Search
Close this search box.

Ik heb dyslexie – hoe ga ik er mee om?

Dyslexie – hoe ga ik er mee om?

Als kind zijnde had ik al moeite met lezen, ik kan het me nog zo voor de geest halen. Op de basisschool liep ik vaak op de rest voor, maar met lezen liep ik ver achter. Terwijl de rest van de klas al bij AVI 8 of 9 was zat ik nog te ploeteren in AVI 4, ik vond het verschrikkelijk. Hardop lezen en begrijpend lezen waren niet aan mij besteed. Ik kreeg (en krijg vaak nog steeds) de woorden niet goed uitgesproken als ik dit hardop moet doen en ik snap negen van de tien keer niet wat er staat, heel frustrerend.

Foto: Ilse Stronks Fotografie

Dyslexie op school

Op de basisschool werd er nooit aandacht aan besteed dat het wel eens dyslexie zou kunnen zijn, ik was gewoon slecht in lezen en begrijpend lezen. Vroeger in de klas lazen we veel en dan mocht je om de beurt lezen tot de fout, vaak kwam ik niet verder dan twee woorden, ik schaamde me dood, waarom lukte het mij niet en de rest wel? Ik had er zo een hekel aan dat ik zelfs op donderdag middag thuis wilde blijven, dan moesten we namelijk begrijpend lezen en ik had altijd alles fout. Nu ik er zo over nadenk maakte me dat als kind ontzettend onzeker, zeker als de rest je wel lukt van de vakken op school. Maar nog steeds ging er bij niemand een lampje branden dat het wel eens dyslexie zou kunnen zijn.

Na mijn basisschool begon ik aan de middelbare school op het HAVO/VWO en de eerste Nederlandse les bestond uit het maken van een test met woorden schrijven, begrijpend lezen en dergelijke. Dit bleek bij mij niet zo goed te gaan en kreeg uitgebreidere testen. Daaruit kwam dat ik misschien wel eens dyslexie zou kunnen hebben. Met een paar andere kinderen van de school moesten we naar een speciale plek waar dé dyslexie test werd gedaan in combinatie met een soort van IQ test. Je raadt het al, ik had blijkbaar een zwaardere vorm van dyslexie en dan vooral met spelling en het begrijpend lezen.

Na het beestje een naam te hebben gegeven ging het eigenlijk wel prima. Ik had vooral baat bij groter schrift (zat ik dan met A3 vellen op mijn tafel), ruimte om hardop te kunnen lezen (dan hoor ik wat ik lees) of dat iemand het voor mij oplas (de beste oplossing). Ik kwam op de HAVO goed met mijn klas mee met de talen net voldoende, maar daar had ik vrede mee. Ik besloot in de derde klas voor een vakkenpakket te kiezen met Nederlands, Engels én Duits, ik dacht dat is handig voor later. Ik haalde Engels en Duits met hakken over de sloot en mijn Nederlands sloot ik af met een 7,5, best netjes. Maar toen kwamen mijn examens met je raadt het al, samenvatten… En voor samenvatten moet je begrijpend lezen, iets wat ik nog steeds niet goed kon (en kan). Het onmogelijke is waar, ik haalde een 1 voor Nederlands op mijn eindexamen. Ik kon wel janken en dat heb ik dan ook gedaan. Een dag lang, want ik was gewoon keihard gezakt. Ik besloot hem te herkansen maar helaas, want ook mijn Engels en Duits waren tekst verklaren waarbij ik flink gezakt was.

Ik besloot mijn HAVO niet opnieuw te doen en ging naar het MBO waar ik fluitend doorheen ging en gelukkig geen last had van mijn dyslexie (wellicht omdat ik het zo makkelijk vond en veel al gehad had op de HAVO).

Dyslexie in het volwassen leven

Maar hoe kun je dan een blog hebben met dyslexie? En hoe ga je er nu mee om, loop je er nog vaak tegenaan dat je dyslexie hebt? Ik ben mijn blog begonnen toen ik 16 was en deed dit puur voor de hobby, nooit gedacht dat het iets zou worden (kijk waar ik nu sta). Ik denk dat ik nooit bewust met bloggen was begonnen omdat ik mij schaam voor mijn spelfouten, daarom durfde ik ook vaak op stages en vacatures niet te reageren als er staat ‘perfect Nederlands en Engels geschrift’, dan denk ik meteen laat maar… Ik weet dat mijn artikelen vol met spelfouten staan en het stomme is dat ik er weinig aan kan doen. Ik lees teksten, maar ik lees niet wat er staat, ik lees wat ik denk dat er staat en dan zijn de woorden goed geschreven. Ik kan natuurlijk vragen of iemand mijn teksten wil controleren, maar mijn ouders, zusje en Danny hebben helaas ook dyslexie waardoor dat lastig is. Ik zou er iemand voor aan kunnen nemen maar dat is ontzettend duur (twee artikelen per dag te laten checken). Ook is het bloggen snelle media en moet er vaak iets met spoed online en als het dan nog door iemand gecheckt moet worden lukt dat niet altijd. Het kan natuurlijk wel voor ingeplande berichten, maar je snapt wat ik bedoel.

Natuurlijk baal ik er van dat ik geen 10 voor taal haal, ik vind het soms zelfs beschamend. Af en toe krijg ik berichtjes van jullie dat ik iets fout heb geschreven, ik vind dat juist heel fijn en zie dat niet als kritiek. Jullie helpen mij en de site alleen maar beter worden. Dus mocht je iets zien, schroom je alsjeblieft niet en zeg er gewoon wat vind, vind ik alleen maar fijn.

Schaamte en frustratie

In het dagelijkse leven heb ik tot zekere hoogte last van mijn dyslexie. Als we bijvoorbeeld een nieuw spel spelen en de gebruiksaanwijzing gelezen moet worden is dit voor mij bijna een onmogelijke opgave. Het is een nieuwe tekst en ik heb dan geen idee waar het over gaat en hoe ik moet handelen. Ik kan die tekst 100 keer lezen maar ik snap er echt niets van. Gelukkig zit er vaak iemand anders bij die het wel snapt maar op dat moment wil ik gewoon in huilen uitbarsten en die gebruiksaanwijzing weg smijten, waarom lukt mij het niet zo een simpel iets te begrijpen. En als iemand anders de tekst dan voorleest snap ik het meteen. Ik snap gewoon niet hoe mijn hersenen werken.

Ook vind ik het lastig buitenlandse teksten te lezen en dan vooral Engels. Moet ik iets voor mijn site doen of zoek ik iets op en staat de hele site in het Engels, dan haak ik al af, ik kom er gewoon niet uit en snap er niets van. Zoals laatst met mijn SEO probleem, alle sites zijn in het Engels en ik snap daar gewoon niets van. Ik voel me dan echt dom, oerdom.

Of ik het vervelend vind om dyslexie te hebben, ja. Ik schaam mij er ook voor. Ik vind het verschrikkelijk om weer te horen dat er iets fout is geschreven (vind het fijn om gecorrigeerd te worden, maar baal van mijzelf dat ik zo een domme fout heb kunnen maken) en ik ga gingen met taal ook heel erg graag uit de weg. Ik schaam me nog altijd als ik iets hardop moet voorlezen. Ik lees als een 6 jarige en zeg dingen die er helemaal niet staan, gênant gewoon. Gelukkig ben ik in het dagelijkse leven heel goed in dat soort situaties vermijden en geef ik het ook graag door aan anderen (zoals de spelregels of iets dergelijks). En mijn site, ja daar zou ik toch ooit eens met een oplossing voor moeten komen.

Hebben er hier meer mensen dyslexie en hoe gaat het daarmee? Herken je de problemen of heb je er juist totaal geen last van?

Hi ik ben Aranka!

Mijn grootste passie is schrijven, reizen en fotograferen. Op deze blog komt die allemaal samen en schrijf ik graag over mijn reizen, recepten, reviews over verschillende producten en allerlei andere dingen. Sinds 2010 ben ik hier actief waardoor je een hele verzameling aan artikelen vindt! Ik zou zeggen, kijk lekker rond en laat je inspireren.

12 reacties

  1. Lieve Aranka,
    Wat knap van jou dat je er zo open over bent een schamen is echt niet nodig. Focus je op de zaken die wel goed gaan en wees trots op je werk als Blogger.

    Ik ben moeder van een zoon van 10.
    Bij hem is op jonge leeftijd TOS (Taal Ontwikkeling Stoornis) geconstateerd. Dat is n verzamelnaam maar men weet eigenlijk niet wat de oorzaak is van een taalachterstand. Hij begon laat met praten en zijn woordenschat bleef achter en als hij dan wat wilde vertellen en iemand kon hem niet verstaan, klapte hij dicht en ging huilen. Hierdoor heeft hij ernstige faalangst ontwikkeld. Verder ontwikkelde hij zich goed maar moest uiteindelijk wel naar Speciaal Onderwijs.

    In groep 3 had ik t idee dat er naast TOS ook sprake was van dyslexie. Omdat lezen maar niet goed wilde lukken, zoals jij dat ook ervaren hebt. Maar school was van mening dat het enkel TOS was.
    Groep 4 verliep idem en ondanks mijn zorgen wilde school er niet aan geloven. Ondanks dat mijn zoon slecht was in lezen…wilde hij niets liever dan … LEZEN ! In de bibliotheek koos hij altijd de kinderboeken die boven zijn leesnivo lagen, deed soms dagen over 1 pagina maar vond lezen leuk (nog steeds).
    Eind groep 5 vertelde school, dat hij naar hun mening naar n andere school want zij konden hem niet bieden wat hij nodig heeft. Maar als ik als moeder aan school vroeg. Maar WAT heeft ie dan nodig? Werd er schouder ophalend gereageerd. Hij kan gewoon de leerstof (teksten) niet goed opnemen en/Of toepassen werd er gezegd.
    Ik heb toen n dyslexie test afgedwongen. Niet omdat ik een soort van stempel op hem wilde drukken maar om evt zaken uit te sluiten. De test werd afgenomen en ja hoor zware dyslexie. .
    Toen mijn zoontje dit hoorde viel er n last van zijn schouders. Hij mocht naar n clubje met “gelijkgestemden” om erover te praten. Alle kinderen in dat groepje vonden t vreselijk om dyslexie te hebben en hebben n hekel aan lezen. Maar mijn zoon durfde aan hen wel te vertellen dat hij t leuk vind en nu weet dat mensen met dyslexie er niets aan kunnen doen, dat ze niet dom zijn en…dat het iedereen kan overkomen zelfs beroemde mensen. Voor mijn zoon vielen alle “puzzelstukjes” op zijn plaats en was blij dat er nu eindelijk n naam was voor hetgeen waar hij last van had.
    Nu zit hij in groep 6, krijgt dyslexie ondersteuning vanuit n externe organisatie. Maar omdat ik van mening ben dat school gefaald heeft en zij blijven hameren dat ZIJ op Speciaal onderwijs hem niet verder kunnen helpen. Heb ik besloten dat hij naar een Speciaal Basis Onderwijs gaat.

    Jou verhaal geeft mij hoop als moeder en ik kan ook mijn zoon laten zien dat ondanks dyslexie je met wat extra doorzettingsvermogen alles kan doen om je dromen waar te maken. En in jou geval is dat bloggen en dat doe je SUPER goed. Wees trots op jezelf.

    Liefs…..

  2. ik heb het niet maar mijn man wel. en het is echt niet iets om je voor te schamen!! we zijn niet allemaal perfect en dat hoeft ook niet. wees trots op jezelf meis want ondanks dat je het hebt heb je al heel wat bereikt :D

  3. Hee Aranka,

    Ik heb ook dyslexie en de dingen die jij verwoordt zijn heel herkenbaar. Over het voorlezen van teksten op de basisschool, wij moesten als ‘oudere’ jaars gaan avi lezen met lagere groepen. Ik voelde mij altijd zo dom, omdat ik op hetzelfde of lager niveau las dan de jongere kinderen waarmee we samen moesten lezen. Ook het stoppen wanneer je een fout maakte, was iets waarvan ik dacht oke laat maar, want inderdaad je bent blij als je een hele zin overleefd zonder fouten. Dat was al een uitdaging. Ook kan ik mij op de HAVO herinneren dat ik altijd heel veel moeite moest doen voor alle talen maar vooral voor Engels, mijn moeder ging altijd in 10 minuten gesprekken naar de docent toe om te overleggen of er opties waren waarmee ik de taal beter onder de knie zou kunnen krijgen. Een keer heeft een docent Engels tegen mijn moeder gezegd, “maar als Yara toch eens de woordjes zou leren dan scheelt het al een heel stuk”. Mijn moeder wilde het liefste die vrouw over de tafel heen trekken, zo boos was ze. Ik deed niet anders dan woordjes, zinnen en grammatica leren, herhalen en proberen het toe te passen om de taal mij meer eigen te maken. Ik heb altijd onvoldoende gestaan voor Engels, tot in 5 HAVO. Ik ging mijn eindexamen in met een 5,5 gemiddeld ik was zo trots. Toen kwam het eindexamen begrijpend lezen en dat had ik zo verpest dat ik 4 haalde. Het was voldoende om te slagen maar alles waar ik de rest van het jaar zo voor had geknokt was in een keer weg. Ik had mazzel dat het gemiddeld nog afgerond een 5 was, maar ik baalde zo hard.
    Nu op het HBO heb ik er nog steeds last van dat ik langzaam en aandachtig moet lezen anders begrijp ik gewoon niet wat er staat. Ik doe de studie toegepaste psychologie en hierin worden in de werkcolleges veel dingen gevraagd aan de hand van casussen, een hele PWPsheet vol met tekst. Wanneer de meesten het al gelezen hebben en een antwoord hebben bedacht, ben ik net bij de tweede zin. Klasgenoten vragen dan aan mij en wat denk jij? Ik denk dan ‘geen idee’ want ik heb nog niet alles gelezen. Ik heb wel in de jaren geleerd om te vragen voor meer tijd, als de docent vroeg of iedereen het gelezen had. Ook als docenten dan het antwoord toch aan mij vroegen, zei ik eerlijk geen idee, want ik heb de helft van de casus pas gelezen en u geeft mij niet voldoende tijd om het te lezen. Dan is de docent degene die op dat moment een beetje voor paal staat. Daarin heb ik wel geleerd om meer voor mezelf op te komen. Zoals je ziet aan de vele voorbeelden die ik je kan geven, ben je niet alleen. Ik wil je graag een compliment maken dat je zo open durft te zijn en je kwetsbare kant laat zien. Het is de reden waarom mensen met jou connectie voelen en je graag willen volgen! Ga zo door, je bent een mooi mens!
    Liefs, Yara

  4. Ah Aranka, ik vind het zo erg dat je je ervoor schaamt. Ik ben zelf juist heel goed in lezen etc., maar ondanks dat kijk ik echt niet op mensen met dyslexie neer! Jij kunt er niets aan doen dat je dyslexie hebt, net zo min als mensen die doof geboren worden of als mensen met ADHD. Het maakt je ook niet minder dan anderen. Ik vind (oprecht) dat de fouten in je blogs te verwaarlozen zijn. Ze zijn er zo nu en dan wel, maar het is echt niet zo erg dat je teksten onleesbaar zijn. En echt, jij maakt niet méér fouten dan andere bloggers zónder dyslexie. Ik vind het ook knap dat je feedback niet als kritiek ziet, want ik kan me voorstellen dat het ook vervelend is om er steeds op gewezen worden. Maar hé, iedereen heeft iets wat ie niet goed kan (al merk je dat niet altijd bij anderen). Jij bent wél goed in andere dingen (je hebt een succesvolle blog!) dus leg daar vooral de nadruk op. You go girl!

  5. Zo herkenbaar! Ik heb ook dyslexie en schaam mij er zo voor. Aan de ene kant haat ik taal en aan de andere kant vind ik teksten schrijven ook weer heel leuk! Ik ben er elke dag meebezig en probeer mezelf elke dag weer een beetje beter te maken in taal. Ze zeggen niets voor niets: oefening maakt kust en daar ben ik van overtuigd!
    Keep on doing your good work!

  6. wat een mooi artikel, en zo open en eerlijk ook. zelf hebben mijn zusje en ik ook last van dyslexie, en is er erg veel herkenbaar. ik zie vaak mensen reageren met ik meld het even, maar waarom op zo een toon. Ik zelf merk die fouten niet direct, maar al zal dat wel zijn laat elkaar in de waan en geniet van het moois wat jij gratis weggeeft aan ons allemaal. liefs soraya

  7. Het is goed en knap van jou dat jij hierover schrijft.
    Helemaal niets om voor te schamen…
    Niemand is perfect en vele manieren zelf wat.
    Ik heb het zolang als ik je blog volg nooit iets van gemerkt.
    Respect en petje af voor jou…..

    Xoxo

  8. Ik heb ook dyslexie (en dyscalculie) en er zijn veel dingen herkenbaar. Het is lastig, maar binnenkort studeer ik toch af aan de universiteit. Het is zo goed dat het jou niet heeft tegengehouden om een blog te beginnen! Je mag echt trots zijn op jezelf! ?

  9. Goed geschreven, ik heb het inderdaad ook en samenvatten was voor mij geen doen. Daarom was hbo ook voor mij net kut zullen we maar zeggen, die studie heb ik dan ook niet afgerond. Ik kan hoofdzaak en bijzaak niet heel goed onderscheiden en hoewel ik de taal nu een stuk beter geleerd heb, weet ik soms nog steeds niet hoe je dingen schrijft. Dyslexie alleen al is echt een rotwoord. Wat ik jammer vind in een maatschappij van nu is dat niemand een blad voor zijn mond neemt, gewoon maar je corrigeert waar nodig en dit schaamteloos tegen je in het openbaar vertelt. Ik vind het prima als iemand mij op een foutje wijst, maar waarom moet het zo openbaar? Wil je laten zien dat je beter bent dan een ander? Want iedereen is gelijk. Goed dat je er zo over schrijft, ik heb er ook over nagedacht om dat te doen, maar nog tot op heden niet gedaan. Wel heb ik het in het stukje over mij gezet, omdat ik me niet wil laten tegenhouden wat mijn dromen zijn, maar het wel duidelijk is.

  10. Ik vind het heel erg fijn dat je hier zo openhartig over bent. Ik heb het zelf niet, maar m’n vriend wel. Echt niets om je voor te schamen, al stuit je natuurlijk wel vaak op onbegrip.

Laat een antwoord achter aan Lien Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *