Search
Close this search box.

Personal Story: Manon ging naar een gesloten crisisinstelling voor de jeugd

Het begon allemaal toen Manon 13 was. Ze was een vrolijke meid, danste 10 uur per week en was (met hakken over de sloot) over gegaan op 2vwo. Ze had een paar vriendinnen. Niet veel, maar genoeg voor haar. Maar helaas ging het toch niet goed met haar, waarom lees je vandaag in haar persoonlijke verhaal.

Manon:

Na de herfstvakantie voelde ik me niet fit. Ik werd steeds zieker. Allemaal vage klachten. Rugpijn, buikpijn, hoofdpijn. Ik dacht dat dit te maken had met mijn menstruatie. Die was nu eenmaal niet heel regelmatig, maar mijn ouders dachten aan stress. Dit door dat ik naast 2vwo nog zoveel danste.

De huisarts stuurde me door naar een kinderarts. Deze kon niets afwijkends vinden en stuurde me door naar een psycholoog.
Deze psycholoog heeft me weinig gebracht. Enkel wat opdrachten om te ontspannen, die voor mij totaal niet werkte. Omdat het probleem nog altijd niet opgelost was, kwam ik in een molen terecht van psychologen.

Zowel op school als thuis werd het er niet beter op. Ik kwam steeds minder op school & de spanningen thuis liepen behoorlijk op. Ook vriendinnen lieten weinig tot niets van zich horen. Ik voelde me alleen, in de steek gelaten, maar vooral onbegrepen.

Ik werd van de ene psychologen naar de volgende gestuurd. Eén voor één vertelde ze me dat ze me konden helpen om vervolgens na 8 afspraken te vertellen dat ze niet weten wat ze met me aan moesten, om me vervolgens weer door te sturen. Dit heeft ongeveer 2 jaar geduurd. Ik heb diagnoses gehad van schoolangst & autisme tot “gewoon een opstandige puber”.

Thuis liep het uit de hand. Ik had enkel nog ruzie met mijn ouders. De sfeer thuis was dan ook fulltime om te snijden en ik voelde me totaal niet prettig thuis. Ik had geen vriendinnen meer en kwam niet op school. Dit alles maakte dat ik vaak ging wandelen, om thuis weg te zijn. Tijdens die wandelingen dacht ik na over alles. Ook over het feit dat ik niet meer wist hoe ik hier uit kon komen. Toen ik merkte dat mijn gedachten suïcidaal begonnen te worden, heb ik aan de bel getrokken en de crisisdienst laten komen. Zij hebben er voor gezorgd dat ik 6 weken opgenomen ben in een gesloten crisisinstelling voor de jeugd.

De 6 weken daar waren erg dubbel. Ik was weg van alle spanningen en stress. Maar tegelijkertijd zat ik opgesloten in een ruimte en moest ik een strak rooster volgen. Ik wilde graag naar huis, al wist ik dat dat ook geen optie was. Na deze 6 weken ben ik opgenomen op een open afdeling in een instelling.

Gek genoeg kijk ik daar positief op terug. Ondanks dat ik daar 24/7 was heb ik daar veel lieve mensen leren kennen. We steunden elkaar door dik & dun. Ik voelde me beter en had meer zelfvertrouwen. Ik bouwde mijn school weer langzaam op en na 6 maanden mocht ik naar dagbehandeling, waar ik nogmaals 5 maanden heb gezeten.

Uiteindelijk heb ik mijn vmbo diploma gehaald. Erg onder mijn niveau, maar in ieder geval een diploma. Iets wat niemand ooit had verwacht dat ik dat nog zou halen. Inclusief mijzelf eigenlijk.

Eind goed, al goed? Nee, helaas niet. Mijn ouders zijn ondertussen gescheiden. Dit was voor ons hele gezin beter. Door alles wat er in het verleden is gebeurd, zoals de slechte band met mijn ouders en de slechte hulp van de hulpverlening, heb ik momenteel heel erg last van angststoornissen. Ik heb paniekaanvallen en sluit mezelf té graag alleen in mijn kamer op. Naar de hulpverlening stappen is moeilijk, door wat er in het verleden is gebeurd. Toch heb ik dit onlangs gedaan en hoop betere en passendere hulp te krijgen als voorheen. Ook heb ik een hele lieve en vooral begripvolle vriend die 24/7 voor me klaar staat.

Hopelijk kan ik gauw mijn verleden afsluiten en volledig voor mijn toekomst gaan.

Heb jij ook een persoonlijk verhaal dat je graag wilt delen? Mail je verhaal dan naar info@byaranka.nl en wie weet zie jij hier binnenkort je verhaal terug.

Bron afbeelding

Hi ik ben Aranka!

Mijn grootste passie is schrijven, reizen en fotograferen. Op deze blog komt die allemaal samen en schrijf ik graag over mijn reizen, recepten, reviews over verschillende producten en allerlei andere dingen. Sinds 2010 ben ik hier actief waardoor je een hele verzameling aan artikelen vindt! Ik zou zeggen, kijk lekker rond en laat je inspireren.

12 reacties

  1. Wat een verhaal, je hebt een hoop meegemaakt! Ontzettend knap dat je zelf hulp heb gezocht en hopelijk kunnen ze je nu weer helpen, wees niet bang, ze gaan er vast voor zorgen dat je weer kunt leren hoe fijn het leven is en hoe leuk het is om naar buiten te gaan! Heel veel succes!

  2. Wat knap van je dat je ondanks het onbegrip toch aan de bel hebt getrokken toen je merkte dat het echt niet goed meer ging. Ik hoop dat je rust zult vinden in je toekomst x

  3. Hè Manon, wat naar! Zoals je in je laatste blogje schreef, is je blog erg positief, daarom wist ik dit helemaal niet.
    Zelf heb ik ook last van angsten door een fobie. Ik weet hoe moeilijk het is!

  4. Lijkt me best een moeilijke tijd. Maar toch heel knap dat je erover schrijft en zelf hulp hebt gezocht. Ik loop ook al een paar jaar bij een psycholoog en beetje bij beetje kom ik steeds dichter bij waar ik naartoe wil. Dat kun jij ook, weet ik zeker! Sterkte, liefs Nina.

Laat een antwoord achter aan Nicky Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *