Search
Close this search box.

Personal Story: hoe ik veranderde in een persoon die ik niet wilde zijn

Personal Story: hoe ik veranderde in een persoon die ik niet wilde zijn

Sinds ik persoonlijke verhalen van anderen op mijn blog deel kom ik elke keer weer achter een bijzonder, aangrijpend of mooi verhaal van iemand anders. Vandaag een verhaal over een vrouw die veranderde in een persoon die ze niet wilde zijn. Een heftig verhaal dat je aan het denken zet.

De persoon die dit verteld wil graag anoniem blijven.

Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal zou delen. Dit met als reden de veroordelende reacties die ik verwacht, wat geheel begrijpelijk is. Het is een lang proces geweest voordat ik wist wat ik had. Ik vertel jullie mijn hele verhaal om het een beetje vorm te geven. Om het van me af te schrijven. Het is een lang proces geweest van 8 jaar therapie voordat ik wist wat ik had. Vandaar dat ik jullie mijn hele verhaal vertel.

Het begon allemaal op de middelbare school. Ik begon last te krijgen van concentratie problemen op school. Ook viel ik net buiten de groep, het is niet dat ik echt gepest werd maar ik voelde me erg eenzaam. Ieder weekend zat ik alleen thuis. Op een gegeven moment ben ik gaan denken dat het aan mij lag en ben ik mezelf steeds meer gaan verwijten. Ik zat veelal alleen op mijn kamer. Terwijl anderen er ’s weekends op uit gingen zat ik weer thuis op de bank, toekijkend hoe iedereen op stap ging en vrienden had.

Ik zat nogal veel thuis wat ook veel irritaties binnen het gezin op wekte. Barstende en extreme ruzies volgde. Ik bedoelde het veelal niet verkeerd maar vaak liep het verkeerd. In combinatie met de slechte concentratie op school en de onrust die ik had kwam al snel de diagnose ADHD om de hoek kijken. Hier kreeg ik medicatie voor. Ik heb van alles geprobeerd maar niets werkte, van het ene viel ik af van het andere werd ik nog depressiever dan ik al was.

Als we thuis ruzie hadden liep ik vaak weg van de ruzie. Mijn ouders kwamen me dan vaak achterna, waardoor ik mezelf op een gegeven moment uren lang begon op te sluiten op de wc, soms nachten lang. Of ik liep weg. Zo begon het langzaam aan dat ik mijn emoties op anderen manieren begon te uiten. Ik heb het gewoon nooit geleerd juist te doen. Langzaam aan begon ik mezelf te krassen. Ik begon steeds meer haat aan mezelf te krijgen en ontwikkelde angsten.

Dit leidde tot een zeer geïsoleerd leven. Ik deed niets meer. Niet met vrienden, geen werk, niets buiten school. De supermarkt of een restaurant was een ramp. Ik durfde niet. Zo kwamen we uit bij een angststoornis waar ik paar jaar voor in therapie ben geweest. Mede hierdoor ben ik gaan solliciteren en vond ik een baantje en vond mijn huidige vriend. Hij heeft me over veel van mijn angsten heen getrokken door ze samen met hem aan te gaan. Met als gevolg dat mijn hele leven om hem heen hangt.

Ik weet niet meer precies de eerste keer. Maar ik weet wel nog hoe het begon. De spanning voor een feestje was erg groot. Ik kon mezelf niet gewoon gespannen voelen, ik heb nooit geleerd gewoon een emotie te voelen zoals die is. Als er een emotie zoals spanning kwam, verloor ik volledig de controle over mezelf. Het enigste waar ik langzaam steeds meer controle over kreeg was mijn vriend. Door hem te controleren kon ik de spanning de baas. Het begon met hem te kwetsen. Met ontzettend erge dingen waar ik me voor schaam. Ik ging net zo lang door tot hij huilde. Dan voelde ik mijn eigen gevoelens niet. Het is voor mij hetzelfde als mezelf snijden. Even de pijn voelen, door snijden of de pijn van hem. Even een stukje controle. Ik probeer het uit te leggen waarom ik het doe. Ik heb geen idee waarom het zo gekomen is. Maar van kwetsen ging het over naar slaan. Ja je leest het goed. Ik mishandel mijn vriendje. Er heerst hier een ontzettend taboe op en dat is logisch. Hierdoor durfde ik het lange tijd tegen niemand te vertellen. Sinds een aantal jaar durf ik het tegen therapeuten te vertellen.

Het duurde lang voordat ze ongeveer wisten wat ik had. Ze noemen het borderline. Dat is een persoonlijkheidsstoornis. Ik voel emoties erg heftig. Hierdoor doe ik allerlei dingen waar ik later spijt van krijg. Zo is mijn lichaam enorm beschadigd. Op zo’n moment valt alles weg. Mijn familie, vrienden. Op zo’n moment heb ik niemand meer. Dan wil ik het liefste dood. En dat probeer ik dan ook. Of ik word gek en reageer me af op mijn  vriend. Waardoor ik me daarna weer schuldig voel en het allemaal weer opnieuw begint. Ergens moet deze vicieuze cirkel doorbroken worden.

Eigenlijk gaat het allemaal goed zolang ik geen spanning of stress voel. Dan reageert mijn lichaam enorm heftig. Dit ga ik aanpakken door in een kliniek te gaan voor ongeveer 9 maanden tot een jaar. Hier gaan we werken aan mijn zelfbeeld, emotieregulatie en zoveel meer. De regie weer in eigen hand nemen.

Het is een chaotisch verhaal wat ik gewoon een keer verteld wil hebben. Ik hoop herkenning te vinden.

Heb jij ook een persoonlijk verhaal dat je graag wilt delen? Mail je verhaal dan naar info@byaranka.nl en wie weet zie jij hier binnenkort je verhaal terug.

Hi ik ben Aranka!

Mijn grootste passie is schrijven, reizen en fotograferen. Op deze blog komt die allemaal samen en schrijf ik graag over mijn reizen, recepten, reviews over verschillende producten en allerlei andere dingen. Sinds 2010 ben ik hier actief waardoor je een hele verzameling aan artikelen vindt! Ik zou zeggen, kijk lekker rond en laat je inspireren.

20 reacties

  1. als social worker spreekt dit verhaal me erg aan, maar niet alleen door mijn opleiding maar ook omdat ik zelf in mijn directe omgeving te maken heb gehad met borderline, zelfs getrouwd ben met een borderliner en zelf ook problemen heb gehad met automutilatie. Ik wens je heel veel sterkte toe, ik kan me heel erg goed indenken hoe je je moet voelen <3 you can do it!

  2. Whew, heavy… Wel knap dat ze dit deelt. Dat is altijd de eerste stap naar verbetering: het probleem erkennen.

  3. Super knap dat jij je verhaal durft te vertellen! Ik heb geen borderline, maar een autismestoornis. Ik weet niet hoe ik met negatieve emoties om moet gaan en raak snel overprikkeld hierdoor met fysieke klachten en burnout als gevolg. Hoewel ik niet hetzelfde heb als jij weet ik wel hoe vervelend het is als je niet goed met emoties om kunt gaan. Zo naar. En vooral naar dat ‘gewone’ mensen het niet begrijpen. Ik wens je heel veel sterkte en rust en ontspanning toe!

  4. Beste schrijfster en Aranka,

    Wat ontzettend goed dat jullie dit verhaal durven te delen. Het is inderdaad een groot taboe dat ook vrouwen, om welke reden dan ook, hun partner kunnen mishandelen. Ook al zie jij jezelf misschien als pleger en schaam je je daar ontzettend voor, ook jij kan hulp krijgen en zelfs proberen er samen met je partner uit te komen. Zoek hulp bij iemand die durft open het gesprek met je aan te gaan. Geloof me, er zijn kanjers die er zijn om je daarin bij te staan. Hoe complex je zelf ook in elkaar steekt. Zolang jij zo eerlijk durft en kan zijn als om deze blog, dan lukt het!

    Sinds februari blog ik over Huiselijk Geweld voor professionals, kortgeleden schreef ik nog over mannenmishandeling. Maar ook over andere onderwerpen om onder andere vooroordelen over het onderwerp uit de wereld te helpen.

    Ik zou graag je blog ook willen publiceren op mijn site, als jullie het goed vinden uiteraard.

    Sterkte en succes in ieder geval!

  5. Ik wens je erg veel sterkte toe en ik vind het knap dat je dit hebt durven vertellen. Na jaaaaren therapie is er bij mij ook de diagnose borderline gesteld en herken me dus erg in je verhaal. Over het algemeen hebben mensen een heel negatief beeld van borderliners, wat het nog moeilijker maakt om erover te durven praten. Ik schaam me dan ook erg: niet alleen voor de persoonlijkheidstoornis zelf, maar vooral voor het gedrag dat ik erdoor vertoon (hoofdzakelijk bij vriendjes). Het is dan fijn om eraan herinnerd te worden dat ik niet de enige ben die met deze problemen zit.

    Ik hoop dat de therapie je gaat helpen.

  6. Beste schrijfster en Aranka,

    Wat een pittig verhaal, maar ontzettend mooi geschreven en Aranka, wat fijn dat je hier een platform voor biedt.

    Schrijfster, wat een lange weg heb je moeten bewandelen en wat knap dat je inmiddels zover bent dat je het durft te zeggen en op te schrijven. Ik hoop dat ze je in de kliniek verder kunnen helpen! Ik wens je heel veel sterkte, succes en alle geluk voor in de toekomst!

  7. Whow…. Wat heftig! Vooral omdat het zo oncontroleerbaar is. Ik kan het me voorstellen, maar kan me niet inleven in hoe dat moet zijn. Heel veel succes met je strijd tegen jezelf!

  8. Lieve mensen. Ik was zo bang om dit artikel op te sturen, zo bang voor negatieve reacties. Dit had ik nooit verwacht , super bedankt dit doet me enorm goed. Liefs.

  9. Dat is inderdaad een heel vervelend verhaal, weet ook niet zo goed wat te zeggen. Wel vind ik het ontzettend knap dat je het zo openbaar maakt en anoniem blijft. Wil je heel veel sterkte wensen! ♥

  10. Mijn vader heeft ook Borderline dus ik weet hoe het is om met iemand te leven die het heeft. Daardoor kan ik alleen maar toejuichen dat je je verhaal gedeeld hebt en hulp zoekt. Dat maakt het voor iedereen beter.

  11. Wat een heftig verhaal, maar enorm knap van je om hierover te vertellen. Het moet vreselijk zijn om met zo’n stoornis te leven, vooral omdat je het gevoel hebt dat je geen controle hebt over jezelf. Hopelijk helpt je opname in de kliniek je een stap verder. Ik wens je veel sterkte en geef de moed niet op! Liefs! x

Laat een antwoord achter aan Bianca - Miss Langhaar Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *