Ik doe elke dag iets wat ik leuk vind, maar als ik zeg dat ik dyslexie heb en een redelijk zware vorm daarvan verklaren mensen mij voor gek waarom ik dan een blog bijhoud met alleen maar geschreven teksten. Is dat dan niet ontzettend lastig? Staat alles dan niet vol met spellingsfouten? Kun je wel teksten schrijven dan? Ik vind het lastig om deze vragen te ontkrachten en trots te laten zien wat ik bereikt heb, want ja, voor mij is het lastig en ik maak veel fouten. Maar ik wil het mijn droom niet laten beïnvloeden.
Kijk naar topsporters met maar één been die mij er met twee benen makkelijk uit rennen, naar mensen die ongeneeslijk ziek zijn maar wel zó leven dat ze alles eruit halen. Ik heb alleen maar respect voor dit soort mensen. Deze mensen leggen hun beperking naast zich neer en denken in oplossingen, niet in problemen. Dit zijn mensen die hun glas half vol zien en niet half leeg. En ik moet eerlijk toegeven, ik ben ook iemand die snel opgeeft en het glas vaak leger ziet dat het eigenlijk is. Maar als je echt iets hebt gevonden waar je gelukkig van wordt, dan stroomt het glas bij wijze van spreke ineens over.
Mijn taalontwikkeling is slecht, dat was vanaf groep 3 al heel snel duidelijk. Je begon met lezen in AVI boekjes en ik bleef heel lang in de lage nummertjes hangen. In groep 4 kregen we leesuur en dan mocht je met begeleiding boeken van je eigen niveau lezen. Ik was gewend om op de basisschool een van de kinderen te zijn die eigenlijk overal best goed in was, maar lezen en taal, dramatisch! Terwijl de klas al aan het eind van zijn AVI aan het lezen was zat ik daar nog alleen in nummertje 4 te ploeteren, hardop lezen kan ik gewoon niet. Ik zie alles dansen en heb geen enkel idee wat er staat of wat ik überhaupt gelezen heb. Op de basisschool werd ik dus al snel bestempeld dat ik gewoon niet zo goed kon lezen en dat was dan maar zo.
Maar toen ik in de brugklas terecht kwam was het eerste wat me met Nederlands deden een taaltest maken. Je raadt het al, daar zakte ik enorm voor. Na eerst een begeleidingsklas naast schooltijd te hebben gevolgd bleek het niet echt beter te gaan met mij en werd er al snel aan dyslexie gedacht. En je raadt het al, bij een officiële dyslexie test kwam het hoge woord eruit, Aranka heeft zware dyslexie.
Mijn dyslexie zit vooral in het begrijpend lezen, als er een tekst is en je moet daar echt belangrijke punten uit halen, ik zie ze niet. Mijn eigen teksten overlezen en daar de fouten uit halen, ik zie ze niet. Mijn hersenen vullen de teksten namelijk zo in dat er staat dat wat ik denk dat er staat, wat mij logisch lijkt. Met andere woorden, ik lees soms dingen die helemaal niet bestaan en zo zie ik mijn foute woorden of zinsopbouw ook niet meer. RTL plaatste laatst een stukje op hun site over dyslexie en hoe wij lezen, ik denk dat dat inderdaad heel erg overeenkomt met mijn situatie. Wellicht leuk om eens een keer te ervaren, de link vind je hier.
Dyslexie heeft al een grote droom van mij in duigen laten vallen, helaas was het onmogelijk voor mij mijn HAVO diploma te halen. Ik stond een nette 8 voor Nederlands en haalde – ik lieg niet – een 1,2 op mijn examen. Waarom? Omdat die &*^*# – ja, ik vind het nog steeds erg – examens alleen maar uit tekst verklaren bestonden en dat is iets wat ik écht niet kan, hoe vaak ik ook oefende. Bij een nieuwe tekst begon ik weer van voor af aan. Ook dacht ik wel andere vreemde talen te kiezen in mijn vakkenpakket omdat ik daar in de toekomst wel wat aan zou hebben in plaats van muziek of tekenen. Ook daar zakte ik dramatisch op met ernstige cijfers, terwijl ik mijn examen in ging als een goede HAVO leerling.
Voor mij dus geen HBO, geen HAVO papiertje en huilend en diep teleurgesteld ging ik maar naar het MBO, die testen die ze tegenwoordig allemaal moeten doen met taal en spelling, ik zal ze nooit halen. Maar toch heeft het MBO mij iets moois gebracht, misschien wel het beste in mijn leven. Daar motiveerde ze mij het beste uit jezelf te halen en te doen waar je gelukkig van werd, het bloggen. Ze gaven me zoveel kansen en ondersteunden mij daar vol in, iets waar ik het Deltion College nog steeds dankbaar voor ben.
Ze hebben mij laten inzien dat je niet de handdoek in de ring moet gooien en te doen waar je gelukkig van wordt, ook al gaat het niet 100% perfect. Een kunstenaar maak ook niet alleen maar meesterwerken, maar wordt er wel heel gelukkig van. En ik word iedere dag gelukkig van het bloggen, want dat doe ik namelijk met veel plezier en passie.
Ja, mijn teksten staan vol met fouten en dat vind ik ook heel vervelend. Als ik dan soms comments krijg dat het zo slecht geschreven is vol met fouten, doet dat wel eens pijn, maar aan de andere kant sta ik er ook boven. Opbouwende en corrigerende kritiek hecht ik veel meer waarde aan en dat waardeer ik enorm als iemand dat op een normale manier zegt, hier staat een foutje of dit moet je zo schrijven.
Wat ik met dit bericht duidelijk wil maken is niet dat ik zielig of wat dan ook ben, nee zeker niet. Maar laat je geluk niet in de weg staan door een beperking. Er leiden meer wegen naar Rome en met de juiste insteek kom je daar zeker wel. Ik met mijn dyslexie mag me toch wel één van de grotere bloggers van Nederland noemen, dus blijkbaar gaat er ergens toch iets goed en kunnen mensen door mijn beperking heen kijken. En daar ben ik jullie iedere dag nog dankbaar voor.
Hebben jullie beperkingen die je dromen kunnen beïnvloeden of waarmee je dingen uit de weg gaat wat je eigenlijk helemaal niet wil? Deel het zeker in de comments, ik ben erg benieuwd naar jullie verhalen!
Volg mij: Twitter – Instagram – Facebook – Youtube – Bloglovin’
22 reacties
Goed dat je hierover dit artikel had geschreven.
Petje af.
Jij bent inderdaad 1 van de grote bloggers van dit land ;-)
Ik begrijp dat het erg lastig is en dat je vaak zult moeten kijken of de teksten die je hebt geschreven goed zijn.
Xoxo
hoi Aranka, ik vind juist dat jouw teksten goed geschreven zijn… Ik geef toe, ik lees niet altijd alles maar het is me nog nooit opgevallen dat er meer fouten in jouw blog zouden staan dan in een andere, dus petje af hoor! Doe zo voort, en laat je inderdaad niet van je stuk brengen door kritiek!
Wat een mooi stuk heb je geschreven.
De vergelijking met de topsporter met maar 1 been maak ik ook, wat betreft dyslexie. Je kunt het als een handicap zien en bij de pakken neer gaan zitten, of als een reden om extra je best te doen. En dat doe jij!
Je stukken zijn niet foutloos, maar dat je zware dyslexie hebt, had ik er niet uit kunnen halen. Doe je goed!
Je bent een prachtig voorbeeld voor andere dyslecten.
Jeetje, wat mooi verwoord! Ik heb zelf Nederlands gestudeerd en voor mijn stage een tijdje kinderen met dyslexie moeten testen op lezen en spelling. Daardoor weet ik hoe frustrerend het kan zijn als je wel slim bent, maar het er door de moeite met spelling op bepaalde vlakken niet uitkomt. Ik vind dat je het super doet! Vooral je doorzettingsvermogen, ondanks je beperking, is heel inspirerend!
Mijn vriend heeft ook dyslexie en toen hij hoorde dat ik een blog las van iemand die ook dyslectisch is, was hij verbaasd en misschien ook wel trots! Ik heb geen last van de manier waarop je teksten schrijft. Ik vind je een heerlijke girl next door en lees je blog met plezier.
Wat een ontzettend mooi stuk Aranka! En je mag zeker trots zijn op alles wat je hebt bereikt.
Ja, als ik eerlijk ben valt het me regelmatig op dat sommige zinnen niet zo lekker lopen of niet zo makkelijk weglezen. Maar dat maakt je blog niet minder leuk en het zegt ook helemaal niets over je kwaliteiten als beautykenner!
Ik heb er alleen maar respect voor dat je je “beperking” niet in de weg laat staan bij het najagen van je droom. Vooral omdat ik dat zelf wel doe. Ik heb een eetstoornis en een angststoornis, en die laat ik mijn leven behoorlijk bepalen.
Goed artikel! Mooi om te lezen hoe je ermee omgaat en het beste uit jezelf haalt. Fijn dat je daar vanuit school ook zoveel steun hebt gehad, want jeetje, wat moet het frustrerend zijn geweest dat je de HAVO door die teksten het niet haalde. Ik lees je blogs altijd met veel plezier moet ik zeggen en hoop dat nog lang te blijven doen! :)
Wat een fijn artikel, goed om te lezen dat je je niet hebt laten kisten. Dat is best moeilijk op die leeftijd zo net na de middelbare school! Fijn dat ze je er zo bij geholpen hebben. Ik vind het knap, dat je ondanks je dyslexie een blog bijhoudt inderdaad. En spellingsfoutjes, die maakt iedereen wel eens! En ik heb dat zelf ook, je eigen geschreven teksten redigeren is best lastig hoor! Voor anderen is het zo makkelijk om iemand af te zeiken, vooral online. Laat het je niet raken, als het niet de spelfouten waren, hadden ze wel iets anders bedacht om over te zeiken! Jij kunt trots zijn op jezelf!
dit wist ik niet van je en petje af idd!!! dit soort artikelen zijn fijn om te lezen. Je doet het toch maar wel even deze blog neerzetten en onderhouden :D en ja dan maar een geen HAVO in je zak, kijk waar je nu staat daar mag je al trots op zijn meis.
ik zelf heb mijn beperkingen door mijn ziekte en kan niet altijd doorzetten met de dingen die ik graag wil doen zoals mijn fotografiebedrijf fulltime runnen, dat is mijn droom en mijn passie en mijn grootste hobby maar ik ben echt afhankelijk van hoe ik smorgens opsta of wat voor een nacht ik heb gehad, maar dat wil niet zeggen dat ik het opgeef maar moet het dan maar minder intensief doen ;)
Wat goed van je om dit te schrijven! Ik heb ooit iets gezegd over taalfouten, dat spijt me nu heel erg! Mijn excuses hiervoor! Nu begrijp ik het en blijf verder genieten van je blog.
Ik ben waarschijnlijk niet echt je doelgroep; moeder/oma van 53, ik volg je blog al lange tijd met heel veel plezier, maar wil je toch één ding zeggen: meisje, jij mag echt supertrots op je zelf zijn! Ga zo door.
Liefs Bea.
Knap dat je erover schrijft! Ik moet zeggen dat het bij mij nooit zo opvalt bij jou en je had er al eerder over verteld, dus het is mij bekend. Niets om je voor te schamen!
Wauw Aranka mooi artikel en zeer herkenbaar alleen ik heb ook nooit mijn droom opgegeven en ben ondanks tegenslagen op school en door kritiek en opmerkingen uit mijn omgeving er gewoon voor gegaan.. met hulp en Steun van mijn ouders ze hebben me altijd aangemoedigd en me geholpen met mijn droom. Van kleins af aan wilde ik al verpleegkundige worden.. toen het moment daar was dat ik opleidingen kon kiezen zou het lastig voor me worden en zeiden ze op de basisschool al je red het maar tot niveau 2 een ontzettend kwetsende opmerking die ik ook nooit ben vergeten.. ik heb dyscalculie ernstige vorm.. veel mensen kennen dit niet en weten niet hoe ze me kunnen helpen.. erg lastig en frustrerend om steeds uit te moeten leggen wat dit is en wat ik moeilijk vind.. uiteindelijk na vallen en opstaan en in mezelf geloven werk ik inmiddels al een aantal jaar met veel plezier als verpleegkundige en begin ik volgend jaar met de hbo opleiding voor verpleegkundige dit had ik nooit durven dromen.
Ik denk dat je met dit artikel veel mensen zult inspireren..
Het is ook nog altijd mijn droom om mensen mijn verhaal te vertellen en dat ze nooit moeten opgeven..
thanks for sharing?
Prachtig verhaal!
Ik had het nooit geweten hoor als ik het artikel niet zou lezen, wat goed!! Ik heb meerdere beperkingen en dat maakt bloggen soms wel moeilijk maar hier meer een psychische kwestie (sociale stoornis, depressie onder andere van de vele kwalen haha) dus dat kan nog wel eens een drempel zijn. Vandaar dat ik ook niet vlog of filmpjes maak bijvoorbeeld, vind het eng en bang om te falen. Wie weet gaat die knop nog een keer om! Ik hou de hoop erin!
Ik heb me zeker niet tegen laten houden door mijn straatvlees/pleinvrees toen ik begon met bloggen. Misschien wel even de eerste paar keer dat ik uitgenodigd werd voor events en perspresentaties dat ik daardoor ‘nee’ zei, maar hoe vaker ik ging hoe makkelijker het werd. Tot het punt waarin ik nu zelfs alleen mee ga op persreizen etc. ^^
Wauw. Heel erg knap en mooi van je om dit te delen!! Ik heb zelf Asperger (een vorm van Autisme) en Anxiety wat af en toe best zwaar kan wegen. Mijn droom is om daar meer kennis en begrip voor te creëren naast mijn blog en ik zou super graag een YouTube kanaal willen beginnen met allemaal beauty looks om mijn creativiteit lekker los te laten gaan. Helaas gaat dit niet al te makkelijk, vooral omdat alles perfect moet zijn waardoor er soms een hele lange tijd niks gebeurd, juist wanneer het zo goed gaat met mijn blog. Ik moet eens een keer zeggen: en nu is het genoeg! Gewoon doen! Maar dat is helaas makkelijker gedaan dan gezegd. :)
Wat een mooi artikel! Ik merk inderdaad wel eens foutjes in je tekst, maar ik weet uit ervaring (letterlijk – ik kijk teksten na, dat is o.a. mijn werk) dat het nog veel ‘erger’ kan, en dan zijn dat veelal teksten geschreven door mensen zónder dyslexie. Dus het stoort me niet. Iedereen is wel ergens heel goed of juist niet zo goed in. Ik ben wel sterk in Nederlands en begrijpend lezen, maar rekenen kan ik dus totaal niet. Ook dat heeft ervoor gezorgd dat ik niet hooggeschoold ben. En in deze tijd lijkt dat op zich al een ‘handicap’ te zijn, want o wee als je niet minstens een universitaire opleiding hebt gevolgd. Meid, ik geniet van je blogs, en dat enkele foutje hier en daar, daar prik ik wel doorheen! Teksten lezen met goed gespelde, maar ingewikkelde ‘zware’ woorden, is nog veel vermoeiender hoor, geloof me! ;-)
wow Aranka
wat een mooi artikel heb je schreven ,en ik heb heel veel respect voor mensen met een beperking.en lees heel vaak je blog en ik heb ook wel wat foutje gezien maar ik ben ook geen ster met schrijven en ik schrijf het zo als ik het uitspreek en rekenen ,en rekenen vindt ik heel erg lastig doe het altijd op een rekenmachine en heb spelling controle op mijn pc staan.en ik ben net begonnen met een bloggen,en ik wordt door bepaalt iemand voor verrotte vis uitgemaakt en dat niet leuk.ik verwijder haar opmerking altijd.
en je heb me geïnspireerd om misschien er iets over te schrijven dank je wel voor je aanmoediging
Wat knap van je dat je hier over schrijft, nee eigenlijk is het goed dat je hierover schrijft en reteknap dat je met je beperking dit voor elkaar krijgt! Echt, het is niet te lezen dat je zware dislectie hebt. Ga zo door, geniet altijd enorm van je blogposts!!
Knap dat je ondanks je dyslexie toch bent gaan bloggen. Ik merk het nooit in je blog maar ik kan me voorstellen dat het lezen van een tekst dus lastiger ligt.
Nou, het was mij niet opgevallen maar wat een doorzettingsvermogen.Je hebt een dyscalculie iets met cijfers en rekenen, en dyslexie heeft meer met taal te maken. Begrijpen wat je leest. Ik kom uit een competatieve omgeving en dat maakt wel eens zenuwachtig. Hoe meer de mensen drijven des te zenuwachtiger ik word en dan klap je dicht en dan durf je helemaal niet meer. Als de omgeving je steunt dan ben je minder zenuwachtig. Ik zal ook nooit een rekenwonder worden en zo hebben ze mij wijsgemaakt dat ik niet kon rekenen en niet met geld kon omgaan en dit heeft mij behoorlijk zenuwachtig faalangstig gemaakt. Mijn omgeving kamde mij steeds af waardoor de moed je op den duur in de schoenen zakt. .