Ik ben dus toch niet gek!

Eigenlijk zou ik de uitslag vandaag pas krijgen, maar iets in me zei dat ik misschien wel een dagje eerder kon bellen, aan het eind van de dag. Rond een uur of kwart over 4 belde ik de huisarts om me een beetje van de domme te houden of ze mijn uitslag al binnen hadden, de uitslag van mijn bloedtest. De assistente vroeg nogmaals mijn geboortedatum en zocht in mijn dossier. Ja hoor zei ze, we hebben hem binnen. Ik dacht meteen dat ze me konden vertellen dat ik gek was en er niets met me aan de hand was.

Maar niets is minder waar, er waren ruime hoeveelheden Pfeiffer stoffen of cellen of weet ik veel hoe ze dat noemen in mijn bloed gevonden. Ik ben net uit mijn besmettelijke fase konden ze zien maar kon er nog wel eens flink last van gaan hebben. Dat klopt denk ik ook wel, de incubatietijd duurt ongeveer 6 weken en sinds de laatste weken begin ik echt wat te merken en het wordt steeds erger. Ik voelde een last van mijn schouders vallen, ik ben dus niet gek, ik heb het me niet verbeeld en ben dus toch wel écht moe. Ik ben iemand die snel klaagt, maar ik klaag over onnozele dingen, echt klagen over zaken die er toe doen doe ik niet. Dus ik wuifde het weg en dacht dat ik me de laatste tijd gewoon aanstelde, niet dus.

Tegen Pfeiffer is niets te doen, je kunt er geen medicijnen voor slikken in de hoop dat het dan zo snel mogelijk weg gaat. Je leeft een beetje van dag tot dag en de ene voelt zich de ene dag beter dan het andere. Het enige wat je kunt doen is heel goed naar je lichaam luisteren en daar op te reageren. Ben je echt vermoeid, neem dan rust en ga geen andere dingen doen. Rust nemen ken ik niet, ik ontspan wel eens, maar ik ben altijd druk en aan het werk. Ik werk redelijk wat uren, wil daarbij fulltime mijn blog bijhouden en heb ook nog een sociale verplichtingen en een huis dat af moet.

Omdat ik heb gelezen dat rust echt heel belangrijk is bij Pfeiffer voor een goede genezing wil ik het roer omgooien, naar mezelf luisteren en niet hier aan onderdoor gaan. Zoals ik in mijn vorige artikel al vertelde komt er tot en met maandag geen artikel online, gewoon om mezelf even die rust te gunnen. Want hoe gek het misschien ook klinkt, nu het beestje een naam heeft gekregen voel ik me alleen maar ‘zieker’, het is ineens of ik het toelaat en zit hier dan ook oververmoeid dit stukje te typen.

En omdat ik nu naar mijn lichaam wil luisteren neem ik rust. Ik ga iets minder werken bij de Albert Heijn, dus geen hele dagen meer. Daar heb ik het vorige week ook mee moeten bekopen dat ik de dag daarna nergens meer energie voor had. Ook het werk thuis en het bloggen gaat op een lager pitje, om mij rust te geven en geen stress te willen ervaren dat er iets gedaan móet worden. Maandag komen er weer artikelen online, maar wel maar één per dag. Ik vind het heel lastig om te doen, maar het is maar even niet anders, het kan gewoon nu niet anders.

Ik hoop op begrip en vind het vrij klote dat het zo gaat. Ik ben een bezige bij en hou van hard en veel werken, dat houdt me op de been en geeft me voldoening. Maar ik hou nog meer van mezelf (laat ik het maar even egoistisch duidelijk voor mezelf maken) en ik moet beter worden. Ik wil weer die vrolijke en energieke Aranka worden die ik altijd was. Wellicht verklaart dit ook mijn persoonlijke dip en hoe ik me heb gevoeld de afgelopen weken. Het is tijd om naar mezelf te luisteren en ik kom hier zeker weten alleen maar sterker uit!

Volg mij: Twitter – Instagram – Facebook – Youtube – Bloglovin’