Search
Close this search box.

Mijn grootste angst is mijn faalangst

Mijn grootste angst is mijn faalangst

Ik dacht dat ik er niet zoveel last meer van had, mijn faalangst. Maar niets bleek minder waar de afgelopen weken. Ik zei ja op persreizen waarvan ik dacht super gave dingen te gaan doen die ook redelijk ver uit mijn comfortzone lagen. Maar als je een mail krijgt of je de bergen van Oostenrijk wilt zien of wilt kanoën op de Donau, zou jij dan nee zeggen? In mijn volle enthousiasme zei ik ja tegen beide reizen, alleen wanneer puntje bij paaltje kwam borrelde de faalangst weer op.

Faalangst op school

Mijn hele leven heb ik al last van het wellicht bekende kwaaltje ‘faalangst’. In de brugklas werd het pas echt duidelijk en kreeg ik hier ook een cursus voor aangeboden. Mijn faalangst was zo erg dat ik niet eens een vraag in de klas durfde te stellen of een vraag uit mijzelf wilde beantwoorden. Terwijl de andere kinderen in de klas driftig hun vinger in de lucht staken hield ik mij graag van de domme en wist het antwoord zogenaamd niet. Stel je voor dat het antwoord niet goed zou zijn en de rest mij zou uitlachen. Andersom trouwens ook, wist ik iets echt niet en wilde ik om hulp vragen dan deed ik dat niet in de klas. Want stel je voor dat de anderen het een stomme vraag vonden en mij dan ook stom zouden vinden. Bang om te falen was ik zeker, dat in combinatie dat ik niet zeker over mijzelf was.

Volgen jullie mij al op Instagram?

Met toetsen en dat soort dingen heb ik eigenlijk nooit last gehad van faalangst, ik wist wel of ik iets kende of niet en daarmee voor mijzelf kon presteren, maar kwamen er andere mensen aan te pas of zagen mensen mij functioneren, dan wilde ik niet meer. Na hulp ging het een stuk beter op school en ging het me eigenlijk prima af. Ik leerde voor mijzelf opkomen en durfde gewoon die ene vraag in de klas te stellen, zonder dat ik dacht wat anderen er van zouden vinden. Case closed dacht ik.

Er overheen komen zul je wel nooit, want ik blijf dingen erg spannend vinden die ik voor het eerst moet doen. Niet omdat het spannend is omdat je het nog nooit gedaan hebt, nee. Ik vind het spannend omdat ik niet weet hoe het moet en hoe de omgeving dan op mij reageert. Misschien doe ik het wel fout en lacht de rest mij uit. Misschien ben ik te langzaam en irriteert de rest zich aan mij. Het is zo gek, je kunt van alles over mij zeggen en het boeit mij niet zoveel meer, maar op dit soort momenten ben ik ontzettend onzeker en loop ik het liefst voor de hele situatie weg. Ontwijkend gedrag heet dat en ik kan je vertellen, ik ben er ontzettend goed in.

Faalangst tijdens het autorijden

Mijn faalangst kwam weer terug toen ik een jaar of 19 was en mijn rijbewijs wilde halen. Ik was degene met het hoogste woord dat ik dat rijbewijs wel ‘even’ zal halen, dat kon ik namelijk wel. Aan die gedachte was niets gelogen, ik had ook zo mijn rijbewijs, maar ik snap nog steeds niet hoe. De eerste les was ik zenuwachtig, maar ik denk dat iedereen dat wel heeft als je voor het eerst achter het stuur van een auto stapt, niets geks aan. Maar ik bleef zenuwachtig en onzeker, voor iedere les zat ik eerst een uur op de wc van de zenuwen. Ik kon prima auto rijden, maar iets in mij zei mij dat ik het niet kon. Dat ik misschien die ene fietser zou missen op de rotonde of dat mensen mij zouden uitlachen omdat mijn auto misschien wel zal uitvallen. Al deze gedachtes maakten van het autorijden een ware hel in mijn hoofd, terwijl ik met een paar lessen er doorheen fietste en in één keer alles haalde.

Lees ook: Mijn rijangst overwinnen, zo deed ik het

Conclusie? Ik heb na het behalen van mijn rijbewijs meer dan een jaar niet in een auto gezeten, ik was zo ontzettend bang. En natuurlijk verleer je het rijden dan een beetje omdat je juist moet oefenen na het behalen van je rijbewijs. Na een jaar was mijn vader en mijn vriend het zat, ik moest maar eens gaan rijden. Ik kocht een autootje van een paar honderd euro en daar moest ik maar in gaan oefenen. Tranen met tuiten heb ik in dat ding gejankt. Niet omdat het niet goed ging, maar omdat ik bang was om misschien wel iemand te missen of dat misschien mijn auto wel zou gaan afslaan. Na heel wat gevloek, getier en aandringen van mijn vader en vriend ben ik gaan rijden en dat doe ik nu nog steeds. Zelf had ik nooit meer in die auto gestapt na het behalen van mijn rijbewijs, gewoon omdat ik bang was, maar nu (6 jaar later) kan ik eindelijk zeggen dat ik mijzelf vertrouw en geen angst meer uitsla in de auto. Sinds kort durf ik zelfs in ‘vreemde’ auto’s te rijden en ik hoop dat ik in september ook in het buitenland een ritje durf te maken.

Over je grenzen gaan

Ik begon dit artikel met een andere insteek, die persreizen waar ik enthousiast ja op zei omdat het geweldige kansen waren. Niets aan de hand en ik ging er vol enthousiasme heen. Tot ik ineens onderaan een berg stond en dacht ‘fuck’. Ik had nog nooit eerder een berg beklommen, een hike gemaakt of op een elektrische fiets gefietst. Het huilen stond mij nader dan het lachen en vroeg me ineens af waarom ik in hemelsnaam ja had gezegd op deze reizen. Iedereen om mij heen had dit al meerdere keren gedaan en was ontzettend fit. Kom ik daar aan met mijn lompheid en totaal geen ervaring. Ik heb mijn verstand maar op 0 gezet en met de groep meegegaan. Dat is de eerste overwinning want als ik het met bekende personen had gedaan was ik al afgehaakt.

Na tig keer vragen hoe zwaar of hoe intensief de hike zou worden kreeg ik te horen dat het allemaal wel meeviel en goed te doen was. Ik vroeg het nog een keer of het ook voor iemand te doen was zonder ervaring en een niet al te beste conditie. Geen enkel probleem verzekerde ze me, maar het kon misschien wel wat glad zijn op sommige stukken. Als een boer met kiespijn liep ik de route en kon eigenlijk alleen maar strak naar beneden kijken om te zien waar ik mijn voeten neerzette. Blijkbaar was ik in een prachtige omgeving beland maar kon er geen seconde van genieten. Ik was te bang om te vallen, iets verkeerd te doen of erger, mijn gedachtes maakte mij op dat moment helemaal gek. En ineens kwamen we op dat punt waarbij het glad en stijl werd…

Het was alsof ik ineens bevroor en ik herkende mijn houding meteen, dit ga ik echt niet doen, dit gaat te ver, dit durf ik niet. Maar ook meteen werd ik met twee benen op de grond gezet er was geen andere weg en terug gaan was ook geen optie. Ik dank nog steeds op mijn blote knieën de gids die we hadden die een stok voor mij maakte en de groep die me ontzettend goed steunde. Met een stok, een stevige hand van Josine en de opbeurende woorden van Isabella brachten me naar beneden. Mijn spieren strak van de spanning, tranen branden in mijn ogen en mijn laatste vertrouwen stopte ik in mijn speciale bergschoenen (werkelijk elke cent waard geweest) en de hand van Josine. Wellicht duurde de weg maar een paar minuten, maar voor mijn gevoel duurde het uren al wel niet dagen. Bij elke stap dacht ik, iedereen vind me een aansteller dat ik mét stok en hand naar beneden moet. Of wat doet dit meisje op deze persreis, ze had beter thuis kunnen blijven.

Eenmaal beneden viel er een ontzettende last van mijn schouders af en toen ik even een momentje voor mijzelf had heb ik het er ook even flink uitgegooid, blijkbaar zat de spanning me heel erg hoog. En achteraf gezien viel het allemaal wel mee. Ja, het was glad en stijl, maar niet onmogelijk. Ik leer hieruit dat ik meer vertrouwen in mijzelf moet hebben en dat ik het echt wel kan. Daarnaast moet ik ook vertrouwen hebben in de middelen die ik heb, ik had niet voor niets knetter dure schoenen gekocht, die moeten wel ergens goed voor zijn. Nu ik dit allemaal typ kan ik eigenlijk alleen maar trots op mijzelf zijn. Ik heb het gewoon gedaan en dat had ik nooit gedacht en waarschijnlijk iedereen die mij kent ook niet.

Hoe ga ik met mijn faalangst om?

Die verdomde faalangst, ik dacht dat ik er wel vanaf was maar blijkbaar is dat iets wat er nog steeds zit en toch nog steeds grote invloed heeft. Normaal zou ik me eraan overgeven en dingen uit de weg gaan maar ik merk dat de drive om door te gaan er steeds meer is en mij beetje bij beetje over die streep helpt. Afgelopen weken ben ik ver over mijn eigen grenzen heen gegaan en kan ik trots zijn. Ik heb wel even die bergen beklommen, hikes gemaakt, door de bergen gefietst en in een kano gezeten. Ik heb gehuild en flink ook maar ben ook verder gegaan en heb niet opgegeven. Achteraf kan ik zeggen dat ik het heb gedaan, het best wel meeviel en het gewoon fucking gaaf was.

Lees ook: Hoe ga ik om met mijn faalangst

Ik ben benieuwd wanneer mijn faalangst zich weer aandient en stiekem ben ik best een beetje bang voor die momenten, hoe ga ik met mijzelf om? Ik vind het vervelend om hier last van te hebben en weet dat het allemaal in mijn hoofd zit, maar het is zo lastig. In een nuchtere fase weet ik het allemaal goed te praten en te denken maar op dat moment zelf is er gewoon even kortsluiting. Maar ik ben blij dat iets in mij of tegen heeft gezegd door te gaan en dat zijn voor mij de dingen die echt helpen.

Hebben jullie last van faalangst of gehad? Hoe ging je daar mee om en hoe uit zich dat? Ik vind het nog altijd een lastig onderwerp omdat ik het niet zo goed weet te plaatsen en weet ook niet wanneer ik er last van krijg. Meestal komt het spontaan opzetten en heb er niet al dagen van te voren last van. Ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen en bevindingen.

Hi ik ben Aranka!

Mijn grootste passie is schrijven, reizen en fotograferen. Op deze blog komt die allemaal samen en schrijf ik graag over mijn reizen, recepten, reviews over verschillende producten en allerlei andere dingen. Sinds 2010 ben ik hier actief waardoor je een hele verzameling aan artikelen vindt! Ik zou zeggen, kijk lekker rond en laat je inspireren.

13 reacties

  1. Volgens mij begint dat door een gebeurtenis in je jeugd. Ik was op een kinderfeestje, en we stonden in een rij in de gang te wachten. Een voor een moest je geblinddoekt naar de keuken en daar werden ‘akelige’ dingen met je gedaan. Gekke dingen proeven, op een natte spons zitten, en daar werd gegild en gelachen.Ik stond als laatste in de rij en de angst overviel me. Ik heb mijn jasje aangetrokken en ben naar huis gevlucht zonder iets te zeggen. De tweede keer moest ik in een gezelschap een berg beklimmen in de Ardennen. Het ging goed totdat ik voor me een spin zag zitten en achter me die steile helling naar beneden. Ik durfde niet meer voor of achteruit. Ze hebben me met veel gepraat en touwen naar boven gekregen. Een jaar of tien was ik toen. Je voelt je zo stom en aanstellerig!!! Sindsdien ontwijk ik nog steeds voor mij akelige dingen. Het beheerst je hele leven. Jij bent nog jong, laat je helpen, doe er iets aan! Goed bezig Aranka!

  2. ‘Je kan de golven niet stoppen, maar je kunt ze wel bedwingen door te surfen!’

    Dat is ‘mijn’ motto, en ik heb hier houvast aan. Je hebt net beschreven hoe jij ook zeker ‘leert surfen’, en ik denk dan ook dat je hartstikke trots op jezelf moet zijn dat je tóch (ondanks je onzekerheid) die dingen waar je tegenop ziet onderneemt! Het is ook zeker erg knap hoe jij je gevoel verwoordt!

    Liefs, Willieke.

  3. You go girl….
    Wat goed van jou dat jij hierover dit artikel geschreven hebt.
    Ik denk ook altijd dat ik niets kan.
    Wil heel graag een rijbewijs halen….

    Xoxo

  4. Je mag super trots op jezelf zijn dat je het gedaan hebt! En dat je zo open durft te zijn op je blogs :)

    Ik heb ook last van faalangst. Begonnen toen ik naar de middelbare school ging. Ik denk vanwege pesten & ouders die veel ruzie hadden thuis.

    Ik herken het stukje wat je schrijft over school heel erg. Ik gaf ook nooit antwoord op vragen omdat ik te bang was dat het niet goed zou zijn.

    Naast mijn faalangst heb ik ook een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Ik zit me al een week druk te maken om een verjaardag waar ik heen moet. Ik ben er ook echt van overtuigd dat ze mij niet zullen missen, omdat ik weinig toe voeg. Dus het zelfbeeld = hier ook niet echt een feestje.

    Ik word over 4 weken 30, dus ik worstel hier al meer dan 15 jaar mee.

    Anyway. Jij bent super goed bezig :)
    Ik dacht, ik laat even weten dat je niet alleen bent.

    Groetjes Elvira

  5. Knap hoor dat je het toch gedaan hebt! De enige manier om angst te beteugelen is door hem aan te gaan en er niet voor weg te lopen. Door het te vermijden wordt het alsmaar groter. Maar het is soms makkelijker gezegd dan gedaan, vooral als je bevriest. Toch probeer ik iedere keer om er niet voor weg te lopen, wetende dat dat het alleen maar erger gaat maken.

  6. Ik vind het al knap dat je ja zei tegen die persreizen; ik had meteen al gedacht: mwah, ik weet het niet hoor, haha. ;) Ik had hetzelfde met mijn rijbewijs halen. Tijdens de lessen ging het prima, maar met het examen leek ik wel te blokkeren. Pas na 5 keer was ik geslaagd. Terwijl ik mijn theorie-examen in 1 keer had gehaald met maar 1 fout. Mijn zoon vertoont exact hetzelfde gedrag als jij had in de brugklas. Hij heeft net zijn brugklasjaar achter de rug. Hij is overgegaan, maar zijn mentor raad wel aan om hem een sociale vaardigheidstraining te laten doen ivm zijn faalangst. Ook hij durft iets niet te vragen. Dus daar gaan we maar even voor kijken. Knap dat jij met de jaren toch om weet te gaan met je angsten. En dat is toch het beste: juist waar je bang voor bent dóen, en niet gaan vermijden. Knap hoor!

  7. Nerveus zijn als je voor het eerst iets nieuws moet doen is normaal. Zo normaal zelfs, dat het makkelijk is om het als iets engs te bestempelen, in plaats van het te zien als iets positiefs spannends. Wat het ook is, eigenlijk. Spannend.
    Dingen wel kunnen maar angst hebben om ‘af te gaan waar mensen bij zijn’ is een sociale angst. Faalangst is als je echt dichtklapt en niet meer kunt functioneren. Jij hebt toch maar mooi dat rijbewijs gehaald, je klapte niet dicht.
    Dat neemt niet weg dat sociale angst om af te gaan ook verlammend kan werken. Maar! Weet je dat iedereen dat heeft? Dat iedereen denkt dat de hele wereld er op wacht om om die persoon uit te lachen of belachelijk te maken?
    En weet je dat omdat iedereen dat denkt en dus alleen maar met zichzelf bezig is, niemand tijd heeft om daadwerkelijk continue op iemand anders te letten om ze te kunnen uitlachen? :)
    Weet je wat nog mooier is??? Ja! Mooier! Dat mensen het juist heel charmant vinden als je iets voor het eerst doet en nog moet uitvinden hoe alles moet en hoort. Daarom vinden mensen kleuters leuk, kittens schattig en puppies onweerstaanbaar!
    Hartstikke leuk dat je een berg bent gaan bewandelen :) Ik zou eerder aan hoogtevrees denken, maar dat heb je niet. Je hebt jezelf echt iets leuks kado gedaan door er gewoon voor te gaan.

  8. Goed en sterk dat je dit deelt. Ik heb er vroeger heel erg last van gehad, alles wat nieuw was of vervangen werd bracht mij op dit punt: ik moet weg hier, of juist.. blijf! Ik moest huilen wanneer de oude bank werd vervangen. Schoolreisje moest mijn moeder mee, in de kerk kreeg ik angstaanvallen en moest ik er samen met mijn zus uitlopen. Toetsen, black out, nieuwe job.. ik ga dit niet kunnen.. ik kan dit niet.. waarom heb ik hier eigenlijk op gesolliciteerd.. Yes ik begrijp je dus erg goed. Ik heb het niet meer zo erg als vroeger dat ik bijna plat ging van de zenuwen en angst maar ik heb er momenteel ook last van. Vannacht vertrekken ik en mijn vriend naar Italië. Eerst het uren rijden in een vreemd land, samen op elkaars lip 24/7 twee weken lang, ben alweer dingen vergeten dat ik denk, Rachel je hebt vakantie gehad en je had alles opgeschreven kom op! Maar lang verhaal kort, ik begrijp je en ik heb er ook nog last van maar door dingen gewoon te doen word je steeds sterker.

  9. True, heel herkenbaar. Waarschijnlijk speelt dit voor mij al sinds de lagere school.
    Of ik het ooit goed verwerkt heb? Nee, dat denk ik niet.
    December zat ik thuis met een burn-out. Nu ik langzaam weer dingen oppak komt de faalangst, paniekaanvallen, vervelende gedachten boven samen met veel verdriet en frustratie.
    Op dit moment ben ik er nog niet klaar voor om alles aan te gaan. Gelukkig heb ik over drie weken een intake bij de psycholoog. Ik ben er klaar mee om zo lamlendig te voelen. Zo voelt het op dit moment.
    Ik weet nu al dat ik er sterker uit kom, vaker voor mezelf moet kiezen, minder aan mezelf twijfelen, niet moet denken wat anderen van mij vinden of denken in bepaalde situaties en durven hulp vragen. Het komt goed.

Laat een antwoord achter aan Elvira Lindner Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *