Hoe werkt zonnebrand?

Als we de zon in gaan smeren we ons allemaal in met een zonnebrand product. Maar heb je je altijd al eens afgevraagd hoe dit nou precies werkt? Ik was er eigenlijk wel heel erg benieuwd naar dus besloot het uit te zoeken. Want hoe kan een eenvoudig crèmepje er nou voor zorgen dat wij niet verbranden?

De zon geeft UV-stralen af en deze zijn schadelijk voor onze huid, daar moeten we dus beschermd tegen worden. Maar doe je een paar van deze blokkerende ingrediënten bij elkaar dan heb je nog geen zonnebrandcrème. De ingrediënten moeten goed uitgezocht worden of ze wel samen met elkaar kunnen functioneren. Omdat het actieve ingrediënten zijn kunnen ze gaan reageren op elkaar en dat zou ervoor kunnen zorgen dat het geen UV beschermende functie meer heeft. Daar moet dus goed op worden gelet.

Ingrediënten van een zonnebrand zijn:

– oplosmiddelen: zoals water, alcohol en olie
– stoffen die beschermen tegen UV-straling (actieve ingrediënten)
– vochtregulatoren, om te voorkomen dat de huid uitdroogt
– antioxidanten

Eigenlijk gaat het bij een zonnebrand alleen maar over de actieve ingrediënten, de rest is mooi meegenomen maar eigenlijk niet heel erg nodig. Want de actieve ingrediënten beschermen je tegen de zon. Zonder deze ingrediënten heb je er natuurlijk niks aan in de zon.

Je hebt twee soorten bescherming van zonnebrand, blokkeren en absorberen, beide leg ik eventjes aan jullie uit.

Blokkade: bij deze vorm van UV-bescherming is er sprake van reflectie van UV-straling.

De actieve ingrediënten van zonnebrandcrèmes, vaak metaaloxiden, dekken de huid als het ware af en reflecteren het opvallende licht, net zoals een spiegel licht reflecteert. De metaalverbindingen die hiervoor gebruikt worden in zonnebrandcrèmes zijn slecht oplosbaar en zijn dus als hele kleine deeltjes aanwezig in de crème.

Het is dan ook zo dat de reflectie van UV-straling alleen kan optreden als de opgebrachte laag dik genoeg is, dan wordt namelijk de huid die eronder zit geblokkeerd. Dat is waarschijnlijk de reden dat tegenwoordig nog maar weinig gebruik wordt gemaakt van zonnebrandcrèmes met een fysische bescherming. Niemand heeft natuurlijk zin om een dikke laag crème op te smeren als het op een andere manier ook met een dunnere laag kan. Een voordeel van deze groep stoffen is wel dat er nauwelijks allergie mee wordt opgewekt. Ze zijn in zuivere vorm als poeder verkrijgbaar en zijn dan vooral bedoeld voor gevoelige huiddelen.

Absorberen: stoffen zijn in staat licht te absorberen. Bij deze absorptie wordt door de atomen een bepaalde hoeveelheid energie uit het opvallende licht opgenomen.

Het atoommodel van Bohr laat zien dat een elektron om de kern beweegt in een bepaalde baan. Normaal gesproken is dit in de grondtoestand, een stationaire baan, met de kleinst mogelijke energie. Om het elektron in een baan verder van de kern te laten komen, in een aangeslagen toestand, moet er energie worden toegevoerd, doordat de kern, die positief is geladen, een aantrekkende kracht uitvoert op de negatieve elektronen.

UV-straling is zeer energierijk (hoe kleiner de golflengte, des te energierijker het licht). Deze eigenschap maakt het mogelijk dat UV-straling elektronen van dubbele en drievoudige bindingen en elektronen van vrije elektronenparen van hun plaats kan slaan, die vaak bij zuurstof- en stikstofatomen voorkomen. Zo komen deze elektronen dus in een aangeslagen toestand terecht en absorberen ze de fotonen van UV-straling. Maar ze zenden deze straling ook direct weer uit, in alle richtingen, waardoor er maar een verwaarloosbare hoeveelheid op de huid terechtkomt.

Metaaloxiden, die als stof gebruikt worden om UV-straling te reflecteren, kunnen ook UV-straling absorberen. Metaaloxiden bevatten namelijk zuurstofatomen met vrije elektronenparen. In een metaaloxide worden de vrije elektronen van het oxide-ion, dat een negatieve lading heeft, door een positieve atoomrest van het metaalion bij elkaar gehouden, waardoor ze een binding aangaan. Van deze binding kan UV-straling de elektronen van het oxide-ion ‘wegslaan’, dan wordt de binding tussen metaal- en oxide-ion verbroken. Hier zou UV-straling dus een ioniserende werking hebben; het oxide-ion, O2- raakt zijn twee extra elektronen kwijt en wordt daarom niet meer aangetrokken door het positieve metaalion. Dit is het moment waarop je je weer moet insmeren.

Zo, nu weet je wat meer over zonnebrand af en hoe het werkt. Ik wist eigenlijk nooit hoe het werkte en vind het erg leuk om te weten hoe het dan wel werkt. Ik blijf deze zomer in ieder geval lekker smeren want heb geen zin in weer een verbrande rug!

Bron informatie: Foobie