Je hoort het zo vaak, de vrouwen die na hun bevalling op een roze wolk zitten. Maar dat is niet altijd het geval, er zitten ook genoeg vrouwen op een grijze wolk, maar daar hoor je niemand over, alsof het een taboe is. Tilda had dit ook en wilde het taboe doorbreken en spreekt hier openlijk over en heeft nu zelfs haar eigen praktijk.
Wil jij ook je persoonlijke verhaal delen? Mail dan naar info@byaranka.nl
Na mijn bevalling bevond ik me in een situatie die alles behalve een roze wolk was. Ik snapte niet wat mensen daarmee bedoelden en voelde me een slechte en ontaarde moeder. Ik merkte dat aan de enorme huilbuien die ik had, op een dag. Ik huilde uren achter elkaar en niks kon het stoppen. Daarnaast ontwikkelde ik heftige intrusies. Hierdoor werd mijn hele leven beheerst door onzekerheid en angsten. Ik was constant bang dat mijn kindje iets zou overkomen. Ik sliep amper en zag het leven als een zwarte wolk. Ik durfde er met niemand over te praten, omdat ik me zo schaamde en me heel erg schuldig voelde ten opzichte van mijn dochtertje en mijn man. Waarom kon ik niet zo genieten als andere moeders? Waarom was ik niet euforisch zoals je dat altijd ziet om je heen, op televisie en social media? Ik begreep niet hoe al die andere moeders dit allemaal deden. Het voelde alsof ik de enige moeder was, die het mama-gen totaal miste.
Na een paar maanden werd bij mij de diagnose “postnatale depressie” vastgesteld. Aan de ene kant was het een enorme klap in mijn gezicht, anderzijds voelde het als een opluchting. Eindelijk snapte iemand wat er met me aan de hand was. De weg die ik daarna aflegde was eenzaam en zwaar. Ik worstelde met het moederschap en de donkere wolk die continue boven mijn hoofd leek te zweven. Nergens vond ik aansluiting bij hoe ik me voelde. Ik wilde dolgraag iets lezen over andere moeders die ook zoiets hadden meegemaakt. Het enige wat ik vond, waren enorme boekwerken. Met een gigantische hoeveelheid pagina’s. Ik kon me er absoluut niet toe zetten om dit alles te lezen.
Uiteindelijk zocht ik hulp en krabbelde ik langzaam uit mijn postnatale depressie. Ik schreef een blog over mijn postnatale depressie en die ging viral. Ik kreeg zoveel reacties op mijn blog, dus ik dacht: hier moet ik iets mee doen.
Daarom ben ik nadat ik opkrabbelde uit mijn depressie, zelf een boek gaan schrijven. Mijn boek “Toen kreeg ik weer lucht”, is voor elke moeder die na de bevalling vastloopt. Ik specialiseerde me in moeders met een postnatale depressie, omdat ik niks liever wilde dan andere moeders helpen, zoals ik zelf was geholpen. In mijn boek nam ik niet alleen mijn eigen ervaringen, maar ook die van vele andere moeders mee. Ik krijg wekelijks mailtjes van wildvreemde mama’s (maar ook papa’s) die me bedanken voor het schijven van dit boek. Ik voel me zo dankbaar dat ik dit werk mag doen! Het staat vol met handige tips, anekdotes en handvaten en is geschreven met humor. Of je nu een postnatale depressie hebt, of simpelweg een steuntje in de rug nodig hebt als mama. Dit boek is voor alle moeders!
Als jong meisje heb ik al vroeg in mijn leven mogen ervaren hoe fijn het is als iemand oprecht geïnteresseerd is in jou en echt naar je verhaal luistert. In mijn leven was er één persoon die voor mij eigenlijk de rol van therapeut vervulde. Dat was mijn lieve oma. Zij fungeerde niet alleen als liefste oma, maar nam ook regelmatig naast mij plaats op de bank en luisterde naar allerhande verhalen. Naarmate ik ouder werd, veranderde de verhalen in steeds serieuzere onderwerpen. Een ding bleef consistent: het gevoel van veiligheid en vertrouwen. Standaard stonden er een pot thee en Frou Frou koekjes op tafel. Die koekjes zijn voor mij symbolisch geworden door de jaren heen. Ze staan symbool voor de openheid, het respect en de authenticiteit waarmee ze altijd naar mijn verhalen luisterde en antwoord gaf op mijn vragen. Dit gevoel wil ik mijn cliënten ook geven en daarom heb ik mijn praktijk Frou Frou Begeleiding genoemd. Mijn oma, die alles voor mij was, overleed toen ik 22 weken zwanger was. Vandaar dat ik mijn praktijk naar haar favoriete koekjes vernoemd heb, om haar te eren.
Ik werkte voordat ik therapeut werd, als doktersassistente bij de afdeling Gynaecologie en Verloskunde. Hier heb ik veel gesprekken gehad met vrouwen over hun problemen en angsten. Deze gesprekken begonnen een steeds meer diepgang te krijgen. Ik merkte dat dit aspect van het werk mij het meeste aansprak. Ik begon te dromen van een eigen praktijk.
Uiteindelijk is het me gelukt om mijn postnatale depressie en de angsten te verdrijven en heb ik besloten zelf een boek te schrijven “Toen kreeg ik weer lucht” over mijn ervaringen en bevindingen, in de hoop hier zoveel mogelijk moeders mee te helpen. Ook wilde ik graag andere moeders helpen, zoals ik zelf ben geholpen: in één op een coachsessies. Ik ben ervaringsdeskundige en weet als geen ander wat deze mama’s nu doormaken. Ik begrijp hun eenzaamheid, het schuldgevoel en de wanhoop die daar nog eens bovenop komt. Vanuit mijn expertise als therapeut, mijn ervaring met een postnatale depressie en het moederschap, help ik moeders weer de positieve kant op. Waar een toekomst wacht zonder depressieve en wanhopige gevoelens.
Tegenwoordig heb ik een praktijk aan huis, maar ik doe ook Skype consulten en kom bij de moeders thuis. Mijn droom is dat mijn boek wereldwijd uitgegeven gaat worden en dat ik ook in andere landen moeders kan helpen om de eenzaamheid en onzekerheid na het krijgen van een kindje te verdrijven. Wil je meer informatie over Tilda haar praktijk, bekijk dan de website.
Bron afbeelding: Shutterstock
Eén reactie
heftig! en ik had bij de eerste ook geen roze wolk helaas. 3 dagen na haar geboorte was ze uitgedroogd door een niet oplettende net van de opleiding afkomen kraamverzorgster en moest dus het ziekenhuis in en op de vierde dag overleed mijn schoonvader dus daaag roze wolk