Zoeken
Sluit dit zoekvak.

Personal Story: Laura kreeg een burn-out

Personal Story: Laura kreeg een burn-out

Vandaag het woord aan Laura die te maken heeft gehad met een burn-out. Een heftige periode in haar leven heeft ze achter de rug en vertelt jullie hier graag meer over. Benieuwd naar het verhaal van Laura, lees dan snel verder.

Laura:

Al een tijdje voelde ik me moe, maar bijslapen lukte me niet. Al een tijdje had ik het gevoel dat het me te veel was, maar luisteren naar mijn lichaam deed ik niet. Ik was afwezig, had steken in mijn hartstreek en had behoorlijke concentratie problemen. Vroeg je me nu om iets voor je te doen, dan was ik dat 5 minuten later vergeten. En ineens was het over. Van het ene op het andere moment. Mijn leidinggevende stuurde me naar huis waar mijn moeder op de kinderen paste en daar kwam alles eruit. Ik kon niet meer, ik was op, ik wilde niet meer verder. Ik liet me in een stoel zakken en dat was het. Mijn moeder nam mijn rol over en zorgde voor de kinderen, het huishouden, het eten en ga zo maar door. Ik zat doods voor me uit te staren.

Na een paar weken vroeg ik me af hoe het zover had kunnen komen. Misschien had ik die baan niet moeten aannemen? Misschien hadden het minder uren moeten zijn? Misschien had ik gewoon thuis moeten blijven bij mijn kinderen? In de laatste maanden had ik zoveel gemist van ze. En nu was ik alleen maar moe. Nee, dat kon niet! Ik moest door! Genoeg gezeurd! Ik pepte mezelf op en ging door waar ik gestopt was. Min het werken dan, want dat was misschien nog een beetje te veel.

Maar al snel liep het weer mis. Zwetende handen, amper lucht kunnen krijgen, steken in mijn hartstreek en meer van dat soort dingen. Volgens de huisarts was het een waarschuwing. Luister naar je lichaam! Pas je leven aan! En dat was het punt waarop ik ging accepteren dat ik een burn-out had. Het voelde evengoed nog als falen, maar ik besefte dat de arts gelijk had. Ik moest pas op de plaats maken.

Ik overdacht mijn leven. Wanneer was het begonnen? In 2005 had ik mijn man leren kennen. Een mooie, gespierde, gezonde bouwvakker waar ik in 1 oogopslag verliefd op was. Met hem wilde ik verder, met hem wilde ik kinderen, met hem wilde ik lol hebben. Hoe hadden we ooit kunnen vermoeden dat hij een bedrijfsongeval zou krijgen, lichamelijke beperkingen zou krijgen en inmiddels al sinds 2007 op zoek is naar een baan maar die niet kan krijgen? Hoe hadden we ooit kunnen vermoeden dat hij een chronische depressie zou ontwikkelen en dat er momenten zouden zijn dat hij hardop zou zeggen dat hij niet meer verder wilde leven?

In 2006 kregen we een mooie zoon. Een kleine jongeman die een ideale baby was, perfect sliep, groeide en amper huilde. De postnatale depressie die ik kreeg schoof ik een beetje naar achteren in mijn geheugen. Maar wie had ooit kunnen vermoeden dat mijn kleine perfecte mannetje helemaal niet zo gezond bleek te zijn? Dat we ziekenhuis in en uit zouden lopen met hem? Dat hij op zijn 7e al 2 zware rugoperaties gehad zou hebben? En dat er een rolstoel thuis en aangepast meubilair op school zou komen voor hem? In al mijn dromen die ik heb gehad over kinderen krijgen kwam dit niet voor. Maar nu moest ik het er mee doen. En stiekem vond ( en vind ) ik het verdomd zwaar.

Personal Story: Laura kreeg een burn-out

In 2009 kregen we een kleine prinses. Na 35 angstige weken werd ze geboren. Met de ambulance werd ik naar het ziekenhuis gebracht, waar ze na een heftige bevalling 5 weken te vroeg geboren werd. Na 2 miskramen was ik eindelijk zwanger en ook deze zwangerschap liep dus niet zoals ik gepland had. Ik was teleurgesteld in mijn lichaam en in mezelf, maar liet het niet merken. Ik had een dochter! Dat was toch eigenlijk heel erg bijzonder?

In 2011 werd mijn tante ziek. Ze kreeg kanker. Ik ging mee naar chemo’s en bestralingen. Ik verzorgde haar thuis omdat ze niet meer goed kon lopen. Ik zat soms gewoon naast haar te zitten en hield dan haar been of hand vast. Alleen maar om bij haar te kunnen zijn. Ze stierf in 2012, 13 maanden nadat ze ontdekt had dat ze kanker had. Ik hielp mijn oom met het regelen van de crematie. Ik huilde niet. Ze zou niet meer beter worden en dat wist ze zelf ook. Nog maanden zo doorgaan had ze niet aangekund. Ze was 46 jaar. Ik 30. En ik ging door met mijn leven. Ik MOEST leven, want zij kon het niet meer.

Achteraf terugkijkend op mijn leven en het ontstaan van mijn burn-out denk ik dat het ontstaan is vanwege meerdere factoren. Ik durfde geen nee te zeggen, ik verwerkte geen vervelende gebeurtenissen, ik vond dat ik alles moest kunnen. Een fulltime baan, de zorg voor een chronisch ziek kind en een chronisch zieke man. De zorg voor onze kleine meid die absoluut niet vergeten mag worden in ons drukke gezin.

Als je weet hoe iets ontstaan is, kun je dingen een plekje gaan geven. En daar ben ik nu al een behoorlijke tijd mee bezig. Ik ben vorig jaar begonnen met korte stukjes schrijven op mijn eigen website over onze zoon. En dat luchtte me enorm op. Inmiddels heb ik er veel plezier in en blog ik dagelijks op mijn website over ons gezin en alles wat we meemaken. De ziekenhuisbezoeken, de stress met instanties, de zoektocht naar een baan voor mijn man, de financiën, maar ook de leuke dingen in het leven. Samen knutselen met de kinderen, leuke uitjes, boeken en bioscoopfilms die we gezien hebben en samen tuttebellen met mijn kleine meisje.

Na al die jaren dat ik mezelf weggecijferd heb, ga ik mezelf meer aandacht geven. Ik heb mijn eigen doelen en dromen opgesteld en probeer ze te verwezenlijken en mijn lezers zijn daar getuige van. Dat geeft me kracht en energie. Ik werk niet meer voor een baas, dat krijg ik niet geregeld. Aan de ene kant voelde het als falen, aan de andere kant voelde het als een opluchting om toe te geven dat het niet lukte. En ik kreeg er niet eens vervelende reacties op. Wat ik wel doe naast het schrijven op mijn blog? Ik ben een webshop aan het opzetten. Zo kan ik mijn eigen tijd indelen, naar ziekenhuizen en therapeuten gaan als het nodig is en kan ik de moeder zijn voor mijn kinderen die ik wil zijn. Ondanks alle tegenslagen wil ik positief in het leven staan en hoop ik dat ik dat ook aan mijn kinderen kan meegeven.

Heb jij ook een persoonlijk verhaal dat je graag wilt delen? Mail je verhaal dan naar info@byaranka.nl en wie weet zie jij hier binnenkort je verhaal terug.

Hi ik ben Aranka!

Mijn grootste passie is schrijven, reizen en fotograferen. Op deze blog komt die allemaal samen en schrijf ik graag over mijn reizen, recepten, reviews over verschillende producten en allerlei andere dingen. Sinds 2010 ben ik hier actief waardoor je een hele verzameling aan artikelen vindt! Ik zou zeggen, kijk lekker rond en laat je inspireren.

7 reacties

  1. Wat een heftig verhaal! Ik vind het heel knap dat Laura hier zo open over is en dat ze er zo sterk instaat. Ik hoop echt dat het helemaal goed gaat komen met haar eigen bedrijf en dat zij en haar gezin na alle narigheid die ze al mee hebben moeten maken nu eindelijk mooiere dagen tegemoet mogen gaan!

  2. Dat is nogal wat om op jonge leeftijd al zoveel te hebben meegemaakt!
    Fijn dat ze eerlijk is en er over kan schrijven en praten.
    Ik wens haar heel veel succes bij het opzetten van d’r eigen bedrijf.

    Een goede en mooie toekomst….

  3. Heftig verhaal! Ik heb momenteel ook een burn out, en kan ergens wel in zien hoe zwaar het voor jou was. Ergens ook niet, want elke burn out is anders en heeft andere oorzaken. Take care!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *