In het leven van Tatiana en haar man ontbrak nog maar 1 ding, een kindje. Helaas is dit niet meteen voor alle mensen weggelegd en ook voor dit stel niet. Tatiana ging het IVF traject in en raakte zwanger van een prachtige dochter, die wel 3 maand te vroeg geboren werd. Tatiana vertelt over deze heftige periode.
Tatiana:
In het leven van mij en mijn man ontbrak nog 1 ding, een kindje. Mijn man en ik hadden allebei een kinderwens. Maar als wij een kindje wilden krijgen moesten wij een IVF traject volgen. Voor ons ging het namelijk niet vanzelf. Maar … onze wens was zoveel groter dan onze angst, dus wij gingen er voor. Zonder enige twijfel stapten wij een hele nieuwe wereld in. Een wereldje genaamd: “Medische Malle Molen”. En dat is het zeker! Om een dergelijk traject in te kunnen gaan kom je na tal van onderzoeken eerst op een wachtlijst te staan. En wachten duurt dan echt lang hoor.
De Medische Malle Molen begon te draaien.
Je komt in een wereldje terecht waarin je totaal geleefd wordt. Onderzoek na onderzoek, test na test, en tegenslag na tegenslag. Iedere keer word je verteld om niet op te geven. Maar tegenslag na tegenslag stond ons te wachten en wij begrepen maar niet waarom het voor ons niet weggelegd was. We wilden het zo graag, maar het geluk zat ons niet mee. De obstakels die wij tegenkwamen waren op 1 hand niet te tellen, maar we kregen een sprankje hoop toen we na lang wachten eindelijk mochten beginnen. Er lag een uitnodiging in de deur voor een voorlichtingsgesprek voor het medicijngebruik.
IVF hield namelijk ook in dat deze ‘ik-ben-bang-voor-naalden-dame’ medicijnen moest gaan gebruiken. Tijdens een normale menstruatiecyclus rijpt er elke maand slechts één eicel in de eierstokken. Bij de IVF-behandeling wordt geprobeerd met hormonale stimulatie meerdere (vijf tot tien) eicellen tegelijkertijd te laten rijpen om zo de slagingskans te vergroten. Dit houdt in het kort in dat je een tijd lang hormonen moet toedienen, oraal, vaginaal, spuiten in de buik, je kan het zo gek niet bedenken. Deze medicijnen die ik had moesten koel bewaard worden en namen de groentela in de koelkast volledig in beslag. Nou dames, ik kan jullie vertellen als je wens naar iets zo groot is dat dan automatisch ook je grenzen gaat verleggen. Je doet dingen die je nooit voor mogelijk had gehouden. Hoe bang ik eerst voor naalden was, zo gemakkelijk zette ik toen 3x per dag een naald in mijn eigen buik. Nadat ik met de hormonen was begonnen moest ik om de 2 dagen naar het ziekenhuis voor een echo, waarop bekeken werd of het aantal eicellen en de groei daarvan goed was. Ook dit zat natuurlijk een aantal keer behoorlijk tegen. Het aantal groeide wel, ik had een elftal aan eicellen in mijn buik, maar ze groeiden niet. Pas als het aantal eicellen en de groei goed was konden we overgaan tot de punctie.
En de punctie zelf, dat zal ik jullie besparen. Want zoals er voor elk woord wel een synoniem is, is het synoniem voor ‘punctie’ ook wel ‘marteling’ te noemen. Met “de punctie” wordt bedoeld het aanprikken en leegzuigen van de follikels. Hoe je de pijn ervaart hangt van een aantal dingen: hoe gespannen je bent, waar de eierstokken liggen, hoeveel follikels er aangeprikt moeten worden. En bij mij waren dat er dus veel. Als ik daaraan terug denk draait mijn maag nog 3x in het rond. Zoveel pijn heb ik niet vaak meegemaakt, de tranen liepen me nog net niet over de wangen. En mijn pijngrens ligt hoog. Gelukkig heb ik de punctie maar 1x hoeven doen. Daarna werden de embryo’s ingevroren voor de terugplaatsing. Daarna kon eindelijk de terugplaatsing beginnen. Het klinkt nu allemaal heel makkelijk en vlot, maar natuurlijk ging ook hier een hele geschiedenis aan vooraf. Ik vertel het jullie mijn verhaal nu in grote lijnen.
Na elke mislukte terugplaatsing kreeg ik een verplichte rustmaand. Je lichaam moest eerst weer herstellen. Na die maand werd weer het cryo behandelschema in gang gezet. In totaal heb ik 3x een terugplaatsing gehad. Na elke terugplaatsing was het 2 weken lang in spanning afwachten of het eindelijk gelukt was. Zwanger, of niet zwanger. Je hoopt zo op die 2 streepjes, want zoveel kansen heb je niet, en toch ook hier word je weer teleurgesteld. Keer op keer!
Je doet nog een extra test, want misschien was de eerste gewoon niet goed, maar ook deze test is weer negatief. In december 2010, hadden wij eindelijk een positieve test, wij waren zwanger. Maar ook hier houdt het nog niet op. Het is natuurlijk geen normale zwangerschap, dus je wordt streng in de gaten gehouden. Mijn hele zwangerschap schommelde mijn bloeddruk een beetje, maar er was geen reden tot paniek. Het was nog acceptabel. Maar juist nu je eindelijk zwanger bent, groeit ook de angst dat er wat mis gaat.
De hele zwangerschap ben ik elke dag misselijk geweest, echt elke dag, geen dag uitgezonderd. Maar erg vond ik het niet eens, want voor mij was dit een bewijs dat ik ook echt zwanger was. Alles verliep goed, ik voelde me lekker, ik voelde mij mooi en ik kon de hele wereld aan. Er groeide iets, nee iemand, in mij en ik was intens gelukkig en genoot van elk moment. Rond de 27e week ging het mis.
Mijn bloeddruk ging omhoog en omhoog, torenhoog, en mijn lichaam begon op te zwellen. Zo erg dat zelfs mijn man mij niet meer herkend zou hebben als hij mij op straat tegen zou komen. Ik voelde me desondanks nog steeds lekker en had geen idee wat me te wachten stond. Ik wilde shoppen, ik wilde kleren kopen, maar mijn man bracht mij naar het ziekenhuis en daar zeiden ze tegen mij: ‘Jij blijft hier, en je gaat niet weg totdat je bent bevallen!’ Ik hoor mezelf nog zeggen, maar dat kan niet, ik moet nog 3 maanden, ik kan toch niet 3 maanden in het ziekenhuis liggen. Achteraf hoor ik de dokters denken: ‘Meisje, meisje, wat ben jij naïef, jij red die 9 maanden echt niet hoor!’ Omdat zwangerschapsvergiftiging erg gevaarlijk kan zijn werd ik nauwlettend in de gaten gehouden. Ik werd aan monitor en infuus gelegd en kreeg allerlei medicijnen toegediend om mijn bloeddruk in bedwang te houden. Ondertussen probeerde ik het gevecht van de bloeddruk te winnen. Ik kon nu nog niet bevallen, want zover was ik nog niet, en zou het kindje dat wel overleven? Maar na 5 dagen vechten won de bloeddruk het van mij. Mijn man was thuis, omdat alles rustig leek, totdat hij een telefoontje kreeg van het ziekenhuis. Hij moest direct terugkomen omdat ze een spoed keizersnede moesten uitvoeren. Ons kindje moest gehaald worden. Ze wisten niet zeker of het kindje het zou overleven, maar het was wel de grootste kans voor mij om te overleven, en dat was hun eerste keus. Daar had ik natuurlijk niets over te zeggen, want ik was inmiddels helemaal van de wereld. Ik was nog wel een beetje bij toen ik de OK binnen werd gebracht. Vanaf dat moment weet ik niets meer. Toen ik bijkwam uit de narcose was ik ineens moeder en ik besefte het niet eens. Mijn man liet me een foto zien, maar ik viel steeds weg door de narcose. Toen ik echt wakker was dacht ik alleen maar, ok ik heb het overleefd maar waar is mijn kindje. Mijn buik was leeg, ik voelde geen geschop meer.
Omdat ik zelf nog moest herstellen, kon ik niet bij haar zijn. Ik heb haar met een vinger kunnen aanraken. Maar pas na 2 dagen kon ik bij haar, kon ik eindelijk mijn meisje vasthouden. Zo’n gelukkig moment, maar ik wist niet wat ik moest voelen. Een enorme golf van schuldgevoel ging door me heen. Mijn meisje moest vechten voor haar leven, omdat ik het niet voor haar kon doen. Hoe kon ik nou een goede moeder voor haar zijn, als ik al voor haar geboorte had gefaald. Hierop volgden nog 3 maanden lang overleven en vechten vanuit de couveuse. Nu schiet ik vol, als ik er aan denk hoe zij heeft moeten knokken om te overleven, en hoe vaak het bijna mis ging. Ik stop hier dan ook met mijn verhaal, waar het eigenlijk pas begint!
Willen jullie meer lezen, Tatiana heeft over deze hele periode van haar leven een boek geschreven.
Heb jij ook een persoonlijk verhaal dat je graag wilt delen? Mail je verhaal dan naar info@byaranka.nl en wie weet zie jij hier binnenkort je verhaal terug.
23 reacties
Wat heftig! Ik ben erg benieuwd naar je boek, je bent een hele sterke vrouw.
Liefs, Iris
Dank je Iris, erg leuk dat je nieuwsgierig bent naar mijn boek. Ik denk vooral dat het mijn dochtertje is die sterk is. Liefs
Wat een heftig verhaal! Gelukkig is het uiteindelijk allemaal goed gekomen.
Het is zeker allemaal goed gekomen Mandy, maar het heeft lang geduurd. Ze is nu 3 jaar, maar je merkt het af en toe nog. X
Ik heb kippenvel gekregen van dit stukje, wat een ontroerend verhaal. Ben benieuwd naar het boek!
Denise, kippenvel is een goed teken toch!? Het meest van het ontroerende verhaal zit eigenlijk in het boek, vanaf het moment dat mijn meisje zelf moet vechten. lieve groetjes
wow wat een wonderkind, maar gelukkig is het toch nog goed afgelopen
Precies wat je zegt, een wonderkind, en gelukkig is het goed afgelopen. Zo klein als ze was (is) zo dapper en sterk is ze des te meer. xx
Oh wow wat heftig!
Zeker weten Margot! x
Heel erg indrukwekkend.
Respect.
Een stukje uit het laatste deel herken ik want ook ik had meegemaakt heel wat meegemaakt maar dat zal ik hier niet zetten.
Ik ben nu zo benieuwd naar het boek.
Wens ze heel veel geluk…..
Chucky ik lees de reacties mee op mijn verhaal, bedankt voor je geluk. Volgens mij volgen wij elkaar op IG en misschien ook Bloglovin. Ik zou het leuk vinden als je (jullie allemaal natuurlijk) mijn boek zouden lezen. Ook ben ik natuurlijk benieuwd naar wat jij hebt meegemaakt. Je mag het altijd persoonlijk met mij delen mocht je dat willen. xxx
Heftig! Zelf ben ik met 29 weken geboren, ook véél te vroeg… Ik heb er (kennelijk) hard voor moeten vechten en heb mijn ouders en de dokters behoorlijk wat stress bezorgd ;) Maar nu zit ik hier, bijna 19, helemaal gezond en in mijn eerste jaar aan de universiteit! Ik ben ooit nog eens terug geweest naar een dag voor vroeggeborenen, en toen besefte ik pas hoe veel geluk ik had om 100% mentaal en lichamelijke gezond te zijn, tussen zwaar lichamelijke en geestelijke gehandicapten… Ik hoop dat het met dit meisje ook net zo goed gaat komen! :) x
Lieve Esmée, fijn om het te lezen van een meid in bloei dat ze ook van ver is gekomen, en kijk nu wat een prachtige meid je bent. De stress die beschrijft die begrijp ik volkomen. Mijn prinsjes, die toevallig ook Esmee heet, doet het ook uitstekend, maar is alleen nog steeds aan de kleine kant. xxx
Ik ben zelf via IVF geboren, ook een zwaar traject voor mn ouders. Ik was 2 weken te laat, niets ernstigs. Mn zusje kwam daarentegen opeens spontaan, mn moeder kreeg zwangerschapsvergiftiging en ze werd met spoed 3 maanden te vroeg gehaald. Gelukkig is alles goed gekomen en is ze nu zelf 18 & moeder van een 3 maanden oud jongetje!
Kijk dat zijn verhalen die ik graag hoor! IVF is natuurlijk al zwaar, maar daarnaast ook nog een vroeggeboorte maakt het allemaal wel erg zwaar. Wat fijn dat het na IVF ook nog spontaan is gelukt. xxx
Wauw, wat een prachtig verhaal. Kippenvel bij het lezen. Het opent voor een deel ook zeker mijn ogen… Ik ben 28 weken zwanger en lichamelijk voel ik me niet op en top. Toch wilde ik tegen beter weten in doorgaan met alles (heb een drukke full time baan) tot ik vorige week werd terug gefloten door de huisarts… Als ik zo door zou gaan, zou het wel eens gevolgen kunnen hebben voor mij of mijn kindje. Je hebt niet alleen verantwoordelijkheid voor jezelf, maar ook voor het groeiende geluk in je… Bedankt dat je je verhaal met ons wilde delen. Ik ga even op zoek naar het boek! Hopelijk gaat alles goed met jullie en kunnen jullie lekker genieten. x
Leuk dat je geïnteresseerd bent in mijn boek. En ik hoop dat mijn verhaal je tot nadenken heeft gezet. Ik voelde me namelijk wel helemaal super. Geen enkele baan is het waard om een leven, welk leven dan ook, op het spel te zetten. Jouw kindje heeft jouw kracht nodig. Heel veel geluk en plezier in je zwangerschap en geniet van elk moment. x
Gelukkig is het wonderkindje er toch gekomen. Lief dat je je verhaal hier deelde. Je denkt altijd wel dat het vanzelf gaat gaan als je eraan wil beginnen, maar zo zie je dat je sterk moet zijn…
Dat is ook een beetje mijn boodschap geweest achter mijn boek, een kind neem je niet maar krijg je (als je geluk hebt). Bedankt voor je berichtje. x
Lijkt me ontzettend hard om mee te maken!
Jeetje, heftig verhaal. Ik ben zelf een ivf kind en voel me zelfs een beetje schuldig als ik eraan terugdenk hoeveel moeite mijn ouders voor me hebben moeten doen. Mijn moeder heeft voor mij een miskraam gehad. Maar gelukkig ben ik nu gezond en wel 17 jaar verder en heel blij met mijn ouders :)
Xx
Wat een heftig maar tegelijkertijd prachtig verhaal. Ik wordt er stil van. En ze heeft zeker niet gefaald doordat haar kindje vroeger op de wereld is gekomen, ze heeft gevochten tot de laatste snik! Ik kan me niet voorstellen wat een moeilijke en heftige periode ze hebben doorstaan. Voor zoiets moet een mens sterk zijn en Tatiana en haar echtgenoot waren dit zeker. Chapeau! Liefs! x