Search
Close this search box.

Het gevecht met jezelf aangaan

Het gevecht met jezelf aangaan

Een tijdje geleden vertelde ik jullie dat het niet zo lekker met me ging. Sterker nog, eigenlijk ging het helemaal niet goed en heb ik een aantal stappen terug gedaan in het dagelijks leven om tot rust te komen en dingen op een rijtje te zetten. Dit is alleen niet van de één op de andere dag gebeurt. Daar zijn heel wat woorden, tranen en slapeloze nachten aan vooraf gegaan, want ik ben het gevecht met mezelf aangegaan… Ik heb lang getwijfeld dit online te zetten, maar als mijn verhaal wellicht iemand helpt, dan doe ik het daarvoor!

Dat van die slapeloze nachten is gelukkig niet waar, ik heb zo een speciale gave dat ik overal en wanneer ik maar wil kan slapen. Maar de rest is wel waar, helaas. Er waren een aantal gebeurtenissen om mij heen gebeurt waardoor het tijdelijk niet zo goed met mij ging. Door de praten en te praten kwam ik achter dingen die ik eigenlijk nooit verwerkt had of altijd uit de weg ben gegaan.

Ik ben toen in goed overleg met mezelf hulp gaan zoeken, iemand die mij professioneel kon helpen en sturen. Ik ben daar in gegaan dat ik me een spreekwoordelijke 5 op schaal van 10 voelde. Alleen haalde het praten zoveel oud zeer naar boven dat ik me na een tijdje misschien wel een dikke 2 voelde, zo slecht. Om je weer beter te voelen moet je echt vanaf 0 beginnen en dat heb ik gemerkt. Ik zat op een gegeven moment zo met mezelf in de knoop dat ik dacht dat het niet meer erger kon, dacht ik, voelde ik.

Gelukkig heb ik veel gespreken met familie, vrienden en hulpverleners gehad die me hielpen en al snel kwam eigenlijk mijn probleem naar boven. Voor mij eigenlijk geen onbekend probleem, maar iets wat ik van mezelf liever vergeet. Mijn negatieve zelfbeeld namelijk, iets wat ik al mijn hele leven heb.

Ik ben namelijk een ontzettend bescheiden en verlegen meisje, iets wat je misschien niet meteen zou denken met iemand met een blog. Ik ben iemand die altijd maar ja en amen zegt en niet mijn eigen mening durft te tonen. Ik zal altijd met de stroom meegaan ookal zegt mijn gevoel en verstand wat anders, dat om maar niet op te vallen of buiten de boot te vallen.

In de brugklas werd het ineens heel erg duidelijk en kreeg ik de zogenoemde SOVA-training op school. Ik werd gekoppeld aan een heel koppig en eigenwijs jongetje en daar moest ik het maar mee doen. Je raad het al wel, ik werd compleet ondergesneeuwd. Ik moest dus wel iets doen om mee te komen. Samen hebben we heel wat oefeningen gedaan en die cursus duurde heel wat weken. Ik moet zeggen dat het me toen wel heeft geholpen, gelukkig.

Toen mijn moeder ziek werd (kanker, leukemie) op mijn 16e kreeg ik weer een soort van terugval. Ik was enorm onzeker, bang en keerde me weer helemaal in mezelf. Ik weet nog wel hoe vaak vriendinnen en mijn ouders mij vertelde dat ik niet over mezelf heen moest laten lopen, iets wat ik toen deed en vandaag de dag nog steeds doe. Het was op een gegeven moment zo erg dat ik geen vragen meer in de klas durfde te stellen omdat ik bang was dat het een stomme of achterlijke vraag was. En wie had ik er uiteindelijk alleen maar mee? Juist, mezelf, want ik wist het antwoord of de oplossing nog steeds niet. Goed, daarna was het tijd voor een faalangst cursus.

Om een lang verhaal kort te maken, ik leefde door op de voet die ik gewend was. In lastige situaties had ik altijd wel mijn verhaaltje klaar om iets niet te hoeven doen. Dit is eigenlijk altijd goed gegaan, of beter gezegd, ik dacht dat het goed ging. Alleen ik kreeg eindelijk (een paar maanden geleden) door dat het helemaal niet goed ging. Ik kan mijn mening niet geven aan anderen, ik kan niet boos worden, ik herken zelfs boos zijn niet en zou echt niets zeggen als ik het er niet mee eens ben. Omdat ik het begrip boos zijn niet ken, ken ik ook de ervaring ruzie maken niet. Ruzie maken schijnt bij het leven te horen en ik heb dat gewoon nog nooit gehad. Tenminste, geen échte ruzie zoals je dat wel eens vaker ziet. Ik dacht dat dat alleen in films was. En dat ben ik zat (niet dat ik elke dag ruzie moet maken, maar ik wil van me af proberen te bijten), ik heb zoveel dingen gelaten in mijn leven omdat ik het niet durf en kan (denk en dacht ik). Ik baal zo vaak van mezelf omdat ik iemand niet op zijn gedrag durf aan te spreken, terwijl ik daar wel iets heel duidelijk iets van vind.

Ik ben klaar met mijn oude ik, ik wil niet meer dat meisje zijn die over zich heen laat lopen. Ik wil de Aranka zijn die sterk in haar schoenen staat en niet iets aantrekt wat anderen van haar vinden in het echte leven (gek genoeg boeit het me niets wat mensen over me zeggen op het internet, maar in het echt vind ik het verschrikkelijk). Ik mag best eens boos worden (al heb ik geen idee hoe ik dat moet doen) en ik mag best ergens eens iets van zeggen (hoe dan?!, straks worden ze boos).

Gelukkig heb ik voor mezelf nu heel duidelijk dat ik dit wil en niet dat anderen dit willen. Die SOVA-training was niet mijn idee, daar kwam school mee aanzetten, faalangst training hetzelfde liedje, ook niet iets waar ik zelf mee kwam. Maar nu wil ik het echt zelf en ga ik het gevecht met mezelf aan. Ik weet dat het moeilijk zal gaan worden, dat er flink wat tranen zullen vloeien en dat ik voor mijn gevoel de Mount Everest over moet wat een onmogelijke opgave lijkt. Ik heb al flinke stappen gezet en merk dat het stukje bij beetje beter gaat, zoveel mogelijk die negatieve gedachtes de kop in te drukken. Maar het is tijd het probleem bij de wortels aan te pakken en daarom heb ik me ingeschreven voor een cursus voor jezelf opkomen wat ik echt doodeng vind.

Ik ben jong en sta in de bloei van mijn leven en er moeten nog zoveel mooie momenten bij komen. Deze momenten wil ik beleven waar ik 100% achter sta, iets waar ik totaal vrede mee heb en dat ik mijn mening, mijn échte mening daar in mee kan nemen. Ik wil laten zien wie ik echt ben en me niet achter smoesjes of lastige wegen willen schuil houden. Wat mensen in het dagelijks leven van mij vinden vind ik nog steeds doodeng. Eigenlijk wil ik dat iedereen me aardig vind en dat iedereen goed met me kan. Maar ik ben er al achter gekomen dat het leven niet zo werkt. Ik heb ook mensen waarvan ik denk, ‘liever niet’. En mensen mogen dat met mij ook hebben, even goede vrienden.

Mijn leven wil ik niet meer laten leiden door die stemmetjes in mijn hoofd die me dagelijks gewoon beperken. Vind ik ergens iets van of wil ik iets doen, doe het dan gewoon en stap er op af. Kom uit je comfortzone en doe het gewoon. Ik heb al geleerd dat mensen het veel prettiger vinden dat je duidelijk bent in plaats van een vage schim die niet weet wat ze wil (of het wel weet maar niet toont). Aan deze dingen ga ik hard werken en stukje bij beetje wordt veel mij nu duidelijk. Ik kan je zeggen dat dat best een heftig proces is waar je niet doorheen vliegt, dat gaat met vallen en opstaan.

Misschien typ ik dit wel om een beetje van me af te kletsen, misschien ‘lotgenoten’ te zoeken of misschien tips te verzamelen hoe het ook anders kan. Want geloof me, ik heb een hele rugzak met goedbedoelde tips bij me tegenwoordig en hoe meer ik het hoor, des te meer ik het me besef en des te meer ik er mijn best voor wil doen. Ik hoop over een jaar een hele andere Aranka te zien. Nog steeds een zacht en liefaardig persoon, maar ééntje die wel duidelijk is en zegt wat ze wil. Ik weet zeker dat het een lastig gevecht gaat worden, maar ik ben er meer klaar voor dan ooit tevoren.

Volg mij: Twitter – Instagram – Facebook – Youtube – Bloglovin’

Hi ik ben Aranka!

Mijn grootste passie is schrijven, reizen en fotograferen. Op deze blog komt die allemaal samen en schrijf ik graag over mijn reizen, recepten, reviews over verschillende producten en allerlei andere dingen. Sinds 2010 ben ik hier actief waardoor je een hele verzameling aan artikelen vindt! Ik zou zeggen, kijk lekker rond en laat je inspireren.

48 reacties

  1. Meid toch…..
    Ik herken erg veel in jou verhaal.
    Ik liet namelijk ook altijd over me heen lopen en deed wat anderen me vertelden.
    Geen cursus gedaan of iets.
    Maar ik ben er overheen.
    Ik hoop dat de cursus die jij zal gaan doen jou op weg zal helpen naar je eigen ‘ik’.
    Dit is een erg goed artikel en anderen die dit lezen help jij zeker.
    Ga ervoor….

    Sterkte en veel succes Xoxo

  2. Wat fijn dat je dit hebt kunnen opschrijven. Heel veel succes en sterkte de komende periode en ik hoop ook voor jou dat er over een jaar heel veel veranderd is.

  3. Stoere vrouw ben je lief, je hebt er een mooi, eerlijk en open artikel van gemaakt. Meer woorden hier van mij zijn niet onnodig want ik spreek je zo weer en je weet dat ik ook in deze fase naast je sta. Je bent een lieverd. Dikke kus <3

  4. Wow Aranka, dit is zo herkenbaar. Vooral dat onzekere stuk en al die zelfvertrouwenscursessen als kind. Ik zit zelf ook in een dip en heb alles om me heen even stilgelegd. Het is is toch lastig om jezelf zo’n spiegel voor te houden en te zien wat er allemaal ‘mis’ is. Heb toevallig zelf vandaag een stuk over zelfacceptatie geschreven en t grappige is dat we echt soortgelijke stukjes hebben geschreven.. Knap dat je hulp hebt gezocht, zover ben ik zelf nog niet…

  5. Lieve Aranka,

    Ik ben al 12 jaar lang nare ervaringen aan het wegstoppen. Van het simpele pesten op school tot een zware mishandeling door iemand die ik blind zou moeten kunnen vertrouwen, hevige manipulatie en geestelijke verwaarlozing. Ik vond mezelf altijd heel wat, stoer en sterk. Ik zette mezelf over mijn gevoelens heen, leuke dingen doen en blije gedachten hielden me optimistisch.

    Totdat ik een kindje kreeg. Ik voelde me niet goed genoeg, constant bang dat ik mijn kindje tekort deed. Ik heb zelf heel lang geen veilige omgeving gehad, en ik wil mijn zoontje dit dus wel geven. Ik stel veel te hoge eisen aan mezelf, niets is goed genoeg en ik ben constant teleurgesteld in mezelf.

    Ik loop momenteel bij de psycholoog, een hele lieve dame die wonderbaarlijk in 3 zinnen weet te verwoorden wat ik voel. Accepteren dat “gewoon” ook goed genoeg is en dat ik echt niet overal in uit hoef te blinken is iets wat ik moet leren. Mijn minderwaardigheidscomplex proberen we te doorgronden en uiteindelijk moet ik dus écht met beide benen op de grond komen te staan, mijn negatieve verleden afsluiten in plaats van wegstoppen en er lering uit trekken, in plaats van het weg te stoppen en gevoelens te vermijden.

    Ik vind het knap van je dat je bepaalde dingen nu al in ziet. Ik zag het bij mezelf niet en stond ineens voor het blok toen mijn kindje geboren was. Een depressie maakt het genieten van die prachtig mooie tijd toch wel erg lastig en dat valt me dan ook heel erg zwaar. Ik voel me schuldig tegenover mijn zoontje, terwijl hij aan aandacht en liefde geen gram tekort komt.

    Onze ervaringen en onze situatie lijken in geen enkel opzicht op elkaar, maar toch zijn er raakvlakken. Jij zit al iets verder in het traject en ik vond het mooi hoe je het optimisme laat doorschemeren. Zo ver ben ik nog niet, maar ik kom er wel.

    Liefs,
    Miek.

  6. Heel mooi geschreven en knap van je dat je hulp hebt gezocht! Ik denk dat er meer meisjes/vrouwen zijn die exact met hetzelfde worstelen. Ik kan je vertellen dat vertrouwen in jezelf en hoe je op bepaalde situaties reageert ook groeit met de jaren. Gewoon omdat je ouder wordt…ik wens je heel veel succes. Je komt er wel!!

  7. Ik vind het ontzettend dapper van je dat je dit met ons deelt en ik denk ook dat het goed is. De eerste stap in herstel is toegeven dat je een probleem hebt en daar iets aan wil doen. Ik herken je verhaal maar al te goed. Ik heb zelf borderline en daarmee veel dezelfde gevoelens. Ik heb jarenlang in therapie gezeten en ben nu op een punt dat ik mezelf accepteer, meer voor mezelf durf op te komen en de mooie eigenschappen die ik heb eindelijk kan waarderen.

    Ik heb in de afgelopen jaren gemerkt dat het belangrijkste is om erover te blijven praten en je eigen ik niet te verstoppen. Op het moment dat mensen namelijk weten waar je mee worstelt en dat je moeite hebt om je grenzen aan te geven zullen ze op het moment dat je ze WEL aangeeft je al sneller serieuzer nemen en niet meer over die grenzen heengaan. Geef jezelf de tijd, want gevoelens die al zolang bestaan zullen niet met een paar weken weg zijn. Houd je vast aan de gedachte dat het beter wordt en ook al is dat niet morgen, volgend jaar zul je terugkijken en trots zijn op wat je hebt bereikt!! xxx

  8. Wat een verhaal Aranka. Je bent een ontzettend sterke, dappere vrouw en ik weet zeker dat het helemaal goed gaat komen. Het is misschien nu allemaal even rot en slecht, maar het kan alleen maar beter worden vanaf hier <3 Dikke knuffel!

  9. Ik schrik er een beetje van. Nee wij als lezers hadden dit echt niet door! maar zoals je zelf zegt als je wilt dat er iets veranderd dan moet je zelf stappen ondernemen. Ik geloof dat je het kan, maar soms is het moeilijk om dingen alleen aan te pakken. Door hulp te zoeken wordt je op weg geholpen en kun je alleen maar werken aan een betere versie van jezelf. Ik wens je heel veel sterkte en succes de komende tijd en vergeet niet dat veel mensen deze periode in hun leven meemaken. Het verschil is alleen dat niet iedereen het de wijde wereld in durft te gooien. Dat heb jij wel gedaan en dat vind ik echt ontzettend knap van je!

  10. Knap dat je dit zo “durft” te beschrijven. Alleen wel jammer dat je zo’n oordeel hebt over het gebuik van medicijnen. Waarom? Alsof je een losgeslagen labiele persoon moet zijn om een antidepressiva te mogen slikken. Die vlieger gaat gelukkig niet op. Zonde dat je daar zo’ n negatieve, onnodige mening over geeft. Ik denk dat je daarmee nuchtere, niet labiele mensen (die wel medicijnen gebruiken voor een bepaalde reden) een flinke duw mee naar beneden geeft.

    1. Nee, dat is zeker niet waar. Misschien omdat ik er een verkeerd beeld bij heb. Maar jij hebt helemaal gelijk, het is niet netjes. Heb het stukje daarom ook verwijderd. Bedankt voor je comment!

  11. Ik vind het mooi dat je afsluit met dat je een zacht en liefaardig persoon wilt blijven. Jouw nuchterheid, bescheidenheid, eerlijkheid en zachtaardigheid sieren je echt.

  12. Wat een verhaal Aranka, wat ontzettend naar dat je je zo voelt! Knap dat je hulp zoekt, volgens mij is het uitspreken van het ‘probleem’ als een stap richting de oplossing. Je hoeft dit niet alleen te doen, er zijn mensen voor die je er mee kunnen helpen en dat is gewoon erg fijn. Ik vind het ontzettend dapper en open van je dat je dit deelt op je blog, en hoop stiekem dat je dat ook een beetje helpt in de verwerking! Ik zie jou juist wel als een persoon met een eigen mening (hoewel ik je niet persoonlijk ken) en vind je een sterke persoonlijkheid! Jij komt er wel!

  13. Lieverd toch, ik wil alleen even zeggen dat ik ergens die bescheidenheid wel had verwacht. Het is toch iets wat je toch al met je make-up uit met je nude lipsticks en dat je niet goed in Zwolle durft te lopen met iets opvallenders. Niet verkeerd bedoeld, hoor.
    Ik wens je verder heel veel sterkte.

  14. Wat super stoer dat je dit zo durft te delen.
    Voor mij een hele steun ook dit artikel, soms voel ik me zo alleen met mijn gedachtes en gevoelens, nu ik dit lees…….zo herkenbaar….. Weet ik dat het zo gek nog niet is, dat meer mensen dit voelen , denken en mee maken.
    Soms denk ik wel eens ” waar haal je het lef vandaan om ongelukkig te zijn. Ik heb alles, 3 gezonde talentvolle lieve kids, mijn droom man, leuke huisdieren (ok , alleen een absoluut NIET gezond lijf) een eigen huis dus wat klaag je nou.” Van anorexia naar vreetbuien……met alle emotie’s van dien.
    Gewoon puur allemaal uit onzekerheid, bepaalde gebeurtenissen uit mn verleden die toch niet terug te draaien zijn. Ik herken zoveel in jouw verhaal. Bedankt dat je dit hebt willen delen. Zal het nog vaak over lezen. Liefs….

  15. Je had het wat mij betreft niet hoeven te verwijderen. Maar misschien wat kunnen nuanceren. Misschien goed om voor jezelf na te denken of je dit doet omdat je nu “commentaar” krijgt (en dus geen strijd aan wil gaan). Je blijft een knapperd hoor, met of zonder die mening. ?

  16. Lieve Aranka,
    Het is of ik mijn eigen levensverhaal zit te lezen, ipv jouw verhaal.
    We hebben precies dezelfde karakter eigenschappen, het geen ruzie durven maken, je eigen mening durven geven, bescheiden en verlegen, zachtaardigheid, altijd alles voor iedereen willen goed doen. Negatief zelfbeeld. Sinds kort ben ik er zelf ook mee aan de slag, maar het is niet makkelijk. Maar op de oude voet verder gaan is ook geen optie. Heel stoer dat je dit zo durft te uiten! Heel mooi.
    Heel veel sterkte in de komende tijd, je komt er wel! XXX

  17. Hey,

    Ik ben een stille lezer maar las je verhaal en moest toch even reageren.

    Ik lees in je verhaal heel sterk ‘het moeten afkomen van mijn vervelende gedachten’.
    Kijk eens naar ACT -> acceptance and commitment therapy.

    sommige dingen mogen er ook gewoon zijn, en dan hoef je die hele grote berg misschien niet over, maar kun je er misschien ook wel omheen.

    In ieder geval heel veel succes en knap dat je dit durft te delen.

  18. heel dapper van je aranka dat je dit deelt. ik had het eerlijk gezegd niet achter je gezocht want je komt bij mij zo positief en energiek over ;) maar zo zie je maar weer iedereen heeft een rugzak ;) ik wens je zoveel plezier toe en geluk en dat gaat ook helemaal goed komen ;) x

  19. ((hugs)) wat knap dat je dit durft te delen, er zijn echt heel veel mensen om mij heen (oud en jong) die hiermee tobben, heel veel sterkte gewenst en ik hoop dat je hulp vind, want je bent een toppertje, ik volg je al een poosje. Knuffel voor Mila, gezellig weekend gewenst! Zet ‘m op Aranka :)

  20. Wat mooi dat je dit zo open deelt! Ik herken het wel maar dan in verlegenheid, het heeft ook lang geduurd en hard werken om die verlegenheid weg te krijgen en veel assertiever te worden. Wat mij daarin ook echt goed heeft geholpen was vechtsport haha, dat zorgde ervoor dat ik in het dagelijks leven veel assertiever werd en dat was echt een verademing. Ik zou het heel leuk vinden om een artikel te lezen met tips en vind het ontzettend knap dat je je hierover uitspreekt!

  21. Oh meid, ik begrijp je zo goed! Ik was ook altijd dat eeuwige verlegen meisje dat geen nee durfde te zeggen en over me heen liet lopen. Maar ik ben nu 41 en dat meisje zit misschien nog wel ergens in mij verborgen, het is een karaktertrek die volgens mij nooit helemaal weg kan gaan. Maar ik ben letterlijk door schade en schande wijzer geworden. Nu schrijf ik zelfs opiniestukken voor Vrouw.nl. Ik kom voor mijn mening uit en ik krijg er naast leuke, vaak ook negatieve reacties op. Niet altijd leuk maar ik leer ermee te dealen en kan iets makkelijker naast me neerleggen. Ik ben ook ooit eens een tijdje gepest maar pas toen ik een grote waffel opzette, ging het over. Al met al heb ik geleerd dat opkomen voor jezelf goed werkt en dat het steeds makkelijker gaat. Nu mijn kinderen nog…ook zij zijn eigenlijk veel te lief voor deze wereld…

  22. He lieve meid ga er voor!!!
    Je weet je kunt altijd bij mij terecht.
    Als ik dit zo lees staan mij de tranen in de ogen het doet mij zeer.
    Je weet ik hou veel van je liefs

  23. Hé you can do this!!! Het feit dat je de dingen zoals ze zijn geaccepteerd hebt is echt de grootste stap die je al gemaakt hebt. Go get them (yourself) girl!

  24. Heel herkenbaar, ik zei vroeger overal ja op, wilde het altijd iedereen naar zn zin maken. Ik hou van het leven maar ik zie ook dat ik aan mezelf moet werken, ik ben niet tevreden met mezelf waardoor ik jaloerse acties heb tegenover mn vriend. die hij totaal niet verdiend.. ik maak mezelf soms ook helemaal gek. Ook is het goed voor mij om nee te zeggen, wil een avondje voor mezelf ja? Wil ik nu even niet afspreken met iemand? Nee! tijd voor jezelf maken is erg belangrijk.. boos mag je worden als het echt nodig is maar een eigen mening is nog belangrijker.. veel succes met dit proces meid..

  25. Leuke lieve aranka, knap dat je dit deelt! En je zult merken dat je hierin niet de enige bent. Werken aan jezelf is pittig maar kan zoveel goeds doen! En ik wens je daar heel veel succes en mooie ontwikkelingen in!
    Liefs, Suzan

  26. Even uit de meeleesmodus hoor. Wat dapper dat je je verhaal hebt durven delen! Hopelijk helpt het ook een beetje bij de verwerking van e.e.a. Ik was vroeger precies zo: super laag zelfbeeld, heel erg onderdanig, paste me altijd aan anderen aan etc. Gegeven moment ben ik daar, met vallen en opstaan en veel ellende, wel overheen gegroeid. Zonder verdere hulp. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me sinds een paar jaar pas echt vrij voel, mezelf. Je kunt dit! En de beloning voor je harde werk zal echt fantastisch zijn, promise!

  27. Dapper om dit zo open en eerlijk te delen,respect. Herken sommige dingen ,paar jaar terug zelf zware burn-out gehad door jeugd en “vroeger “…. Praten helpt hoe mogelijk t ook is… Mijn man is (vroegere ) collega van je vader dus ik weet dat je moeder ziek is en erg is geweest. Ik weet ook wat dat met je als kind doet….de zorgen,het verdriet en het ineens volwassen worden. Sterkte met af en toe nee zeggen en met het voor je zelf kiezen, is niet makkelijk maar wel erg fijn om dat af en toe te doen. Ik blijf je volgen!!! Liefs Paulien

  28. Knapperd!
    En óf je stappen hebt gezet, je doet het fantastisch! Als er iets is dat ik zeker weet, dan is het dat jij je weg wel gaat vinden. Xx

  29. Hi Aranka,
    Wat dapper dat je dit deelt. Respect daarvoor, en voor de stappen die je neemt. Al lezend in je verhaal, herken ook ik een aantal dingen uit mijn eigen leerproces waar ik doorheen ben gegaan (en wat nog geregeld terugkeert). Ik wil je niet het idee geven dat ik dingen voor je invul maar omdat ik er zelf zoveel aan heb gehad en dat jou ook toewens, wil ik dit toch met je delen: voor mij ging (en gaat) mijn proces om leren, en vooral voelen en ervaren dat je er mag zijn, dat jouw mening net zoveel bestaansrecht heeft als die van ieder ander. Haptotherapie heeft mij daar heel erg bij geholpen. Het heeft mij geleerd om niet vast te blijven zitten in mijn hoofd (de automatische gedachtes, patronen, negatieve stemmetjes) en niet alleen door praten maar ook juist door praktische oefeningen te doen met een therapeut, te leren voelen wat goed is voor jou en wat niet. Google het eens, daar vind je ongetwijfeld betere uitleg dan ik in deze paar zinnen probeer ;-) Wie weet is het iets wat jou ook zou kunnen helpen. Ik wens je in elk geval veel kracht en steun toe! Liefs

  30. Voor sommige valt dit ‘uit de lucht’, maar eigenlijk had ik dit gevoel altijd al bij jou. (niet negatief bedoeld natuurlijk!!) Van karakter lijken we heel erg op elkaar, ook ik ben heel erg bescheiden, geef wel mijn mening maar ga confrontaties liever uit de weg. Een hele tijd lang was ik zo onzeker dat ik letterlijk geloofde dat iedereen waarmee ik dagelijks in de bus en in de klas zat mij stom vond, mijn kleding stom vond, etc. Ik ging mezelf haten en achteraf weet ik pas hoe erg ik mezelf kwijt was geraakt. Ik deed de opleiding Social Work en merkte dat ik niet de enige was met struggles. Ondanks dat we allemaal riepen dat we zo graag anderen helpen, willen we eigenlijk zelf hulp en onszelf beter leren kennen. De personen waarvan ik dacht dat zij zo sterk waren heb ik zien breken. Gelukkig leerde ik tijdens mijn studie ook de juiste mensen kennen. Op een dag voelde het alsof het voor het eerst in lange tijd weer dag was en licht was. Ik kon langzamerhand weer genieten van het leven en was totaal niet meer bezig met wat anderen van mij vinden. Vaak genoeg heb ik op school huilend in de klas gezeten wanneer we over iets persoonlijks praatte. Ik heb kunnen accepteren dat dit nou eenmaal is wat ik doe. Ook automutilatie was/is iets waarmee ik heb gekampt. Ik kan nu echter wat makkelijker mijn gevoelens uiten en erover praten. Zelden heb ik nog een terugval. Ik hoop dat mijn verhaal een beetje te volgens is.

    Ten slotte: het aller moeilijkste is misschien wel zelf hulp zoeken. Vanaf nu kan het alleen maar beter worden. Fijn dat je een hulpverlener hebt gevonden waar je je goed bij voelt.

    Also: JE BENT HET WAARD ARANKA, DON’T FORGET!!!

  31. wow heel dapper van je dat je zo dit stuk schrijft.
    ik heb al jaren ptss en daardoor ook problemen gehad met mijn zelfbeeld. Ik was dan weer net iets te goed in ruzie maken. ik kon om t minste al enorm uit mijn vel springen.
    Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. en mocht je ooit willen kletsen ofzo dan laat t maar weten.
    xxx Julia

  32. Je bent zeker niet de enige en ik herken jouw verhaal heel erg goed! Therapie kan een heel goed hulpmiddel zijn om bij jouw kern te komen en te leren hoe het ook kan. Dat de vraag nu vanuit jezelf komt is zo enorm belangrijk, toen ik eraan toe was, toen heb ik ook pas echt stappen kunnen maken.

    Sinds ik minder onzeker ben, voor mijzelf durf op te komen en los kan laten wat anderen van mij vinden en over mij denken gaat het veel beter. Ik voel mij 100 kilo lichter, vrijer en meer mijzelf. Dat gun ik jou ook zo!

    Ik vind het dapper dat je er zo open over schrijft, dat heb ik zelf naast een dagboek nooit aangedurfd. Het is een lang, zwaar en moeizaam proces. Maar iedere stap de juiste kant op, ook wanneer je door de zure appel heen gaat, is het zo waard! Heel veel succes en ik hoop dat jij hier sterker uit mag komen. Maar met goede hulp heb ik daar alle vertrouwen in :)

  33. Doordat je aangeeft waar het fout gaat, ben je al goed op weg. Het gaat je lukken om je zeker een 8 of 9 te gaan voelen. Succes met je weg hiernaartoe.

  34. Ontzettend knap om dit op te schrijven en te delen. Ik ben mega trots dat je doorzet en aan jezelf wilt werken. Je mag niet in een hoekje blijven zitten.

    Ik heb zelf een jaar in bed gelegen. Ik durfde de deur niet meer uit en ging niet meer naar school en werk. Met een suffe hulp heb ik geleerd om anders te denken. Ik heb hier nog dagelijks moeite mee, maar ik kan het omdraaien.

    voorbeeld: de buschauffeur zegt onvriendelijk gedag: ik betrek dit direct op mezelf. Doe ik iets verkeerd? zei ik zelf wel hard genoeg goedemorgen? vind hij mij niet aardig?

    Ik beeld mezelf in dat hij misschien een rottige nacht heeft gehad, geen zin heeft om te werken, of misschien gewoon zo is. of of of het was niet onvriendelijk bedoeld.

    Ik bevestig nog regelmatig, zie je wel hij vind mij niet aardig….

    Mijn overbuurman die tegen de hele wereld praat en mij negeert wanneer ik goededag zegt; doet mij nog dagelijks pijn! Het is soms niet anders!
    Het is belangrijk om met stomme, suffe of normale dingen om te gaan en dat is ook echt heel lastig! Dit zijn kleine voorbeelden, of ze nu klein of groot zijn, je voelt je ellendig om iets wat je zelf creëert in je hoofd en dat is stom.
    Veel liefs,

    Esther

  35. Wat dapper dat je jouw verhaal deelt en wat moet het vreselijk zwaar voor je zijn!
    De strijd met jezelf aangaan is ingrijpend, ik heb de weg ook bewandeld en nog steeds moet ik bij een terugval weer alle zeilen bijzetten. Fijn om te lezen dat je goede hulp om je heen hebt, jij komt er wel! Sterkte!!

  36. Wat goed dat je dit durft te delen. Ik weet zeker dat dit je gaat lukken en dat je het komende jaar veel gaat leren. But what doesn’t kill you makes you stronger!! Veel succes meis

  37. Hey Aranka,

    Heel herkenbaar helaas. Maar wat een kanjer ben je, dat je dit zo goed kunt verwoorden. Plus dat je daarnaast zo goed bezig bent met je gewicht. Je bent een topper!

    Liefs,
    Mila

Laat een antwoord achter aan Felicia Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *