Search
Close this search box.

Personal Story: Het dagelijkse gevecht tegen de drang

Hoe zou het zijn elke dag in een achtbaan te zitten, een achtbaan van emoties en je weet niet welke kant je op gaat. Vandaag het verhaal van iemand die in zo een achtbaan zit en vecht tegen de drang, de drang van zelfbeschadiging. Een heftig onderwerp waar helaas best veel taboe over is.

De persoon die dit verteld wil graag anoniem blijven.

Mijn leven is net een achtbaan. Het ene moment ga ik omhoog en kan ik genieten. Het volgende moment stort ik keihard naar beneden, maar er zijn ook momenten dat de achtbaan rechtdoor gaat. Klaar voor de vrije val naar beneden, of voor een ritje naar boven. Het is altijd maar afwachten, welke kant de achtbaan deze keer weer op gaat. Gaan we rechtdoor, vallen we naar beneden of gaan we naar boven? Het is keer op keer, dag voor dag, een verassing welke route de achtbaan neemt. Ik weet het niet, en dat is hetgene wat zo gigantisch frustreert. Ik wil controle hebben over de rit van die dag, en die heb ik niet. Dat is precies het probleem, ik heb geen controle over mijn gevoel.

Controle, dat is iets wat ik nodig had. Ik denk dat het overigens iets is wat velen nodig hebben, iedereen vindt controle op een andere manier. Ik vond controle door middel van zelfbeschadiging. Ik werd rustiger in mijn hoofd, ik voelde me misschien zelfs gelukkig. Toen leek het overigens nog zo onschuldig. Is het een verslaving? Ik vond van niet, achteraf gezien had ik het natuurlijk mis.

Het ging van kwaad tot erger. Van een kleine (schaaf)wond tot een wond die gehecht moest worden. Ik merkte aan mezelf dat ik steeds meer nodig had om het juiste effect te bereiken. Meer bloed en diepere wonden. Het moest steeds erger, het moest steeds meer. Dat moest, van mezelf.

Wanneer ik het deed voelde ik me goed. Ik kon oprecht lachen, ik kon zelfs genieten. Ik maakte grapjes, en voelde me voor korte tijd goed. Het gevoel van geluk, dat was verslavend. Op de momenten dat ik mezelf beschadigde, kon ik me uiteraard focussen op de pijn die ik lichamelijk voelde. Maar daarnaast werd er ook endorfine aangemaakt door mijn lichaam. Natuurlijke gelukstofjes, deze stofjes zorgden er voor dat mijn emotionele achtbaan weer omhoog ging.

Een prettig gevoel was dat, wanneer mijn achtbaan omhoog ging. Tegelijkertijd was het beangstigend. De achtbaan ging omhoog, maar dat betekende dat hij ook snel weer naar beneden ging. Het gevoel van geluk kon niet voor eeuwig duren, en wanneer ik mezelf weer begaf in een vrije val naar beneden, had ik meer nodig. Meer pijn, meer wonden, meer bloed. Om weer omhoog te gaan, om me weer goed te voelen.

Voor mij voelde het nooit als een probleem, de automutilatie. Ik had het nodig. Maar misschien was dat juist het grootste probleem, dat ik het niet als een probleem zag. Toch wil ik er graag vanaf. Wil ik de drang de baas zijn, de verslaving overmeesteren. Ik wil op een goede manier controle hebben over mijn dagelijkse achtbaanrit. Ik wil de rit graag stabiel houden, zonder dat ik dit daar voor nodig heb. Ik wil kunnen lachen en gelukkig kunnen zijn. Ik wil mijn gevoel onder controle hebben.

Op dit moment is het een strijd. Een dagelijks gevecht. De ene dag win ik het gevecht, en de andere dag verlies ik het gevecht. Mijzelf beschadigen is jaren lang mijn rots in de branding geweest, ik kon hier altijd op terugvallen. Maar het is mooi geweest, ooit komt er een dag dat ik vaarwel zeg.

Het is een zwaar gevecht, zo eentje waarbij het eerst honderd keer mis gaat voordat ik mijn doel bereik. Maar ik kom er wel, ook al is het met gigantische omwegen. Ik zal vechten, tot het einde van de tunnel in zicht is. En tot die tijd, probeer ik het onderwerp bespreekbaar te maken. Loop ik rond in korte mouwen, maar accepteer ik mezelf vooral voor wie ik ben. Mijn littekens horen bij mij, ze maken mij tot de persoon die ik in de loop der jaren geworden ben.

Mijn leven is net een achtbaan. Een wilde achtbaan, waar veel mensen misselijk van worden. Het ene moment zit het leven vol prachtige ervaringen, en het volgende moment lijkt alles verdwenen te zijn.

Heb jij ook een persoonlijk verhaal dat je graag wilt delen? Mail je verhaal dan naar info@byaranka.nl en wie weet zie jij hier binnenkort je verhaal terug.

Hi ik ben Aranka!

Mijn grootste passie is schrijven, reizen en fotograferen. Op deze blog komt die allemaal samen en schrijf ik graag over mijn reizen, recepten, reviews over verschillende producten en allerlei andere dingen. Sinds 2010 ben ik hier actief waardoor je een hele verzameling aan artikelen vindt! Ik zou zeggen, kijk lekker rond en laat je inspireren.

8 reacties

  1. Awh, dit is zo inspirerend & dapper van je, ik deed ook aan self harm en probeer er nu vanaf te komen. Ik ben er nooit echt heel erg verslaafd aan geweest, ik deed het alleen als ik mn gevoelens echt niet meer onder controle kon houden. Ik heb nog een paar wonden, waar ik me wel voor schaam, echt respect dat jij gewoon korte mouwen shirtjes aandoet ! je verdient het om je gevoelens onder de controle te hebben en hiermee te stoppen, volgens mij ben je een geweldige vrouw, stay strong !

  2. Wat ontzettend heftig is dat! Ik heb heftige tijden gekend, maar automutilatie was voor mij ‘geen oplossing’. Het is oké dat het soms misgaat, zolang je maar onthoud wat je doel is. De strijd zal niet makkelijk zijn, maar ook jij kan hier van herstellen! Stay strong <3

  3. Wat knap om je verhaal zo op te schrijven.. Mooi om te lezen dat je wel gewoon in ‘korte mouwen’ shirts loop want het hoort inderdaad bij wie je bent. Erg knap!

  4. Het is een moeilijke verslaving om vanaf te komen. Zelf ook enkele jaren mee gestruggled, maar nu gaat het gelukkig goed. Of het ooit helemaal stopt weet ik niet, ik ben bang dat het af en toe terug zal komen. Soms is het confronterend om de littekens te zien maar ze staan ook symbool voor mijn kracht.

  5. Ik worstel er al het grootste gedeelte van mijn leven mee. Heb veel geprobeerd maar wat het langste werkt is gelukkig zijn en zoveel mogelijk stressvol leven. Uiteraard is dat een stuk makkelijker gezegd dan gedaan. Op dit moment gaat het met mij weer minder, maar ik probeer me te focussen op de toekomst. Ik heb mensen die van me houden en jij hopelijk ook. All the best!

  6. Wauw. Ontzettend knap om dit te delen. Het is een taboe om hierover te praten, maar het is zo belangrijk. Ik gun je al het geluk van de wereld. Dat je weer vrolijk mag worden zonder jezelf te beschadigen.

Laat een antwoord achter aan Marieke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *