven wat ik nu heb met mijn werk worden er dingen van mij verwacht die ik nu als een volwassene oplos in plaats van een lerend kind. De lat ligt gewoon een stuk hoger. Ik merkte dat ik in mijn functie niet op alle vlakken kon zijn wie ik toch echt wel moest zijn. Moest ik een vervelend gesprek met iemand aangaan, dan sloeg ik dicht. Iemand zijn contract werd niet verlengd, ik verstopte me al snel omdat maar niet te hoeven doen. Gewoon omdat ik zo bang ben voor de mening van een ander en daar niet mee om kan gaan.

Ook op zakelijk vlak heb ik er last van. Mailen waar mijn geld blijft? Straks is diegene boos op me en krijg ik helemaal mijn geld niet meer. Dat ik voor bedrag x niet akkoord ga en meer wil, lastig, straks verdien ik helemaal niets meer bij die klant. Dit zijn dagelijkse dingen die mij belemmeren in mijn leven en waar ik nu genoeg van heb. Ik wil een krachtig persoon worden die weet waarvoor ze staat. Daarom heb ik me aangemeld voor een assertiviteitscursus.

Wat leer je daar dan?

Ik volg een assertiviteitscursus van de gemeente waarvoor ik me heb opgegeven via de huisarts. Je hebt verschillende cursussen die particulier of via dus bijvoorbeeld de gemeente worden gegeven. Het is maar net waarvoor je in aanmerking komt en hoe. Ik heb een groep met echte volwassenen – ik ben zelf de jongste uit de groep – en dat vind ik prettig omdat ik voor mijn doen nu ook tegen volwassen problemen aan loop. Het geen vragen durven stellen in de klas hebben we gelukkig ver achter ons gelaten en daar heb ik tegenwoordig ook totaal geen moeite meer mee, misschien vraag ik juist wel te veel nu.

Ik volg de cursus in groepsverband en iedereen heeft natuurlijk problemen met assertiviteit. Al snel merk ik in de groep dat ik me thuis voel en welkom, terwijl we elkaar allemaal niet kennen maar toch iets gemeen hebben. Ook merk ik dat er verschillende kanten van het verhaal zijn waar ik me wel of niet in herken en zo hebben anderen dat ook. We raken aan de praat onder begeleiding van een thema en al snel worden me veel dingen duidelijk. Ik heb last van stemmetjes in mijn hoofd die mij beperken in berichten met een negatieve lading. Andersom heb ik het misschien wel te veel. Ik ben enorm vrolijk, geef complimentjes, denk met iemand mee en sta snel voor iemand klaar. Misschien doe ik dat ook wel onbewust om het maar te compenseren?

Mijn cursus heeft 10 bijeenkomsten van 2 uur die zo voorbij zijn. We hebben elke bijeenkomst een thema en gaan daar verder op in. De ene keer heb je er meer aan dan de andere keer, maar elke keer neem je wel iets mee. En om elke keer alles maar te herhalen word ik me steeds bewuster van mijn probleem en hoe ik daar naar moet handelen. En ik merk ook dat het me nu al sterker maakt omdat ik graag iets wil en dan de tips en tricks uit wil voeren.

Ook werken we met rollenspellen waar jij je eigen leerdoel uit moet voeren en de rest naar je kijkt. Doodeng natuurlijk, maar voor mij was het een enorme openbaring. Ik heb natuurlijk een mening over hoe ik iets aanpak, maar kan mezelf nooit vanuit het andere persoon beoordelen en dat gebeurt nu dus wel. Dingen waar ik bang voor was dat in mijn gedachten waren gebeurt waren blijkbaar niet zo. Dit is heel fijn om dat terug te krijgen van anderen en natuurlijk ook met tips hoe je iets anders beter kan aanpakken.

Ik heb nu twee bijeenkomsten gehad en vind het bijzonder prettig en dat had ik niet verwacht. Ik merk wel dat je jezelf er compleet aan over moet geven, dan is het resultaat het beste. Als je er met tegenzin heen gaat en het liever allemaal niet doet denk ik dat je er minder uit haalt. De oefeningen zijn namelijk niet leuk, maar nodig. En uiteindelijk voel ik me er erg prettig bij dat ik het gedaan heb en feedback krijg waar ik mee verder kan. Maar je moet hier natuurlijk wel voor open staan en kunnen accepteren.

Wat zijn mijn verwachtingen?

Natuurlijk ga ik er niet vanuit dat ik na die bijeenkomsten eruit kom als een goed gebekte vrouw. Maar ik denk wel dat ik het op mijn manier goed kan invullen en die stemmetjes en gedachten in mijn hoofd kan uitschakelen. Ik leer anders denken en het te ontkrachten. Zelf hoop ik gewoon dat ik over twee maanden kan zeggen dat ik het heb gedaan en mezelf hiermee heb verrijkt. Dat ik verder ga werken aan mijn toekomst en dit mag vervullen als een krachtige vrouw die weet wat ze wil en hier duidelijk over is, ook al is het soms niet altijd even leuk om te zeggen. Maar dan weten mensen wel wat ze aan me hebben en blijf ik bij mijn principes waar ik me goed bij voel.

En ga ik dat bereiken, ja dat denk ik wel. Ik ben nog nooit zo gemotiveerd geweest zoals nu. Ik ben er klaar mee, ik wil er een dikke punt achter zetten. Ik wil leven op mijn manier en niet elke keer smoesjes hoeven te bedenken om ergens onderuit te kunnen komen. Ik ben het waard en kom hier zeker sterker uit, ik weet het zeker!

Mocht je jezelf in dit verhaal herkennen en er echt helemaal klaar voor zijn, dan kan ik je het tot nu toe zeker aanraden. Maar wat ik al aangaf, het is denk ik wel iets waar je voor de volle 100 % achter moet staan. Zo is de motivatie ook groot om er echt mee aan de slag te gaan en jezelf te verrijken. Op het internet kun je er trouwens ook veel over vinden of ga net zoals ik naar je huisarts voor eventueel tips en behandel mogelijkheden.

Volg mij: Twitter – Instagram – Facebook – Youtube – Bloglovin’

Hi ik ben Aranka!

Mijn grootste passie is schrijven, reizen en fotograferen. Op deze blog komt die allemaal samen en schrijf ik graag over mijn reizen, recepten, reviews over verschillende producten en allerlei andere dingen. Sinds 2010 ben ik hier actief waardoor je een hele verzameling aan artikelen vindt! Ik zou zeggen, kijk lekker rond en laat je inspireren.

12 reacties

  1. Ik vind het erg knap van je!

    Ik heb ook een soort faalangst. Ik hou niet van spreken in het openbaar of in groepen communiceren. Ik denk altijd dat ze me saai vinden en onzeker en dat ik dichtklap. Erg lastig in de grote mensen wereld maar ik vind het doooodeng hier een of andere groepscursus voor te doen dus gaan we “vrolijk” verder..

    Jij bent goed bezig!!

  2. Wat goed dat je nu deze cursus volgt en daar ook zo open over bent! Ik denk dat je hier zeker veel van kunt leren. Het lijkt me ook fijn om met andere mensen in een groep te zitten die van hetzelfde last hebben. Dat lijkt me toch veel effectiever dan in een groep zitten met mensen die juist het tegenovergestelde van je zijn. Misschien ga ik ook nog eens zo’n cursus volgen, alhoewel ik merk dat ik door mijn werk en een paar andere ontwikkelingen in mijn leven ook vanzelf wel iets assertiever ben geworden.

  3. Goed van je! Lijkt me wel lastig om het in de praktijk te blijven brengen; het zit waarschijnlijk ook in je karakter en dan moet je jezelf echt iets aanleren. Zoiets als links schrijven terwijl je rechtshandig bent. ;-) Mijn 15-jarige dochter kan het ook wel gebruiken. Die probeert ook vaak smoesjes te verzinnen. Als ik dan zeg dat ze beter gewoon eerlijk kan zijn dan zegt ze: ‘Maar je weet niet hoe ze is, dan blijft ze toch drammen’. En die mensen heb je inderdaad ook natuurlijk. Zeg je eens eerlijk nee, maar nemen ze daar geen genoegen mee! Van die dominante types die een claim op je leggen. Daar heb ik zelf ook wel eens moeite mee. Misschien moet ik dan toch ook maar eens zo’n cursus doen. :) Ik heb haar laatst wel een boek gegeven dat over assertiviteit gaat. Hoop dat ze daar ook wat mee kan.

  4. Wat goed dat je dit doet! En ook erg fijn dat het je ook helpt. Mij lijken die oefeningen ook dood eng maar naderhand kun je echt trots op je zijn!

  5. Een taboe? Ja, dat denk ik ook wel.

    Ik ben vroeger gepest, door mijn toenmalige “vriendinnetjes” en ik was toen net 13, een leeftijd waarop je je sociale vaardigheden begint te vormen. Wat dat van mij heeft gemaakt is onder andere iemand die heel goed kan acteren en tegen zichzelf kan liegen.

    Jarenlang dacht ik geen problemen te hebben, geen idee waarom ik moeite had met vrienden maken (misschien gewoon kieskeurig?) en waarom ik maar geen relatie had was ook een mysterie.

    Aan het begin van mijn coschappen diergeneeskunde werd ik het zat: ik wilde ook wel eens een vent. Dus naar een psycholoog gestapt en die zei dat het aan dat pesten lag. Ik was compleet anders gevormd dan de bedoeling was.
    Zij stelde EMDR voor (een therapie die bij post-traumatische stress toegepast wordt) maar wat bleek: dat kon ze helemaal niet. Ik weet niet of ik haar achteraf nog zou mogen en moeten aanklagen, maar daar ben ik de afgelopen tijd niet mee bezig geweest.

    Mijn hele coschappen (ik ben nu EINDELIJK bijna klaar) heb ik met burnouts, spanningsklachten en paniekaanvallen gezeten, in een studie die als je volledig psychisch stabiel bent al heel erg zwaar is. In die periode heb ik wel een tijdje een andere psycholoog gehad, maar die wilde alleen maar praten over juist de dingen waar ik me toch al constant druk om maakte.

    Nu sinds dit voorjaar gaat het beter met me. Ik heb iemand gevonden die me kon helpen om het aantal uren per dag weer op te bouwen, mijn docenten zijn heel lief geweest en hebben me geholpen om met dat advies een kliniekschema op te stellen en zo heb ik toch het vereiste aantal uren gemaakt (en meer) op de universiteitskliniek. Echt petje af voor de artsen/docenten daar, wat een lieverds.

    In het voorjaar ben ik ook gestart bij een behandeling bij een wél goede psycholoog. Ik zat namelijk met terugval nummer 5 bij de huisarts en ik was het zat, maar deze huisarts kende een kantoor dat goed bekend was, dus ik daarheen.
    Daar bleek dat de eerste EMDR van de eerste psycholoog verkeerd gedaan was. Daarbij had ze metaforisch gezien de wond wel open gehaald, maar niet weer netjes gehecht en verpleegd. Dus het heeft 2 jaar zitten etteren en mijn angsten en sociale problemen erger gemaakt.
    Deze psycholoog heeft mij overtuigd om toch weer EMDR te proberen, en bij haar ging het goed. Ik had veel sessies nodig, maar daarna waren alle onderliggende angsten, veroorzaakt door het pesten en nog iets dat op mijn 12e gebeurde behapbaar.
    Nu van de zomer kreeg ik te horen dat mijn zelfvertrouwen te weinig was om me te laten afstuderen (en terecht). Een harde klap, maar ik kon het alleen maar met ze eens zijn. Dus terug naar de psychologen: het was tijd voor gedragstherapie.

    Sinds vorige week ben ik daarmee voorlopig klaar, en echt, ik doe dingen die ik nog nooit in mijn leven gedaan heb. Nee zeggen, het herkennen wanneer mensen in een vriendschap alleen aan zichzelf denken, en voor mezelf kiezen. Ik kan mijn mening geven zonder halverwege de zin op te houden met praten en bang te zijn deze te moeten verdedigen. Sterker nog, mensen zijn het vaker met me eens omdat ik mijn mening duidelijker en sterker naar voren breng.

    En nu leer ik eindelijk wie ik ben, en wie ik sinds mijn 10e niet meer geweest ben en hoe dat als volwassen persoon tot uiting kan komen.

    Dus taboe? Misschien. Maar weg ermee, want mensen doen elkaar verschrikkelijke dingen aan en die dingen hebben nu eenmaal gevolgen waar het slachtoffer ook niet om gevraagd heeft. En soms niet eens dat: soms zijn mensen nu eenmaal verlegen geboren. Ik ben nog steeds verlegen, maar ik heb wel geleerd om naar mijn eigen innerlijke stem te luisteren en er daardoor vrede mee te hebben.

    Hartstikke goed dus dat jij er wat aan doet en voor jezelf aan het werk gaat, want dat verdien je!

  6. respect dat je dit zo openbaar neer zet, dat is gewoon top!! ik was vroeger ook een beetje zo maar heb een hoop geleerd namate ik ouder werd, ik was een “muurbloempje” en heel verlegen maar nu…neuhh ahahah

  7. Ben super trots op je snoes, je groeit enorm! En dat je dit zo open durft te publiceren en achter je eigen keuzes staat is daar een bevestiging van. Liefde <3

Laat een antwoord achter aan Iemand Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *