Search
Close this search box.

Het leed dat de twintiger jaren heet

Het leed dat de twintiger jaren heet

Een partner vinden samenwonen, een huis kopen, trouwen, een vaste baan zoeken, kinderen en noem het allemaal maar op. Dit allemaal komt bij de meeste mensen rond de twintiger jaren voorbij. Bij de ene wat vroeger dan bij de ander of in een heel ander tempo. Het is niet dat ik er mee zit, maar dit alles houdt en heeft mij de afgelopen jaren wel bezig gehouden. Van denken ‘is dit het nou’ tot aan nieuwe plannen voor de toekomst maken.

Ik denk dat de levensstijlen van twintigers misschien wel het meest ver uit elkaar liggen. Kijk ik naar mijn leeftijdgenootjes dan zit de ene nog op school en woont op de zolderkamer bij zijn of haar ouders en de andere is getrouwd en heeft al kinderen. En ik, ik zwerf ergens tussenin. Het is niet dat ik niet tevreden ben met hoe het gaat, maar je voelt op één of andere manier onbewust toch wel een druk van ‘nu moet ik ook’ en dat vind ik soms best lastig.

Mijn school heb ik afgerond toen ik 19 was en mijn MBO diploma in de pocket had, daarna ben ik niet verder gaan studeren omdat ik mij graag op mijn blog wilde focussen. Dat leek toen een goede keuze, maar nu denk ik af en toe wel spijt te hebben dat ik niet verder op het HBO ben gegaan. Maar waarschijnlijk had ik dan niet kunnen doen wat ik nu doe. Goed, die keuze heb ik toen gemaakt en tegenwoordig kun je ook gewoon een opleiding in de avonduren doen. Mocht ik echt spijt krijgen doe ik dat gewoon erbij. Maar weer van die twijfels of ik toen wel de keuze heb gemaakt.

Ook vanaf mijn negentiende heb ik al een relatie met Danny dus naar de partner in de twintiger jaren zoeken hoefde voor mij niet. Maar we wilde wel graag samenwonen en hoe wilden we dat dan? Ik ging op mijn 21e het huis uit en kwam meteen in een ‘grote mensen woning’ te wonen. Niets geen klein oud flatje of een kamer. Een prachtig nieuwbouw appartement met een ruim aantal vierkante meters. Ik vond dat toen heel gek dat we dat konden betalen (of in het begin Danny meer want ik verdiende niet zoveel). Ik voelde me de Koning te rijk want ik denk dat veel leeftijdsgenootjes dat niet na deden.

Vervolgens twee jaar later kochten we een huis omdat we de hoge huur zat waren en daar ook ‘prima’ een huis voor konden kopen. Alleen daar begint de ellende al, huren kun je zonder probleem voor honderden euro’s per maand doen. Wil je voor hetzelfde geld een koophuis kopen kan het ineens allemaal niet want dan loop je te veel risico blabla. Danny had natuurlijk een vaste baan, maar ik had alleen een paar uurtjes bij de Albert Heijn dus dat zette geen zoden aan de dijk. Maar uiteindelijk met een hele gunstige rente hebben wij ons huis kunnen kopen! Ik weet nog wel dat het eerst helemaal niet de bedoeling was een huis te kopen en dat wij naar de bank gingen omdat we nieuwsgierig waren wat we konden lenen voor de toekomst. Geen idee hebbende dat we daarna vrijwel meteen ook echt een huis zouden kopen. Ik moet zeggen op je drieëntwintigste een huis kopen vond ik best iets om ook weer trots op te zijn, maar aan de andere kant, ik had het waarschijnlijk niet zo snel gedaan als in mijn naaste omgeving er anderen niet mee bezig waren geweest.

Hetzelfde met kinderen, in de vriendengroep is nu de eerste baby geboren en dat is best gek (en heel erg leuk) maar dan ineens heb je toch het idee, moeten wij dan nu ook? Niet dat het moet, dat weet ik wel. Maar die vraag vraag je je toch af. Ik vind het lastig allemaal en natuurlijk moet je doen wat goed lijkt. Maar stiekem vergelijk ik mij steeds met anderen en hak misschien daarom knopen door of raak ik ‘geïnspireerd’ om het zo maar te zeggen. In deze tien jaar komt zoveel op je af dat ik soms echt de draad kwijt ben. Een vaste baan zoeken, een huis, samenwonen, trouwen, kinderen. Hoe en wanneer ga je dat doen?

Nou heb ik gemerkt dat het meeste gewoon vanzelf gaat en je voelt wanneer je er aan toe bent. Zo waren Danny en ik twee jaar bij elkaar en vonden we het een logische stap te gaan samenwonen en dat deden we. Na twee jaar in een huurhuis te hebben gezeten vonden we het logisch met twee vaste banen verder te kijken naar een koophuis. Omdat we vanwege het koophuis en de toekomst alles goed wilde regelen besloten we voor een geregistreerd partnerschap te gaan. En de volgende stap zou kinderen zijn en ik denk dat de tijd vanzelf komt wanneer dit goed voelt. Ik merk wel hoe meer het om mij heen gebeurt en hoe meer ik er over praat, hoe leuker ik het vind. Vroeger schreeuwde ik het hardst dat ik geen kinderen wilde. Ik ben namelijk totaal niet handig met kinderen en vind ze vaak ook gewoon niet zo leuk. Maar van dat standpunt begin ik wel terug te komen.

Ook zijn de twintiger jaren jaren dat je anders naar jezelf gaat kijken, ik leerde mijzelf accepteren en mijn zelfkennis is nog nooit zo goed geweest. Dit ging zeker niet zonder vallen en opstaan en heb hier ook de nodige hulp bij gehad, maar ik merk ook in mijn vriendenkring dat meer mensen op deze leeftijd hier last van hebben. Jezelf leren kennen, dingen uit het verleden verwerken en je storten op een zelfstandig leven is best zwaar. Zelfs voor een nuchter persoon zoals ik dat ben.

Ik ben tevreden met hoe het nu gaat, maar soms denk ik wel eens terug of ik het allemaal goed heb gedaan en de juiste keuzes heb gemaakt. Had ik niet beter kunnen doorstuderen. Hadden we misschien meer geld moeten sparen en een ander huis moeten kopen wat wél af was geweest en ga zo maar door. Ik zal vast doorgaan met het kijken naar anderen en het mij laten inspireren, dat heeft al veel moois gebracht. De ene keer zal ik het voortouw trekken en de andere keer volg ik pas als het schaap over de dam is. Zolang het maar goed voelt. Ik ben benieuwd naar de invulling van mijn laatste 5 jaar.

Hoe ervaren (of ervoeren) jullie de twenty’s? Vonden jullie het ook moeilijke jaren of ging het juist allemaal vanzelf. Ik wil niet zeggen dat ik het moeilijk vind, maar ik vind het wel moeilijk om nou echt te bepalen of iets het juiste is en of ik er maar voor moet gaan of niet, die eeuwige twijfels.

Afbeeldingen via Shutterstock: happy loving family

Volg mij: Twitter – Instagram – Facebook – Youtube – Bloglovin’

Hi ik ben Aranka!

Mijn grootste passie is schrijven, reizen en fotograferen. Op deze blog komt die allemaal samen en schrijf ik graag over mijn reizen, recepten, reviews over verschillende producten en allerlei andere dingen. Sinds 2010 ben ik hier actief waardoor je een hele verzameling aan artikelen vindt! Ik zou zeggen, kijk lekker rond en laat je inspireren.

14 reacties

  1. Ik ben op mezelf gaan wonen toen ik 16 was. Ik ben nu 39, succesvol manager van het bedrijf van mijn baas en mijn eigen bedrijf. Ik heb bewust gekozen om geen kinderen te krijgen, dat was gewoon totaal niet het leven dat ik wilde.
    Ook toen in mijn twintiger jaren was wist ik dat al heel zeker. Ik heb geen huisje,boompje, beestje maar ik heb gekozen om de wereld rond te reizen en op een punt ga ik zeker nog emigreren.
    Die dingen wist ik toen ook al, maar werden door anderen altijd afgedaan al “onzin” en “je bedenkt je nog wel”.
    En hier ben ik dan op mijn 39, ik leef mijn beste leven!
    Ik wil er nog wel even bijzetten dat ik ieders keuze respecteer en dat iedereen zijn eigen keuzes moet maken.

  2. ik vond op een paar dingen mijn twintiger jaren super!! en alles ging een beetje vanzelf, samenwonen, trouwen, kids ect. ik heb mij nooit gedwongen gevoeld van oh mijn vriendin is zwanger dus ik moet er ook maar aan gaan geloven, nee zeker niet, het kwam allemaal maar vanzelf en ik snap wel dat je denkt van oh ja maar daar moet ik nu ook aan gaan beginnen ofzo….nou nee hoor alles doe je in je eigen tempo :D

  3. Gaaf dat je samen een huis hebben gekocht op zo’n jonge leeftijd hoor! En kinderen moet je natuurlijk doen wanneer je er zelf klaar voor bent :) Ik ben nu bijna 22, en over een paar maandjes rond ik mijn bachelor af. Ik neem dan eerst een tussenjaartje en ga werken, maar daarna wil ik nog een master doen. Ik woon sinds mijn 19e op mezelf. Weer een hele andere situatie haha!

  4. Ik woonde nog veel eerder samen dan jullie.
    Het is hoe het komt….
    Zo fijn hebben jullie het en doe wat jullie denken dat goed is.
    Geniet en heb later geen spijt.
    Mooi geschreven…..

    Xoxo

  5. Wacht maar tot je 30 bent geweest, 2 kinderen en een hond hebt en alleen maar Asspoester en politieagentje speelt.. ? Dan wil je graag nog even een dagje “rust” in je 20er jaartjes, hahaha.. athans zo ervaar ik het..

    1. Nou idd. Hier hetzelfde verhaal haha. Ik werd op mijn 25e moeder. Maand erna werd ik 26. Ik wou erg graag een baby. Dat komt ineens en als je er klaar voor bent is dat prima toch. Zo niet dan komt het later. Ik ben wel blij dat ik jong moeder ben geworden..

      En het is natuurlijk afwachten of het lukt… cliche maar waar.

      En ik had ook een vriend met 18/19 jaar. Op mijn 20e huurden we 2 jaar een huis. Op mijn 22e een koophuis gekocht en op mijn 31e een groter koophuis?

      Niet twijfelen. Komt vanzelf allemaal. Je bent nog jong!

  6. Ik vind het juist top! In je twintiger jaren kan alles en hoeft nog niks. Kinderen kan, studeren kan, reizen kan, trouwen kan, maar het hoeft allemaal niet. Ik ben dit jaar klaar met mijn bacheloropleiding maar ik plan nog door te studeren tot mijn 26e (ben nu 20). Wil in verschillende landen studeren en wonen en wellicht ook werken. Maar mocht ik mijn droomman tegenkomen en over een paar jaar gaan trouwen: dat kan natuurlijk ook. Ik heb een plan maar ik sta open voor alles. Ik hou ervan!

  7. Ik snap je heel goed, volgende maand krijgen mijn vriend en ik onze sleutel van het huis ik ben 20 en hij 23, maar het voelt goed. Hadden we langer moeten sparen ? Misschien wel, maar vind het ook fijn om straks zelf een plekje te hebben en we sparen dan wel verder, misschien minder dan zonder huis maar we kunnen het financieel trekken dus waarom niet?

  8. Ik heb eigenlijk ook niet op kamers gewoond, 1x 5 maanden maar ook dat was een redelijk luxe nog. Bijna 25, getrouwd, zwanger van mijn eerste kindje. Ik heb 6 jaar gestudeerd (vroeg begonnen en 2 HBO diploma’s later was ik net 23), wat van de wereld mogen zien, op verschillende plekken gewoond. Mijn man en ik hebben allebei alles gedaan wat we wilden, vorig jaar samen nog mooie reizen gemaakt. Gelukkig is onze vrijheid nog lang niet over met het krijgen van kinderen, het leven wordt gewoon wat meer plannen :). Maar ik geniet er helemaal van! Ik ben dankbaar voor een prachtig koophuis en een fijne vaste baan. Lekker vastigheid, niet meer zoeken naar waar moet ik heen of wat moet ik met mijn leven?

  9. Die twintiger jaren kunnen inderdaad heel erg uiteenlopen onderling! Zo zit ik zelf nèt aan ‘de verkeerde kant’ van de 20, ben ik recent afgestudeerd, heb ik sinds een paar maanden mijn eerste baan, maar woon ik nog bij mijn ouders en heb ik momenteel geen relatie. Een drie jaar jongere vriendin is eveneens net afgestudeerd en heeft sinds een paar maanden haar eerste baan, maar zij heeft al een koophuisje, gaat daar binnenkort samenwonen met haar vriend en binnen een of twee jaar trouwen. Als ik mijn levensontwikkeling vergelijk met die van haar, dan bekruipt mij wel eens een angstig en onzeker gevoel. Ben ik niet te laat met op mezelf gaan wonen, samenwonen, trouwen, kinderen etc. Maar aan de andere kant: ik doe dit allemaal op mijn eigen tempo en alles gaat ook best wel vanzelf, alsof het zo hoort. En sinds mijn eerste baan heb ik mijzelf ook stukken beter leren kennen. Die twintigerjaren kunnen inderdaad behoorlijk roerig zijn!

  10. Ook al ben ik inmiddels 35, ik kan me jouw gevoel als 20er nog goed voor de geest halen. Ook ik had jong een relatie, zijn gaan huren toen ik 21 was en op mijn 23e zijn we gaan kopen.
    Kinderen wilden we echt voorlopig nog niet…ook niemand in onze kring had nog kinderen, en dachten daar uberhaubt over na!
    ……maar toen was ik ineens ongepland zwanger op mijn 25e. Even schrikken en we moesten alles even laten bezinken, omdat dit voor ons nog niet in de planning stond, maar nu, 10 jaar later, had ik het niet anders willen hebben.
    Het leven loopt zoals het loopt…

  11. Ik ben inmiddels 28, getrouwd en zwanger van onze eerste. En dat allemaal in 2 jaar tijd. Ik was 25 toen ik het huis uit ging, want toen had ik mijn eerste echte baan. Tegelijkertijd bezig om mijn studie nog af te ronden en dat loopt nog steeds. Ik ben niet goed in dat soort grote dingen tegelijk doen.
    Ik was bijna 26 toen ik mijn man leerde kennen, we woonden na een maand of 2 samen. Hij kwam vanuit Leiden weer terug naar het mooie Twente. Toen 4 maand later zijn we verhuisd van een appartement naar een eengezinswoning, wel gehuurd. In nog geen jaar tijd hebben we al zoveel meegemaakt samen, dat hij mij eind 2016 ten huwelijk vroeg. Afgelopen oktober had ik een positieve zwangerschapstest in handen en begin maart zijn we getrouwd.
    Als ik het zo opschrijf, lijkt het enorm veel in heel korte tijd. Toch voelt het voor ons goed en alsof het zo moet zijn. We zijn eigenlijk nog maar 2 jaar bij elkaar, maar het voelt vele malen langer.
    Ik heb echter nooit het gevoel gehad dat het “zo snel” moest. Belangrijker vind ik dat het voor jezelf goed voelt. En het juiste moment is er nooit. Toen wij het over kinderen hadden, twijfelde ik eerst of het wel het juiste moment was, terwijl ik het gevoelsmatig heel graag wilde. Tot een vriendin van me zei, het maakt niet uit wanneer je ervoor gaat, je vindt altijd wel een reden om het niet te doen.
    Volg gewoon je gevoel, dan komt de rest vanzelf :)

Laat een antwoord achter aan Djodie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *