Search
Close this search box.

Personal Story: Vera’s broer overleed aan een hersentumor

Op de foto hierboven zie je Vera en ik, beste vriendinnen die vaak lol hebben. Voor dat ik Vera leerde kennen heeft ze heel wat meegemaakt, zo verloor ze haar broer op jonge leeftijd aan een hersentumor. Vandaag doet ze haar verhaal. Stiekem moest ik er wel een traantje bij weg pinken.

Vera:

Ik weet het nog goed, de ochtend dat ik mijn broer aantrof in zijn bed met een epileptisch insult. Ik was toen 14 en Tim was 16. Precies 4 jaar later overleed hij aan de gevolgen van een hersentumor. Ik ga jullie niet vertellen over zijn ziekteproces, maar over de nasleep en de impact wat dit op mij heeft gehad. Ik denk dat jullie, zeker mensen die een vergelijkbare situatie met een geliefde hebben meegemaakt, daar meer aan hebben.

De dagen na Tim zijn overlijden heb ik in een soort roes doorgemaakt. Ik weet nog dat ik een week bij mijn ouders in bed heb geslapen. Ik kan me ook niet meer helemaal voor de geest halen hoe de uitvaart verliep. Misschien heb ik dit alles wel expres uit mijn geheugen gebannen, omdat de pijn te vers was. Mensen die nooit zoiets hebben meegemaakt, zullen denken dat je er bij een ziekte op voorbereid bent, dat de dood komt. Maar hoe kan je je geestelijk voorbereiden op het verlies van je broer? Of voor andere mensen; moeder, vader, zus of andere naaste? Hoe bereidt je je er op voor dat je iemand die zó dichtbij je staat en 20 jaar is, zijn laatste adem ziet uitblazen? Dat is een trauma wat altijd bij je blijft.

Alle clichés zijn waar. Je ontdekt in die tijden aan welke mensen je echt wat hebt en aan wie niet. Goede kennissen van mij durfden me niet eens meer te begroeten of aan te kijken. Anderen praten met je, alsof ze niet weten wat er is gebeurd. Maar een klein groepje mensen durft het onderwerp aan te snijden en ik heb veel respect voor dat groepje mensen, want ik snap best dat je bang bent voor de reactie. Het is nog altijd beter om te benoemen dat je niet weet wat je moet zeggen, dan het te negeren. En er zijn mensen die van mij verwachten dat ik nu, ruim 6 jaar later, er “overheen” ben.

Ik ben een echte opkropper. Ik ben doorgegaan met mijn leven en probeerde er zo min mogelijk bij stil te staan. Ik ging vaak stappen, en nog steeds doe ik dit het liefste elk weekend of wil ik in elk geval onder de mensen zijn. De momenten dat ik alleen ben, is het moeilijk om het weg te stoppen. Ik droom regelmatig over Tim. Eigenlijk zijn het meer nachtmerries.. Soms droom ik hoe hij doodgaat, zoals het in het echt gebeurt is, maar soms ook op andere manieren. Ook droom ik dat hij nog leeft. Dat is het pijnlijkste, om dan wakker te worden en te beseffen dat hij er niet meer is. Ik word dan wakker doordat ik de tranen over mijn wangen voel lopen of van geschreeuw, mijn eigen geschreeuw..

Ik had de behoefte om mijn leven te veranderen. Ik stopte een jaar na Tim’s dood met mijn studie HBO Logopedie, ging werken en op zoek naar iets om de leegte te vullen. Uiteindelijk vond ik dit in een andere opleiding. Ik liet zelfs een tatoeage zetten, als eerbetoon aan Tim.

Ik ben hard geworden. Als ik een heel drama op mijn tijdlijn van Facebook zie over een overleden opa of oma, erger ik me daar dood aan. Als iemand klaagt over “ouder worden”, word ik daar heel boos van. Wees blij dat je ouder mag worden! Momenteel zie ik veel oud-klasgenoten die gaan trouwen of een baby krijgen. Ik bedenk me dan dit ik deze mijlpalen allemaal zal doormaken, zonder dat Tim er bij is. En zonder dat hij ze zelf zal ervaren. Ik ben single en betrap mijzelf er op dat ik graag een partner zou hebben uit een groot gezin. Tim was mijn enige broer en nu ben ik alleen. Stél dat we kinderen krijgen, moeten onze kinderen wel ooms en tantes hebben.

Zoals jullie misschien wel merken, gaat dit verhaal van hot naar her en niet echt diep in op mijn gevoelens. Ik vind het moeilijk om het te beschrijven en om zelf in mijn gevoel te duiken. Wat kan ik er nog meer over zeggen? Het verandert je manier van denken, het beïnvloedt de keuzes die je maakt. Ze zeggen dat de tijd alle wonden heelt, maar een wond als deze laat een heel groot litteken achter..

PS: Voor degenen die geïnteresseerd zijn in, ik heb de laatste 2 maanden van Tim zijn leven een blog bijgehouden.

Heb jij ook een persoonlijk verhaal dat je graag wilt delen? Mail je verhaal dan naar info@byaranka.nl en wie weet zie jij hier binnenkort je verhaal terug.

Hi ik ben Aranka!

Mijn grootste passie is schrijven, reizen en fotograferen. Op deze blog komt die allemaal samen en schrijf ik graag over mijn reizen, recepten, reviews over verschillende producten en allerlei andere dingen. Sinds 2010 ben ik hier actief waardoor je een hele verzameling aan artikelen vindt! Ik zou zeggen, kijk lekker rond en laat je inspireren.

14 reacties

  1. Jeetje wat heftig. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om je broer te verliezen. Ik ben wel veel mensen verloren, vriendinnen. Maar dat is geen familie, dat is niet mijn bloed. Ik vind het knap dat je er iets over schrijft, al gaat het misschien niet diep in op je gevoel. Je deelt wel iets enorm moeilijks en dat is al bewonderingswaardig. En over zoiets heen komen.. dat doe je nooit denk ik.

  2. Wat een heftig verhaal! Het lijkt me verschrikkelijk om het mee te moeten maken. Je komt er niet “overheen” als een geliefde overlijd, het blijft voor altijd bij je. Heel veel sterkte!

  3. Jeetje wat heftig meid!!! Ik kan me niet voorstellen hoe jij je moet voelen. Ik heb zelf ook een broer en word al misselijk aan de gedachten deze te moeten verliezen. Echt heel veel respect voor jou xx.

  4. Wat een herkenning in je verhaal….

    Ik ben nu alweer bijna 16 jaar geleden mijn broer verloren na een auto ongeluk….hij was pas 26 jaar.
    Waar ik vooral tegen aan liep was dat er wel heel veel belangstelling was voor mijn moeder…zij was namelijk haar kind verloren…
    De pijn en het gemis zullen er altijd blijven…anders als in het begin, maar nog steeds dagelijks aanwezig.
    Marco was mijn enige broer, dus ik mis het heel erg om bijv. mijn zorgen met betrekking tot mijn moeder te delen ,dat kan wel met mijn stiefvader of mijn eigen partner maar dat is toch anders.

    Ik heb veel gehad aan de boeken…Broederziel alleen en Rouw in de zijlijn beide zijn van Minke Weggemans.

    Sterkte <3

  5. Wauw. Wat ontzettend heftig en zwaar om dat mee te hebben gemaakt, en het steeds meer achteruit zien gaan. En nee. Dit hoeft niet na zes jaar over te zijn. Hij blijft altijd een beetje bij je. Heel veel sterkte

  6. Jeetje, wat heftig! Ik kan mij niet voorstellen hoe heftig zo’n verlies wel niet moet zijn, waarschijnlijk weet je dat pas wanneer je het zelf meemaakt. Sterkte!

  7. Voor mensen die dit niet hebben meegemaakt, waaronder ik, is het niet of nauwelijks voor te stellen hoe zo’n situatie voelt. Daarom is het ook zo belangrijk dat jij je verhaal deelt. Ik heb je eigen blog gelezen en vooral bij de laatste 3 posts had ik kippenvel. Wat moet het heftig zijn geweest om je broer zo te zien lijden en om nauwelijks meer contact met hem te kunnen hebben. Ik denk ook dat het belangrijk is dat mensen weten dat het niet erg is om aan nabestaanden te vragen hoe het met hen gaat, juist niet. Zoals jij zelft al zegt nemen ‘vrienden’ vaak afstand, omdat ze niet weten hoe ze met zo’n situatie om moeten gaan. Openheid is het sleutelwoord

  8. Dat is inderdaad een heftig verhaal en mensen die het negeren kom je helaas al te vaak tegen. Ik weet (gelukkig) niet hoe het is om iemand van zo dichtbij te verliezen, maar een litteken houd je zeker. Ik geloof niet dat je er ooit helemaal overheen komt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *