Search
Close this search box.

Jezelf met anderen vergelijken

Jezelf met anderen vergelijken

Een van mijn ‘kwaliteiten’ is denk ik wel mezelf met anderen vergelijken. En dat moet ik helemaal niet doen, want vaak zie je alleen maar de dingen die een ander beter kan dan jij dat kan of wellicht kun jij het wel helemaal niet. Vroeger vergeleek ik mezelf met Jan en alleman en ik kan je zeggen dat dat niet een al te beste invloed op me heeft gehad en daar misschien toen der tijd ook wel mijn negatieve zelfbeeld vandaan kwam. Ik dit artikel vertel ik je hoe ik mezelf ben geen accepteren en hoe ik er af en toe nog mee worstel.

Laat ik misschien eerst even wat kantinformatie vertellen. Ik kon uit een normaal Hollands arbeidersgezin die het niet breed had, maar waar we wel alles konden krijgen – natuurlijk in mate – wat we nodig hadden. Had ik nieuwe kleren nodig kwamen die er en had ik iets voor school nodig kwam dat ook. Maar als snel kreeg ik vriendinnetjes op de middelbare school die niet uit hetzelfde ‘milieu’ kwamen dan dat ik dat kwam en daar is het misschien wel mis gegaan.

Ik kan eerlijk van mezelf zeggen dat ik best jaloers aangelegd ben, het waarom ik niet en jij wel gehalte stijgt altijd snel naar boven. En als je jezelf dan ook met andere mensen gaat vergelijken, gaat het mis. Ik weet het nog goed, ik kreeg een super lieve vriendin op de eerste dag van de brugklas, een toffe meid die me echt het idee gaf dat ik gewaardeerd werd. Maar toch vergeleek ik me met haar en kon ik dat op geen enkele manier worden. Ik ging met haar ouders uit eten – en ik was in mijn leven misschien twee keer uit eten geweest -, deelde haar geld om ook een saucijzenbroodje in de pauze te kopen – ik kreeg geen of amper zakgeld – en weet ik het allemaal maar niet. Het was voor mij al snel duidelijk dat zij het – in mijn ogen, want dit is wat je ziet – veel beter had dan mij. Ik wilde dit ook op die leeftijd. Waarom had ik daar geen mogelijkheid toe en voelde me een niets op de achtergrond in vergelijk met haar. Waarom kon ik haar dit niet terug geven. Waarschijnlijk maakte het haar niets uit, maar ik vond het verschrikkelijk.

Om het misschien allemaal nog wel erger te maken kreeg ik rond mijn 16e wel een gat in mijn hand – gelukkig wel op een verstandige wijze – en al mijn zuurverdiende centen gingen op aan leuke dingen om er misschien ook maar bij te horen. Ik nam meteen een bijbaantje wanneer dat kon en begon ijverig te werken en nam ook elk uurtje aan zodat ik mijn rekening lekker spekte. Zo kon ik ook in de pauze mee naar de C1000 en daar een broodje kopen. Ook droeg iedereen in die tijd G-Star en Gsus kleding, iets wat behoorlijk aan de prijs was, maar ik moest en ik zou het hebben. Gewoon om erbij te horen denk ik.

Alles wat hip was en iedereen had wilde ik ook. Ik werkte me daar suf voor maar kreeg het wel voor elkaar. Iedereen die leuk een luxe mobiel mét abonnement van papa en mama kreeg had ik gewoon zelf betaald. Leuke kleren, ook zelf betaald. Ik weet nog wel dat ik met mijn echte eerste loon van de Albert Heijn meteen naar de winkel ging en een iPod Touch kocht. Ik was echt de koning te rijk. Ik heb dit gewon zelf gedaan. Iets waar ik nu nog steeds heel erg trots op ben, want ik weet de waarde van geld en hoe hard je daarvoor moet werken, ook al kan ik het uitgeven als water.

Nu, 10 jaar laten ben ik alleen maar blij hoe ik toen zelf alles voor elkaar heb gebokst, maar natuurlijk is het niet de goede manier. Waarom kon ik me niet gelukkig voelen in een broek van de C&A of iets anders. Ik vergelijk mezelf gewoon te veel met anderen en dat is niet goed en ook nergens voor nodig.

Maar nu de dag heb ik er eigenlijk nog steeds wel moeite mee, niet met het bovenstaande verhaal maar wat ik heb bereikt. Mijn naaste vriendenkring komt uit het zelfde milieu waar ik uit kom. Gewoon de middenklasse die geen universitaire opleidingen hebben gedaan en geen top banen hebben. Ik voel me daar prettig en comfortabel bij en merk dat dat bij mij past. We kennen allemaal dezelfde normen en waarden en in de omgang gaat dat heel makkelijk. Maar soms kom ik wel eens uit die cirkel wat mensen hebben gestudeerd en wat voor een geweldige banen en geld ze verdienen. Ik kan je zeggen, dan voel ik me ineens een 0. Ik heb niet gestudeerd, ik heb maar een simpele baan bij de supermarkt en ik blog. Het balletje gaat weer rollen en je raadt het al, de vergelijking met een ander is zo gemaakt.

Gelukkig besef ik me dat die mensen er ook moeten zijn en dat ik zelf ook dolgelukkig ben met mijn leven. Er zijn ook prijzen die je voor die functies en opleidingen moet betalen. Ik zit gewoon elke avond met mijn vriend op de bank en hoef nooit iemand te missen omdat ik zoveel werk. Ik heb ook een dak boven mijn hoofd waar ik erg gelukkig mee ben en prima voor mij is. Waarom jezelf toch steeds met een ander vergelijken, dat maakt je echt niet gelukkiger.

Toch doe ik het nog steeds iedere dag. Ik durf te wedden dat als ik niet had geblogt ik nooit een Mulberry tas had gekocht. Toch weer zoiets van dat je je vergelijkt met andere bloggers die dat ook hebben en jij ook moet, gewoon om erbij te horen. Vandaag de dag ben ik nog steeds hartstikke gelukkig en blij met die tas maar het is niet iets wat in mijn natuurlijke straatje ligt zeg maar. Onbewust heb ik die tas toch gekocht door me te vergelijken met anderen. Eerlijk, misschien wel heel eerlijk. Als ik niet wist dat die van Mulberry was, was ik er misschien wel zo voorbij gelopen. Erg hè?

Mezelf vergelijken met anderen, ik denk dat dat wel iets menselijks is en nooit weg gaat. Maar ik kan het nu goed relativeren en mezelf accepteren wie ik ben en daar ben ik oprecht heel erg gelukkig mee. En dat is het stukje wat ik als kind niet had en ik nu als volwassen persoon wel snap. Vraag jezelf eens af of die persoon in jouw ogen wel echt gelukkig is met hetgeen wat die allemaal heeft. Maar laten we vooral het belangrijkste niet vergeten, kijk naar jezelf en koester je bezittingen dat heb jíj gedaan en daar mag je trots op zijn. Een rotgevoel houden over mijn weten en kunnen, dat hou je vast. Iets zien wat je heel graag wilt en niet voor je is weggelegd, hou je ook. Maar zo leg je de lat steeds hoger en er komen altijd wel dingen bij die dan weer moeten, zo houdt het nooit op. Ik ben blij dat ik dat nu als volwassen persoon inzie en nog steeds met beide benen op de grond sta, gelukkig ben en niet doe wat een ander doet of kan. Meestal dan.

Volg mij: Twitter – Instagram – Facebook – Youtube – Bloglovin’

Hi ik ben Aranka!

Mijn grootste passie is schrijven, reizen en fotograferen. Op deze blog komt die allemaal samen en schrijf ik graag over mijn reizen, recepten, reviews over verschillende producten en allerlei andere dingen. Sinds 2010 ben ik hier actief waardoor je een hele verzameling aan artikelen vindt! Ik zou zeggen, kijk lekker rond en laat je inspireren.

22 reacties

  1. Mooi artikel Aranka! Ik herken mij zelf er wel een beetje in, vooral het vergelijken gedeelte. Ik denk dat dit ook wel een beetje in de mens zit, helaas. Je moet je er vooral niet te veel door laten kisten. Je bent goed zoals je bent!

  2. Jee Aranka, wat zonde dat je jarenlang die druk voelde! Ik waardeer juist aan jou dat je niet op en top glamour en high end bent, dat maakt je meer mens en benaderbaar. Wees trots op jezelf hoor!

  3. Ben echt stil van dit indrukwekkende artikel Aranka. Ik ken dat vergelijken wel, dat deed ik vroeger ook. Ik had ook altijd vriendinnen die duurdere, mooiere of hippere kleding hadden dan ikzelf. Probeerde dat soms ook wel na te doen, maar naarmate ik ouder werd, begon ik in te zien dat me dat echt niet gelukkig maakte. Ik weet ook nog hoe trots ik was dat ik mijn eigen kleding en make-up ineens kon kopen van mijn eerste inkomen. Ik werkte als afwasser bij een restaurant, daar keken veel mensen op neer maar Ha, ik kon tenminste zelf een mooie telefoon betalen en hoefde het niet aan mijn ouders te vragen. Gek eigenlijk dat in de puberteit en op de middelbare je toch een soort status ontleent aan de (merk)kleding die je draagt en het soort telefoon dat je hebt. Wat een onzin denk ik nu. Nogmaals, goed artikel en mooi dat je zo openhartig bent.

  4. Wat een mooi en openhartig stuk! En ik denk dat je met dit soort gevoelens geen uitzondering bent hoor! En ik kan me voorstellen dat je je het prettigst voelt bij mensen waarmee je je kunt identificeren. Denk dat iedereen dat wel heeft: soort zoekt soort, haha. ;-) Ik kom ook uit een ‘gemiddeld’ gezin. En in mijn pubertijd droeg ik gerust schoenen van de schoenenreus. Daar werd wel eens lacherig over gedaan maar dan was ik oprecht verbaasd. Ook nu heb ik dat. Ik kan genieten van luxe merken maar dan ook wel als het echt fijne producten zijn. Verder heb ik niks met merken. Maar mezelf vergelijken heb ik ook gedaan en doen we denk ik allemaal wel eens. Het mooie aan jou is dat je dit van jezelf weet en erkent; dat duidt op zelfkennis en onderschat nooit het effect daarvan. Ik poep op hooghartige types die neerbuigend doen. Juist dat zijn vaak de meest onzekere mensen, met het verschil dat ze tegelijkertijd te arrogant zijn om dat te erkennen. Je bent goed zoals je bent!

    1. Haa Aranka,

      Wat een ‘mooi’ artikel.
      Erg herkenbaar ook.
      Ik betrap me er zelf ook op dat ik mezelf nog steeds vergelijk met anderen, maar word er niet gelukkig(er) van.
      En Yvonne om ook even op jou te reageren over arrogante types;
      Laatst wilde ik voor mijn verjaardag graag een DKNY tas kopen.
      Ik liep rond te neuzen op de tassenafdeling in de Bijenkorf, en nog andere mensen met mij, toen er plotseling een meisje aan kwam lopen (schatte haar tussen 18 en 20 jaar) met haar moeder en opvallend hard zei; ‘Wat grappig hè mam, dat hier allemaal mensen rondlopen die het helemaal niet kunnen betalen.’
      Echt dit soort shit.. ik viel er gewoon compleet stil van.. who the Hell do You think You are???
      En waar beoordeeld zij dat op?? Dat mensen het niet kunnen betalen? Op Uiterlijk? Of kleding die mensen dragen?
      Mijn ouders hebben ook altijd hard gewerkt en nog steeds.
      Wij (mijn broertje en ik) zijn als kinderen nooit iets tekort gekomen.
      Eigenlijk precies zoals jij t omschrijft Aranka.
      Je bent zoals je bent, helemaal prima!
      Iedereen is uniek, zelfs dat bijdehandje in de Bijenkorf ??

      Groetjes Anneke

  5. En o ja, ik heb ook niet gestudeerd. Mijn ouders waren gescheiden en was al vroeg uit huis. Dus moest er gewerkt worden. Ook ik heb jaren en jaren in winkels gestaan. Niets om je voor te schamen! Mensen die wel hebben gestudeerd hadden misschien het geluk dat ze ouders of een partner hadden die hen onderdak of andere financiële middelen gaven. Om vervolgens neerbuigend te doen over ‘arbeiders’? Bah, daar kan ik echt jeuk van krijgen!

  6. Wat een mooi artikel heb je geschreven! Ik heb zelf ook geen opleiding gedaan, maar doe mijn blog en werk 4 dagen in de week op debiteurenbeheer op het bedrijf. Ik heb liever een leuk leven en doe dingen die ik leuk vind, dan dat ik perse een goede opleiding moet volgen of een ‘goede’ baan moet hebben. Soms lijkt het wel eens een ongeschreven regel te zijn dat alles maar ‘hoort’ op een bepaalde manier. Zolang je gelukkig bent met wat je hebt en je dat zelf hebt bereikt, ben je toch al een heel eind :)

  7. Wat een mooi artikel heb je geschreven. Ik ben er stil van. Mijn ouders hebben altijd hard gewerkt. Eigen restaurant en daardoor 7 dagen in de week keihard werken. Dit deden ze zodat ik kon studeren. Zelf kwamen ze allebei uit een arm gezin uit hong kong en moesten al werken toen zij acht waren. Dat wilden ze absoluut niet voor hun kinderen. Ik kijk daarom nooit neer op mensen die niet hebben gestudeerd want mijn moeder is dus niet hoogopgeleid. Later is mijn vader wel gaan studeren toen hij 50 was en heel graag nog een diploma wilde. Voor zijn eigenwaarde denk ik. Ik kreeg soms wel een duur kledingstuk maar uiteindelijk ben ik bij de ah gaan werken want ik kreeg ook niet alles. En gelukkig maar want zo hoort het denk ik ook als je opgroeit. Het leren omgaan met geld. Ik vind het knap dat je zo ver bent gekomen en vergelijk jezelf niet met anderen. Iedereen heeft zijn of haar talenten!

  8. mooi stuk meis, herken mijzelf er niet in want dit heb ik nooit gehad maar mijn oudste dochter kampt er nu mee. je bent wie je bent en of dat nu low class of high class is….we zijn allemaal mensen en “schijten” en zeiken allemaal hetzelfde. tuurlijk kijk je wel eens naar een ander van oh damm dat had ik ook wel willen hebben, dat heeft iedereen!! maar wat je zegd je hebt een dak boven je hoofd, leuke site, leuk werk en een relatie en een harige pruizebol alias jullie poes….je bent rijk en je hebt alles al wat een ander mss wel heel graag wilt ;)

  9. Herken wel wat je zegt op zich, niet per sé het jeugd gedeelte, maar vooral het ‘mezelf dom voelen’ gedeelte. Ook ik heb geen opleiding gedaan en schaam me soms een beetje voor mn werk (werk bij McDonald’s) ondanks dat ik het heel leuk vind om te doen. Mensen hebben er toch een vooroordeel over, terwijl ik gewoon een best slimme meid ben en het gewoon goed voor elkaar heb. Geweldige vriend, ons eigen (koop)huis, de twee leukste katten ter wereld (Sorry Mila)!
    En heb wel zo nu en dan dat ik ‘jaloers’ kan zijn op wat andere mensen kunnen doen en wat wij niet altijd kunnen doen. Onzin, dat weet ik, want die mensen waar ik jaloers op kan zijn, hebben misschien wel overal schulden en liggen misschien krom om hun imago hoog te houden, maar dat zie je natuurlijk niet.

    Mooi artikel in ieder geval!

  10. Heel mooi geschreven en ook wel herkenbaar. Ik weet nog hoe het als tiener echt super belangrijk was om de juiste kleding te hebben. Maar ik weet ook nog hoe kort het duurde dat ik geaccepteerd werd toen ik na veel zeuren eindelijk een Levi ’s broek kreeg. Mensen zeiden er meteen iets van en zeiden nu hoor je er echt bij. Om me serieus de dag erna weer te pesten. Dat heeft me heel erg aan het denken gezet. Voor sommige mensen ben je nooit goed genoeg. Maar het zegt meer over hen. Nu vele jaren later houd ik erg van een beetje de trends volgen, maar ik doe dit niet meer voor een ander. Sinds kort ben ik van social media afgegaan en dat geeft mij zo’n goed gevoel. De levens en meningen van vage kennissen kunnen me gestolen worden. Als ik nog levens van mensen volg dan zijn dat bloggers en vloggers die ik leuk en sympathiek vind en wiens mening ik respecteer. Ik kan het iedereen aanraden om niet of selectief op social media te zitten. Hoewel dat voor een blogger natuurlijk lastig is. Niet meer continu met de levensstijl van mensen in je ‘omgeving’ geconfronteerd worden vind ik persoonlijk heel fijn.

  11. Wat een eerlijk stuk
    Mijn kinderen moeten ook overal voor werken, telefoon, kleding en uitjes… Echt alles.
    Toch zijn zeggen ze niks te missen, hebben ze de duurste spullen en kleding.
    Hebben ze hard voor moeten werken, maar ze waarderen alles enorm en hebben hierdoor onderling ook een hele goede band.
    Ze helpen elkaar en hebben begrip voor mensen die het minder hebben omdat ze weten dat het niet altijd vanzelf gaat.
    Gelukkig zijn ze absoluut niet onzeker hierdoor, maar begrijp heel goed wat jij gedoeld.
    Je bent een toffe meid en je doet het juist super goed.

  12. Herkenbaar hoor! Ik heb een “afwijkend” uiterlijk (krullen) en van mezelf een verlegen, zachtaardige persoonlijkheid. Ik ben geloof ik bijna tien jaar ouder dan jij dus ik weet niet of het in jouw puberteit zo was, maar in mijn puberteit moest je juist lekker sterk en hard zijn. Bovendien werd ik “lelijk” genoemd.

    Ik mag dan nu wel een universitaire opleiding (bijna) achter de rug hebben, maar dat vergelijken gaat altijd een beetje blijven. Ik begin nu pas door te krijgen dat je er niet uit hoeft te zien als de rest, en dat dat juist goed is, maar als ik dan bedenk of ik op die manier een vent kan krijgen ga ik mezelf toch weer met andere vrouwen vergelijken. Slaat nergens op toch? En toch gebeurt het. :)

    Dus ik vind het hartstikke gaaf dat jij dat al veel eerder in je leven leert!
    En een opleiding is echt niet alles, onthou dat maar.

  13. Mooie blog. Ik kan ook wel eens onzeker zijn omdat ik ook geen universitaire opleiding heb maar inmiddels wel een hoge functie. Mensen kunnen soms dan ineens met ’theorieen’ gaan strooien waar ik nog nooit van heb gehoord. Ik trek me er niet te veel van aan en probeer heel trots te zijn op wat ik heb bereikt. Mijn beiden kinderen hebben ook een MBO opleiding en ik houd ze voor dat ze alles kunnen zijn en worden maar je moet er wel hard voor werken. Je mag heel trots zijn op wat je hebt bereikt. Een mooie huis, leuke baan, superblog en je bent gezond. Wat wil je nog meer ;)

  14. ik denk dat iedereen dat wel in een bepaalde mate heeft. ik kom zelf uit een groot gezin met 5 kinderen en ik kan eerlijk zeggen dat wij niet veel extra’s hadden en altijd overal zelf voor moesten werken. zelfs mijn eigen studie heb ik zelf betaald en merkkleding zat er echt niet in :’) jaloezie is niet iets waar ik veel last van heb gehad, want er was altijd eten op de plank en aandacht en liefde zat :3 ik ben meer een deler dan iemand die altijd maar alles wil hebben wat een ander heeft. qua makeup is het wel een ander verhaal, want sommige items maken me gewoon serieus hebberig XD

  15. Wat een mooi en open blogje Aranka!
    Als ik dit zo lees mag je echt trots zijn op hoe je dit hebt verwoord. Jij bent een mooi voorbeeld voor mensen die denken dat rang en geld een grote rol speelt maar wat dus gewoon helemaal niet voor iedereen hoeft te gelden. Als je geen opleiding hebt gevolgd maar wel een baan hebt gevonden waar je wordt gewaardeerd en op je plek zit; waarom dan op je tenen moeten lopen en het misschien wel niet leuk vinden? En wat betreft het vergelijken met andere personen; dat heeft denk ik iedereen wel en ik denk ook wel dat dit gewoon bij het mens zijn hoort. Alleen is het aan jou hoe je dit aanpakt of wegstopt en wat je er dus mee doet. En ik vind het mooi om te lezen hoe jij dit eigenlijk wel om hebt kunnen zetten naar gelukkig zijn en het nemen zoals het is! Ja, wees trots!

  16. Wat een mooi en eerlijk artikel. Ik ben ook in een eenvoudig gezin opgegroeid. Ik heb wel een hbo-opleiding gedaan, m’n studiekosten moest ik zelf betalen. Nu heb ik een goede baan, heel stressvol, dat wel. Toch hebben mijn kinderen bijbaantjes, want telefoons, abonnementen, dure merkkleding enz. moeten ze zelf betalen. Dan leer je de waarde van geld en er mee om te gaan. Ik had vroeger net als jij een vriendinnetje uit een rijk gezin, en ik zag bij haar eigenlijk vooral de weelde die ik niet had. Wat ik niet zag was dat ze eigenlijk best ongelukkig was, thuis kreeg ze weinig aandacht.
    En ik volg ook de blogs een beetje en dan zie ik ook onder andere de hysterisch dure tassen… Ik geef toe dat ik dan ook wel eens denk, zie mij nou met m’n simpele tasje van de uitverkoop. Maar ik ben er blij mee!
    Daarom hou ik zo van jou artikelen, zo heerlijk nuchter en Hollands! Mag je trots op zijn!

  17. Wees trots op wie je bent Aranka! Kijk naar waar je staat: je bent een volwassen vrouw en runt een succesvol blog, terwijl je dyslexie hebt. Ik denk dat er weinig mensen zijn die het je na doen. Daarbij ben je open over je onzekerheden en deel je dit met ons. Dat getuigt van veel moed en je vermogen tot zelfreflectie. Dat maakt jou een mooi en fijn mens!

    In de maatschappij bestaan veel vooroordelen. Tussen rijk en arm, jong en oud, autochtoon en allochtoon en zo verder. Kinderen en ook pubers kunnen vreselijk hard tegen elkaar zijn. Zelf kom ik uit een arm gezin en had ik als kind ook geen geld voor merkkleding of lidmaatschap van diverse sportclubs. Door hard te werken heb ik kunnen studeren en werk ik inmiddels op een universiteit in het buitenland. Zelfs in deze positie merk ik vooroordelen, zij het vanaf de andere kant: mensen die er vanuit gaan dat je uit een gegoed milieu komt. Het is opmerkelijk hoe beeldvorming werkt. Ik beoordeel zelf niemand op afkomst of opleidingsniveau, maar ga liever uit van een klik en gemeenschappelijke interesses.
    Zelf kijk ik best eens naar materiële zaken van anderen die ik ook zou willen hebben, maar bedenk mij dan dat op je 85ste telt of je een goed leven hebt gehad met fijne mensen om je heen en dat die ene merkbroek of dure auto waarschijnlijk niet hét verschil heeft gemaakt. :)

  18. Wow, ik ben al een tijdje niet op je blog geweest maar vandaag is het in een keer raak. Kan geen toeval zijn, exact dit waar je nu over schrijft loop ik al een paar dagen mee te worstelen.

    Ik ben misschien het andere kant van je verhaal. Ik studeer geneeskunde en mijn toekomst zou vrij moeten zijn van alle struggles waar ik vroeger tegenaan liep (dit is niet mijn motivatie om dokter te worden uiteraard ^^). Ik kom ook uit een arbeider familie en vroeger keek ik zo op naar vriendinnen die verre reizen maakten, dure auto’s hadden, elk jaar een nieuwe schooltas hadden, die kregen wat ze wilden etc. Ik schaamde me voor de auto die wij hadden, ik dacht dat dat bepaalde hoe mensen mij zagen.

    Mijn leven lang vergelijk ik me met anderen en denk ik ‘en ik dan?’. Nu studeer ik geneeskunde en is het geen beetje makkelijker geworden. Deze week vertelde een vriendin van mij dat ze was uitgenodigd voor een gala last minute en dat ze een prachtige jurk had gevonden. De jurk stond haar ook prachtig. En ergens kon ik niet 100% blij voor haar zijn, ergens was ik jaloers. Dat zij de tijd had om een gala jurk te kopen in de stad, dat ze naar haar gala kon gaan met haar vriend. Want mijn leven is nu gewoon heel saai, elke dag studeren, ik heb geen vriend (ook geen tijd voor nu) en heb geen tijd voor mijn hobby’s.

    En mijn leven voelde plots zo vreselijk saai. Alsof dat van mij allemaal niks meer waard was. Ik voelde me een nul. Het kon me allemaal gestolen worden wat ik had.

    En eerlijk; ik weet niet hoe ik er vanaf kom. Ik heb het altijd gehad en ik wil het zo graag veranderen. Maar als ik iets van iemand anders zie wat beter is, dan voelt dat van mij niks meer waard en dan wil ik dat hebben.

    Ik heb wel geleerd dat het goed is niet altijd te willen wat anderen hebben. Ook met hobby’s, ik speelde gitaar en dan zie ik iemand op een piano en dan denk ‘nee, dat wil ik’. Dan heb ik geleerd vol te houden met datgene wat je hebt gekozen en niet te switchen.
    Als troost bood iemand mij aan om mee te gaan naar hun gala, maar dat moet ik niet willen. Ik heb geen tijd om naar een gala te gaan en ik heb ook geen tijd om een jurk te kopen en te passen. En IK had helemaal niet de wens om nu naar een gala te gaan, dat wilde ik pas nadat ik het bij haar zag. Ik probeer nu dichter bij mezelf te blijven staan, want wat voor een ander goed is, hoeft niet voor mij goed te zijn.

    Maar ik vind het gewoon heel moeilijk om tevreden te zijn met wat ik heb. Als ik andere vriendinnen hoor over hun liefdesleven wordt ik weer daar over jaloers, dat ik daar nauwelijks tijd voor heb nu en er niemand is in mijn leven. Terwijl ik gister nog dolblij thuis kwam van mijn geweldige stage, en dat ik euforisch was en compleet voelde, dat mijn leven goed was zoals het nu is.

    Dit is een heel lang berichtje, maar dit is gewoon precies waar ik nu weer mee struggle.

  19. Hoi lieve Aranka, je blijft dicht bij jezelf, steeds meer. Je artikel van een tijdje terug over je dyslectie vond ik ook indrukwekkend. Goed gedaan:)

  20. Sterk en goed artikel, als je niet met jezelf en je lichaam tevreden bent blijf je sneller jaloers en zal je nooit echt gelukkig zijn in het leven. Probeer iedere ochtend tegen jezelf te zeggen: je mag er zijn je bent mooi. wanneer je dit iedere keer herhaalt gaat dat negatieve tussen je oren vandaan! ik heb hier ook heel erg veel moeite mee hoor.. dus heel herkenbaar.. ik heb ook dyslexie en door het bloggen gaat het steeds beter!

Laat een antwoord achter aan Yvonne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *